به گزارش ایرنا این همایش با همت و همکاری رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در چین، دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه فرهنگ و زبان پکن و مرکز مطالعات فرهنگی روابط راهبردی برگزار شد.
در این همایش که با حضور «عباسعلی وفایی» رایزن فرهنگی ایران در چین، «شجاع احمد وند» معاون آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی، «جیا لیه یینگ» رییس دانشکده روابط بین الملل دانشگاه زبان و فرهنگ، «احمد علی حیدری» عضو هیات علمی دانشگاه علامه و «یائو جیده» مدیر مرکز ایران شناسی دانشگاه یونن چین برگزار شد روابط فرهنگی ایران و چین مورد بررسی قرار گرفت.
«شجاع احمدوند» استاد دانشگاه علامه طباطبایی در این نشست ضمن ارایه مطلبی با عنوان «نقش سنت های فکری باستانی در توسعه روابط فرهنگی ایران و چین» به پاسخ این سئوال پرداخت که چرا در روابط سیاسی و فرهنگی میان دو ملت گاهی ابهام ها و تردیدهای اثرگذاری نسبت به اهداف و رفتار طرف مقابل وجود دارد؟ و افزود: کم اطلاعی و یا بی توجهی به پیشینه تاریخی می تواند از عوامل مهم این گونه تردیدها محسوب شود اطلاع زیادی از پیشینه و قرابت مفاهیم این دو تمدن وجود ندارد.
او گفت: اندیشمندان دو کشور می توانند در نشست ها و گفت و گوهایی از این نوع، این مفاهیم را از سرمنشا آن جداکرده و به زمان حاضر بیاورند و با نزدیک کردن آنها به یکدیگر، تعامل و گسترش روابط فر هنگی میان دو ملت را به لحاظ علمی و نظری توجیه کنند.
این استاد دانشگاه علامه طباطبایی تمرکز بر شخصیت های کلیدی دو فرهنگ، تاسیس نهادهای علمی مشترک برای اقداماتی چون گسترش زبان فارسی و چینی در دو کشور، همکاری با نهادهای فرهنگی دو کشور مانند کنفرانس بین المللی کنفوسیوس و نهادهای مشابه در ایران؛ استخراج دستورالعمل های اجرایی از اندیشه های فلاسفه دو کشور و انجام مطالعه در این وجوه می تواند راهکارهایی برای تعامل اندیشمندان دو فرهنگ به عنوان میزبانان سیاست فراهم کنند.
«احمد علی حیدری» عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی هم در ضمن ارئه مقاله ای با عنوان «مولفه‌های روشنگری اسلام و چین، آیا روشنگری فقط غربی است؟» گفت: اینک که چین به اقتصاد کاپیتالیستی بازار پای گذاشته است کوشش می‌کند با مصالحه عناصر سنتی فرهنگ خود با روزگار مدرن، دیگر ببری در بند نباشد بلکه دوباره به وسعت جنگل بی‌انتهای سنت خود بازگردد و از درافتادن به ارزش‌های خودبنیادِ عصر روشنگری احتراز کند و روشنگری خاص خود را احیاء کند.
او گفت: روشنگری چینی، گرچه در ظاهر مشابهت‌هایی با عناصر روشنگری اروپایی دارد اما توانِ گشودگی ویژه‌اش رو به دیگران که ریشه در باورهای چندخدایی دارد و نیز بهره‌مندی‌اش از عقل آمیخته به خیال و اسطوره که می‌تواند به خشونت راسیونالیسم منتهی نگردد، مؤلفه‌هایی رهایی‌بخش‌اند که با اتکاء به آنها می‌تواند از وجوه تخریبی روشنگری غربی فاصله گیرد.
این استاد دانشگاه علامه افزود: اگر چین در کوشش برای تعیین راهبردهایی برای خیزش، در رجوع به آراء روشنگرانه باستانش به این نتیجه رسیده است که از استراتژی فروپاشی نیم‌بند اتحاد جماهیر شوروی و یا ایستایی مدل ژاپن اجتناب کند و راهی را در جهت تعامل با افکار جهانی بگشاید، آیا این خود، خروجی، مخاطره‌آمیز و رومانتیک، در عین حال رهایی‌بخش به سمت و سویی نیست که بر مبنای همکاری‌های فراملی، سعادتی را برای همه اعضای خانواده بشری رقم زند؟
وی در پایان تصریح کرد: پاره‌ای از استراتژیست‌های چینی با تکیه بر شواهد تاریخی و سنتِ مأثورِ اقلیم میانه‌اشان دور نمی‌بینند که در انتظامِ بین‌المللی «هم‌نوا» ی سرزمین خود، بر مبنای اصل لیاقت باستان، حتی از کارآمدی و شایستگی اندیشمندان مستعد خارجی و غیربومی بهره‌مند شوند، کسانی که شاید بیش از هفتاد درصد کادر راهبر کشورشان را در آینده تشکیل دهند.
«یائو جیده» مدیر مرکز ایران شناسی دانشگاه یونن چین هم در این نشست با ارایه مقاله ای با عنوان «مطالعات ایران شناسی در چین» افزود: ایران و چین هر دو دارای تمدن باستانی در سطح جهانی هستند که در انتهای شرقی و غربی جاده ابریشم باستانی واقع شده‌اند، چین در انتهای شرقی و نقطه شروع جاده ابریشم و ایران در انتهای غربی و نقطه تلاقی جاده ابریشم زمینی و دریایی است.
دکتر «جیا لیه یینگ» رئیس دانشکده روابط بین الملل دانشگاه زبان و فرهنگ هم مقله ای با عنوان «بررسی همکاری های ایران و چین تحت شرایط تغییرات بزرگ» ارائه کرد و گفت: روابط حسنه ایران و چین از قدمت طولانی برخوردار بوده و ریشه در دوران های تاریخی دارد در سال ١٩٧١ دو کشور روابط سیاسی خود را به طور رسمی ایجاد کردند در سال ١٩٧٩ بعد از تاسیس جمهوری اسلامی ایران روابط دو کشورعمیق تر شد و سال ها است که چین همواره شریک برجسته ای برای ایران در فعالیت های اقتصادی بوده است.