به تازگی روش درمانی جدیدی ارایه شده که در آن کمترین آسیب قلبی بعد از حملات قلبی روی مدل‌های حیوانی دیده شده است، در این روش ۲ ماده شیمیایی به بدن تزریق شده و موجب می‌شود اندازه بافت مرده قلب موسوم به انفارکتوس کم شود و عملکرد بطن چپ نسبت به نمونه‌های شاهد بهبود قابل توجهی پیدا کند.
خطر مرگ در بیماران پس از حملات حاد قلبی ارتباط مستقیمی با اندازه آنفارکتوس دارد؛ بنابراین، کاهش اندازه این بافت اهمیت زیادی دارد، بیمارانی که تجربه حمله قلبی دارند برای جایگزینی عضلات مرده با یک جای زخم روی بافت قلب روبرو هستند که معمولا به مرور زمان منجر به نارسایی قلبی می‌شود چرا که قلب آسیب‌دیده برای حفظ توان پمپاژ باید تلاش بیشتری کند.
برای حل این مشکل، جی‌ژانگ از محققان دانشگاه آلاباما ۲ ماده شیمیایی به نام‌های FGF۱ و CHIR تولید کردند، FGF۱ یک فاکتور رشد فیبروبلاست بوده و CHIR ماده فعال‌کننده سیگنال‌دهی است، هر کدام از این مواد شیمیایی به تنهایی مزیت‌های خود را دارند اما این دو با هم هرگز استفاده نشده‌اند.
به گزارش روز سه شنبه ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، این گروه تحقیقاتی FGF۱ و CHIR را در نانوذرات پلی‌لاکتریک گلیکولیک قرار دادند و آن را روی موش‌ها و خوک‌هایی که دچار حمله قلبی شدند، استفاده کردند، قلب خوک از نظر اندازه و زیست‌شناسی به قلب انسان نزدیک تر است، این گروه نشان دادند که نانوذرات به تدریج در چهار هفته می‌توانند این ۲ ماده شیمیایی را رهاسازی کنند.
در هر دو مدل، در مقایسه با گروه کنترل، درمان با این نانوذرات باعث بهبود عملکرد قلب و کاهش اندازه بافت فیبروتیک شده و در نهایت، منجر به رشد رگ‌های خونی در بطن چپ و جلوگیری از مرگ سلول‌های عضلانی قلب نزدیک آنفارکتوس شد.
این گروه تحقیقاتی نشان دادند که این روش درمانی موجب تحریک چرخه سلولی در سلول‌های عضلات قلب و بافت اندوتلیال می‌شود.