براساس اعلام فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری، انتخابات ریاست این فدراسیون در نخستین ماه سال ۲۰۲۱ برگزار خواهد شد تا وزنه‌برداری در سطح مدیریت جهانی دوران پسا «تاماش آیان» را تجربه کند. دورانی که می‌تواند فصل جدیدی در تصمیم‌گیری‌های این فدراسیون باشد و شیوه تعامل با کشورهای مختلف و صاحب عنوان در این رشته در قالب جدیدی تعریف شود. هر چند که تعامل در مدیریتی آیانی، به معنای راضی نگه داشتن بسیاری از کشورها وجود داشت اما واقعیتی که در پس این تعامل نهفته بود در برخی از مواقع موجب آسیب‌هایی برای وزنه‌برداری ایران شد.
تعامل و برقراری ارتباط برای حمایت از رییس آینده فدراسیون بین‌المللی باید از اکنون به یکی از دستورالعمل‌های فدراسیون وزنه‌برداری ایران تبدیل شود و این تعامل شخص محور نباشد بلکه بر مبنای اجماع ورزشکاران، مسوولان و بزرگان این رشته تعریف شود.
فدراسیون اگر با این اجماع، شیوه حمایت خود از کاندیدای فدراسیون بین‌المللی را به درستی انتخاب کند، بدون شک می‌تواند در آینده جایگاهی بهتر از اکنون در مرادوات بین‌المللی پیدا خواهد کرد، جایگاهی که دیگر از آن به عنوان یک رقیب نام نخواهند برد.
اینکه مسوولان فدراسیون وزنه‌برداری ایران توانایی حضور در سمت‌های مختلف بین‌المللی را دارند، یک واقعیت است، اما اینکه اگر رییس فدراسیون بین‌المللی بخواهد از مسوولان ایرانی به عنوان رقیب یا یک خطر جدی یاد کند، همان داستان آیان و «علی مرادی» تکرار خواهد شد. داستانی که برخی از کارشناسان از آن به عنوان لج‌بازی رییس سابق فدراسیون بین‌المللی با وزنه‌برداران ایرانی می‌دانند.
هر چند که برخی از مسوولان و پیشکسوتان وزنه‌برداری ایران توانایی حضور در سمت‌هایی مانند رییس و نایب رییس فدراسیون بین‌المللی را دارند، اما واقعیتی که در پشت انتخابات‌ها نهفته این است که لابی و قدرت اجماع برای رسیدن به کرسی جهانی نیاز به مولفه‌هایی دارد که فدراسیون و وزارت ورزش باید به صورت هماهنگ و با کمک پیشکسوتان آن را ایجاد کنند. همچنین سوق دادن رای مجمع جهانی به سمت و سوی یک مسوول ایرانی نیاز به ترفندهایی دارد که برخی از آنان در پرونده تخلف آیان به شدت نمایان شده است.
اینکه مسوولان یا پیشکسوتان وزنه‌برداری ایران بخواهند مانند گذشته خود را رقیبی برای مسوولان جهانی قلمداد کنند، بدون شک داستان‌هایی برای وزنه‌برداری ایران تکرار خواهد شد که جنس آنها نامرغوب‌تر از تصمیمات آیان نیست. همچنین در بُعد داخلی نیز پیشکسوتان و برخی از بزرگان ورزش در مقام منتقد مسوولان کنونی هستند و برخی از آنان، هنوز آیان را بی‌گناه جلوه می‌دهند.
با این شرایط اگر بپذیریم که برخی از مسوولان ورزشی ایران قصد حضور در سمت اجرایی فدراسیون بین‌المللی را ندارند اما باید قبول کنیم که تنها رقیب بودن نیست که مانع برخی از تصمیمات فدراسیون بین‌المللی، له یا علیه وزنه‌برداری ایران خواهد شد، بلکه تعامل ویژه و تصمیم درست در حمایت از کاندیدای فدراسیون جهانی می‌تواند ایران را به جایگاه واقعی خود در این رشته برساند جایگاهی که به گواه برخی از کارشناسان در گذشته قربانی برخی از لجاجت‌های تاماش آیان با مسوولان فدراسیون کشور شد.
اگر بخواهیم یک نگاه اجمالی به بحث داشته باشیم باید گفت تلاش احتمالی برخی از مسوولان فدراسیون وزنه‌برداری برای حضور در پست ریاست فدراسیون بین‌المللی با شکست مواجه خواهد شد. دلیل نخست آن است که پس از حدود یکسال مسوولان کنونی هنوز نتوانستند یک آشتی را در بین پیشکسوتان این رشته را برقرار کنند. کدورتی که سال گذشته در جریان انتخابات ریاست فدراسیون به وجود آمد و موجب شد تا داستان نیم رای به یکی از دستمایه های منتقدان تبدیل شود. بسیاری از قهرمانان و پیشکسوتان این رشته اکنون خارج از گود مسوولیت هستند.
«کارآزموده را آزمودن خطاست» این داستانی است که چهار سال پیش و در جریان انتخاب رییس فدراسیون بین‌المللی برای وزنه‌برداری ایران رخ داد. در آن انتخابات که در کشور تایلند برگزار شد «علی مرادی» در قامت یک رقیب برای آیان ظاهر شد اما نتوانست موفقیت چشمگیری کسب کند. در آن انتخابات «علی مرادی» رییس فدراسیون وزنه‌برداری ایران که برای پست‌های ریاست، دبیرکلی، نایب رییسی اول، نواب رییس و هیات رییسه کاندیدا شده بود، از چهار پست ریاست، دبیرکلی و نایب رییسی اول و هیات رییسه انصراف داد و در انتخابات نواب رییس هم نتوانست رای بیاورد تا شکست خورده بزرگ این انتخابات باشد.
یکی از مهمترین کرسی‌های جهانی وزنه‌برداری ایران پست دبیرکلی کنفدراسیون آسیا بود که این پست در اختیار «علی مرادی» بود که این پست به «محمد جلود» دبیر کل کنونی فدراسیون بین‌المللی از عراق رسید و به این ترتیب یکی از پست‌های مهم بین‌المللی ایران پس از ۱۲سال از دست رفت. برای دبیرکلی چهار نفر کاندیدا بودند که علی مرادی از ایران و نمایندگانی از چین و تایلند از انتخابات کنار کشیدند. البته انصراف مرادی به نوبه خود سوال برانگیز بود.
برخی از کارشناسان از دست رفتن این کرسی را نتیجه عدم هماهنگی و وفاق بین رییس پیشین فدراسیون وزنه‌برداری (رضازاده) و دبیرکل ایرانی کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا (مرادی) می‌دانند.