به گزارش خبرنگار ایرنا ، میراث فرهنگی ناملموس به تولیدات و فرایندهای فرهنگی مانند آداب و رسوم، اصطلاحات، زبان ها، گویش ها، بازی ها، موسیقی، ادبیات شفاهی، هنرهای اجرایی، مراسم، جشن ها، رقص ها، دانش و مهارت ها و بسیاری موارد دیگر گفته می شود که با گذشت زمان و از نسل‌های پیشین باقی مانده‌اند. در واقع میراث فرهنگی ناملموس بخشی زنده از میراث است که به دست بازماندگان به مرور و به صورت پیوسته مورد استفاده و بازآفرینی قرار گرفته و طول زمان بر ارزش آن افزوده شده و حس هویت و تعلق به انسان و جامعه بخشیده است.
به گزارش روز جمعه روابط عمومی استانداری مازندران ، علی اصغر مونسان طی ۲ نامه جداگانه که یکی در برگیرنده نام ۱۲ اثر و دیگری ۹ میراث ناملموس است ، مراتب ثبت این آثار فرهنگی ناملموس استان را اعلام کرد.
با اضافه شدن ۲۱ نام جدید به فهرست ، تعداد میراث فرهنگی ناملموس ثبت و ابلاغ شده مازندران به یکصد نام رسیده است.
هنرمندانی که میراث مازندران شدند
در نامه وزیر میراث فرهنگی ثبت نام استاد فقید ابوالحسن خوشرو خواننده پرآوازه مازندرانی در فهرست میراث فرهنگی ناملموس مازندران به صورت رسمی ابلاغ شد. مدیرکل میراث فرهنگی مازندران دی ماه پارسال از ثبت استاد خوشرو در فهرست میراث ناملموس استان خبر داده بود. نام این هنرمند فقید مازندران به شماره ۳۷ در فهرست حاملان (نادره کاران) میراث فرهنگی ناملموس در تاریخ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹ ثبت شد.
استاد ابوالحسن خوشرو متولد سال ۱۳۲۵ روستای " سیاهرودکلای " قائمشهر است که از کودکی به نواختن " لله‌وا " یا نی چوپانی پرداخت و برای تکمیل دانش موسیقی خود از هنرستان موسیقی تهران فارغ التحصیل شد.
این هنرمند در اجرای " لیلی جانها " و آوازهای مازندرانی و تلفیقی از شیوه‌های استادان قدیم ، سبک و لحن شخصی خود را ارائه کرد و این ویژگی، او را از دیگر هنرمندان موسیقی اصیل مازندرانی متمایز و برجسته ساخت.
استاد خوشرو که پس از چند ماه درد و رنج بیماری اسفند ماه سال ۹۸ دار فانی را وداع کرد ، در طول فعالیت هنریش جوایز بسیاری در عرصه محلی و ملی دریافت کرد که همگی به خاطر صدای زیبا ، اصیل و پر سوز و همچنین سبک ویژه اش در آوازخوانی بوده است. این استاد فقید موسیقی مازندران ۲۱ آبان ماه سال گذشته موفق به دریافت نشان درجه یک هنری شد، نشانی که حاصل نیم قرن تلاشش برای موسیقی مازندران بود .
بر اساس نامه وزیر میراث فرهنگی " محمدرضا اسحاقی " نوازنده و خواننده مازندرانی به شماره ۱۶ در تاریخ ۱۳۹۶/۹/۱۲ در فهرست حاملان (نادره کاران) میراث فرهنگی ناملموس ثبت شد.
اسحاقی در سال ۱۳۲۶ در روستای گرجی‌محله شهرستان بهشهر متولد شد. او در سن ۱۱ سالگی موسیقی را با ساز تنبک نزد استاد «حسن علی‌پور» آغاز کرد و پس از چندی به آموختن للوا پرداخت تا اینکه با ساز دوتار آشنا شد و دوتار نوازی مازندرانی را احیا کرد. او در آموختن و فراگیری موسیقی نواحی مازندران تلاش بسیاری کرده و در حال حاضر یکی از راویان مقام‌های سازی و آوازی مناطق شرقی مازندران است.
