به گزارش روز دوشنبه روزنامه استریت‌تایمز سنگاپور، اکثر شرکت‌ها برنامه‌های کاری قابل انعطاف را در پیش گرفته‌اند، از اینرو دستکم نیمی از کارمندان می‌توانند همچنان دورکاری کنند و امکان بازگشت نیم دیگر به محل کار وجود دارد.
هدف از اتخاذ این تصمیم، جلوگیری از پرشدن محیط‌های کاری از همه کارمندان است، امری که شیوع ویروس کرونا را تسهیل می‌کند. به طور قطع، کارمندان به محض مهار کرونا و کاهش شیوع این ویروس به محیط‌های کاری باز می‌گردند.
اگرچه تغییر گسترده در کار از خانه، به شرکت‌ها کمک کرده است سرپا بمانند و به فکر تجدیدنظر درمورد نحوه اداره دفاتر باشند، این اتفاق نظر وجود دارد که همه نمی‌توانند به یک دفتر کار از خانه روی آورند و کارآمد باقی بمانند.
«تیمبول سیرگار» دبیرکل سازمان کارگران اندونزیایی گفت: انجام این کار در جریان همه گیری کرونا ممکن است، اما برای دوره‌های طولانی مدت امکان پذیر نیست.
«کارل چوآ» مدیر اقتصادی فیلیپین نیز گفت: دورکاری برای بخش‌های فناوری اطلاعات و بخش‌های خدمات رسان کار می‌کند، اما نمی‌توان انتظار داشت که کارگران کارخانه‌ها، پیشخدمت‌ها و رانندگان از خانه کار کنند.
با این وجود، حتی برای کسانی که هر بخش از کار را می‌توانند از راه دور انجام دهند، تردیدهایی وجود دارد.
نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد، اگرچه ۸۸ درصد از شرکت‌های بزرگ ژاپنی دورکاری را برگزیده‌اند، تنها ۴۶ درصد از شرکت‌های کوچک و متوسط تا اواسط ماه آوریل (اواخر فروردین ماه) این رویه را درپیش گرفته‌اند.
همچنین یک بررسی در کره جنوبی مشخص کرد که تنها ۴۰ درصد از شرکت‌ها مایلند به کارمندان خود اجازه دورکاری دهند. اکثر نیروهای کاری در این کشور به محل کار بازگشته‌اند، اما مدیران شرکت‌ها همچنان به افرادی که نیاز به دورکاری دارند، اجازه این کار را داده‌اند. از سویی، زیرساخت‌ها در کشورهایی چون اندونزی و فیلیپین با توجه به سیگنال‌های تلفنی منقطع و اینترنت غیرقابل اعتماد، از روی آوردن به دورکاری حمایت نمی‌کند.
علاوه براین، فرهنگ کار در میان آسیایی‌ها به ارتباطات شخصی متمایل است، از اینرو لزوم ترک خانه، همواره مجاب کننده است.
به نظر می‌رسد در چین، بسیاری تجربه دورکاری را کنار گذاشته و به دفاتر کاری بازمی گردند، اگرچه برخی شرکت‌ها امکان روش‌های انعطاف پذیرتری چون ارتباط از راه دور را برای بخشی از هفته کاری فراهم کرده‌اند.
براساس این گزارش، کار از خانه در زمان قرنطینه، بسیار سخت‌تر از معمول است. افرادی که تنها زندگی می‌کنند، از احساسات عاطفی ناشی از انزوای اجباری شکایت می‌کنند و افرادی که فرزند دارند، مراقبت از فرزند، آموزش در خانه و مشاغل‌شان را خسته کننده می‌یابند. این وضعیت به ویژه برای زنان، سخت‌تر است.
به گفته «آرتی دسیکان» مدیر شرکت مشاوره مالی «آناند راتی» در بنگلور، برای بسیاری از زنان، رفتن به محل کار، زمانی فراهم می‌کند که می‌توانند در اختیار خود باشند، کار از خانه همه مرزها را از میان برداشته است.
وی یادآور شد که ساعات طولانی‌تری را از خانه کار می‌کند و تمام روز از مشتریانش تلفن دارد، حتی زمانی که باید از دخترش مراقبت، آشپزی و منزل را تمیز کند. او نیز همچون زنان دیگر مشتاق است در سریعترین زمان ممکن به محل کار بازگردد.
«سیتی آیسیا تومین» از موسسه تحقیقاتی «خزانه» مالزی نیز گفت که مجبور کردن شرکت‌ها به انطباق تدابیر دورکاری ممکن است سطح نابرابری را به طور بالقوه افزایش دهد، زیرا این گزینه به نفع کسانی است که از مهارت بالایی برخوردارند و از جبران‌های قابل توجهی برخوردارند، اما خوداشتغال‌ها جزو آسیب پذیرترین‌ها هستند.
طبق این گزارش، بیشتر کسانی که در مالزی از خانه کار می‌کنند، در بخش‌های پردرآمد مانند اطلاعات و ارتباطات هستند. این میزان در بخش مواد غذایی و آشامیدنی، کشاورزی، حمل و نقل و ذخیره سازی، کمتر است.
این وضعیت در مورد اندونزی نیز مشابه است، به طوری که کمتر از یک سوم از نیروی کار، کارگرانی هستند که می‌توانند از خانه کار کنند.