به گزارش روز سه‌شنبه پایگاه خبری ساینس، برای چاپ سه‌بعدی از جمله بافت‌های بدن، لازم است دو مولفه به کار گرفته شود. مولفه اول نوعی جوهر زیستی است که از یک ماده خاص به عنوان چارچوب و ترکیبی از سلول‌های زنده تشکیل می‌شود. مولفه دوم دربر گیرنده فاکتورهای رشد است که موجب بهبود رشد سلول‌ها و شکل‌گیری بافت می‌شود.
اما برای چاپ سه‌بعدی بافت‌ها به طور مستقیم درون بدن باید عوامل دیگری نیز مورد توجه قرار گیرند. برای مثال لازم است فرایند تولید بافت در دمای عادی بدن یعنی ۳۷ درجه سانتی‌گراد انجام شود، این بافت باید به نحو موثری به اندام‌های نرم و زنده بدن متصل شود و تمام مراحل کار باید به‌گونه‌ای انجام شود که برای سایر اندام‌های بدن مضر نباشد. یکی از فرایندهای مضری که در فناوری‌های متداول چاپ سه‌بعدی استفاده می‌شود، به‌کارگیری پرتوهای ماوراء‌بنفش برای سخت شدن بافت‌های چاپ شده است.
علی خادم حسینی مدیر انستیتوی تراساکی با همکاری دیوید هولزل از دانشگاه اوهایو و امیر شیخی از دانشگاه ایالت پنسیلوانیا، نوعی جوهر زیستی ساختند که در دمای طبیعی بدن قابل استفاده است و با پرتوهای نورمرئی سخت می‌شود. همچنین برای چاپ بافت، نازل رباتیکی را طراحی کردند که قادر است بافت را با دقت بسیار بالا و به صورت برنامه‌ریزی شده تولید کند.
این نازل به‌گونه‌ای طراحی شده که قادر است بافت‌های نرم بدن را سوراخ کرده و درون آن‌ها را با جوهر زیستی پر کند. بدین ترتیب نقاط اتکای مناسبی برای اتصال بافت چاپ شده به اندام‌های زنده بدن ایجاد می‌شود.
به اعتقاد محققان، این فناوری جدید امکان انتقال مستقیم سلول‌های مناسب و مواد لازم را به محل آسیب دیدگی در بدن فراهم کرده و زمینه را برای تولید ایمپلنت‌های اختصاصی برای بیماران هموار می‌کند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Biofabrication منتشر شده است.