اسحاقی علاوه بر مقام‌ها، احیاکننده بخش خنیاگری موسیقی مازندران نیز به شمار می‌رود؛ به طوری که اسحاقی را می‌توان آخرین روایتگر و میراث‌دار موسیقی خنیاگری مازندران دانست. این خنیاگر مازندرانی در سال ۱۳۶۴ به جشنواره موسیقی فجر دعوت شد و تا کنون در ۲۶ دوره از جشنواره حضور داشته است. اسحاقی در سال ۱۳۶۵ گروه موسیقی «مشتاق حسن» را با کمک مرحوم استاد «محمد صادق اسحقی گرجی» تشکیل داد و با این گروه در جشنواره‌های متعددی همچون، جشنواره فجر، موسیقی نواحی، ذکرالذاکرین و... شرکت کرد و بارها موفق به کسب مقام‌هایی نیز شد.
از جمله آثار منتشر شده استاد محمدرضا اسحاقی می‌توان به آلبوم‌های موسیقی «حماسی»، «عاشقانه‌ها»، «شبی به نغمه و نوا»، «آیینی (منظومه‌های روایی تبری) »، «سوز گِلام»، «تی‌تی کاک» و «زِلف شِه» اشاه کرد.
علاوه بر این دو استاد موسیقی مازندرانی ، نام استاد لطف الله سیفی بشلی هم به عنوان گنجینه زنده بشری و احیاگر هنر ساختن و نواختن ساز سنتی غرنه هم به شماره ۲۲ در تاریخ ۱۳۹۷/۸/۲۸در فهرست میراث فرهنگی ناملموس مازندران ثبت شد.
سیفی بشلی که متولد سال ۱۳۳۸ است که از ۲۶ سالگی وارد عرصه موسیقی شد. او ۱۳ سال با گروه شواش و ۱۷ سال با گروه امیرپازواری نوازندگی کرد. سیفی بشلی علاوه بر نوازندگی تنبک، سرنا و غرنه ، سازنده ساز غرنه هم محسوب می شود.
جشن ، موسیقی ، اطعام‌دهی
در نامه وزیر میراث فرهنگی آمده است ۱۸ میراث ناملموس دیگری که مرابت ثبتشان به استاندار ابلاغ شده به شرح زیر است : پپ
۱- «توتو کالسی» به شماره ۱۶۲۸ در تاریخ ۱۳۹۷/۴/۲۳ .
۲- «مهارت ساختن و نواختن ساز سنتی غرنه» به شماره ۱۶۶۴.
۳- «مقام هرایی در شرق مازندران» به شماره ۱۶۶۵.
۴- «آیین مجمه گذاری و اطعام دهی سنتی شهرستان بهشهر» به شماره ۱۶۶۶.
۵- «مهارت سنتی جاجیم بافی» به شماره ۱۶۶۷.
۶- «چارویداری؛ گونه‌ای موسیقی کار در مازندران» به شماره ۱۶۶۸.
۷- «کایری؛ تعاونی و همکاری در کار» به شماره ۱۶۶۹.
۸- «فنون برداشت و جمع آوری کولک یا کوله پر» به شماره ۱۶۷۰.
۹- «مهارت ساختن و نواختن لله وا؛ نوعی نی چوپانی در مازندران» به شماره ۱۶۷۱.
۱۰- «جشن فردینه ماشو در مازندران» به شماره ۱۶۷۲.
۱۱- «مهارت تهیه خرمندی دشو» به شماره ۲۰۴۳ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.
۱۲- «مراسم آیینی مذهبی طبخ آش نذری آقا ولی» به شماره ۲۰۴۴ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹ .
۱۳- «تلم زنی؛ مراحل تهیه فرآورده های لبنی به شیوه سنتی در منطقه عشایر روستای نیالا» به شماره ۲۰۴۵ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.
۱۴- «بنه بازی (بنه وازی)» به شماره ۲۰۴۶ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.
۱۵- «جمعه بازار جویبار» به شماره ۲۰۴۷ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.
۱۶- «مهارت پخت غذای پیچی پلا» به شماره ۲۰۴۸ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.
۱۷- «مراسم گوسفند شوران و ورینا در عشایر منطقه دو هزار تنکابن» به شماره ۲۰۴۹ در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.
۱۸- «مهارت تهیه هلی ترشی» به شماره ۲۰۵۰ در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس در تاریخ ۱۳۹۸/۱۰/۹.