یکی از تازه‌ترین اقداماتی که با هدف تجلیل از حماسه‌آفرینی‌های شهدا و ایثارگران جنگ تحمیلی هشت ساله در دست انجام قرار گرفته است، برگزاری مسابقه طراحی لوح و بنای یادبود شهدا و ایثارگران؛ به ویژه شهدای راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران است که در دست برگزاری است.
این مسابقه با ریاست سعید رسولی مدیرعامل راه آهن و دبیری حامد نوری برگزار می شود و هنرمندان برای شرکت در این رویداد تا ۲۰ مرداد ماه ۱۳۹۹ فرصت دارند برای ارسال آثار در این جشنواره ثبت نام کنند.
برای بررسی نقش و اهمیت برگزاری این رویداد و رویدادهای هنری از این دست که به‌منظور زنده نگه‌داشتن یاد و نام شهدا و ایثارگران و تجلیل از مقام رفیعشان برپا می‌شوند، به سراغ ساسان سالور تهیه کننده سینما و تلویزیون ایران رفته‌ایم.
سالور در خصوص ساخت آثار هنری با موضوع دفاع مقدس و حفظ توجه به آن به ایرنا، گفت: بعد از گذشت سال ها از جنگ چرا برخی فکر می‌کنند که این موضوع دیگر باید کم رنگ شود و نیاز ندارد که آثار هنری در این خصوص تولید شود. جنگ آنقدر وسعت داشته است که ما فیلمسازان، تنها گوشه‌ای از آن موضوع به این مهمی را توانستیم به تصویر درآوریم مگر نه برگزاری جشنواره‌ها و رویدادهای هنری بسیاری باید ترتیب داده شود تا این موضوع برای نسل‌های بعدی تفهیم شود.
وی ادامه داد: فیلمی که در حوزه دفاع مقدس ساخته می‌شود باید از موضوع و پرداخت خوبی برخوردار باشد تا موضوع برای نسل جدیدی که آن واقعیت‌ها را ندیدند، باورپذیر و در عین حال جذاب برای تماشا شود.
تهیه‌کننده فیلم سینمایی «سه کام حبس» با اشاره به امکانات محدود در حوزه ساخت آثار جنگی در سینمای ایران و گفت: این که بگوییم جنگ بخشی از هویت تاریخی کشومان است و باید فیلمسازان به تولید آثار مختلفی در آن حوزه بپردازند ولی با امکانات بسیار محدود یا لوکیشن‌های تکراری که حوصله مخاطب را سر می‌برد، چطورمی‌توان امیدوار بود که فیلمی متفاوت و مخاطب پسند تولید شود.
سالور افزود: یادم می آید که برای فیلم «بدرود بغداد» که تهیه کنندگی آن را بر عهده داشتم با تعداد محدودی اسلحه و تجهیزات قدیمی می‌خواستیم که لشگر آمریکایی‌ها را در جنگ عراق نمایش دهیم که به نظرم شدنی نیست.
وی نگاه متفاوت در تولید اثر هنری با موضوع جنگ را رمز موفقیت هنرمندان در شرایطی که مخاطب ها سخت پسندتر شدند عنوان کرد و گفت: با گذشت زمان ما فیلمنامه‌ها، پوسترها، نقاشی‌ها و تولیدات هنری زیادی را تولید کردیم که اگر بخواهیم نسل جوان به این موضوع اقبال نشان دهند باید درپرداخت و نوع بکارگیری موضوع به استفاده از سبک های جدید روی آوریم تا مخاطب دفاع مقدس آن را بهتر درک کند.
تهیه کنند فیلم «هایلایت»، رویکرد نفوذ یک تنۀ رزمنده‌های ایرانی به مقر دشمن و کشتن تعداد زیادی نیروی عراقی و همذات پنداری مخاطب با این سناریو را تنها محدود به دو دهه قبل دانست و گفت: مرحوم رسول ملاقلی پور که از پرچم داران سینمای دفاع مقدس بود سعی کرد با فیلمسازی خود نشان دهد که نمایش خارق العاده از یک سرباز ایرانی دور از واقعیت است و همانطور که ما حمله می‌کردیم، نیروهای عراقی هم حمله می‌کردند و نباید در پرداخت شخصیت‌های رزمنده‌ها خیلی اغراق شود چون که هر چه از آن دوران فاصله می‌گیریم نیاز به رویکردهای نو در فیلمسازی است و باید سیر روایت قصه به گونه‌ای مطرح شود که آن را برای مخاطب باورپذیرتر کند.
سالور به تجربه حضور خود در لوکیشن راه آهن با فیلم «آمین خواهیم گفت» اشاره کرد و گفت: داستان این فیلم در ایستگاه تنگه هفت راه آهن و در منطقه درود می گذشت و همکاری خوب مجموعه راه آهن برای تولید این فیلم باعث شد تا خروجی خوبی را از کار شاهد باشیم. خیلی از لوکیشن فیلم‌ها در جاده‌ها می‌گذرد و کارگردان ها به این موضوع توجه دارند اما در این میان نقش راه آهن به عنوان یک لوکیشن زیبایی که از موقعیت‌های جفرافیایی مختلف عبور می‌کند و پیوندی که میان این فضا با خط ریل و نماهای لانگ خوبی که برای کارگردان ها بوجود می آورد باعث شده تا توجه به سمت آن جلب شود. البته فضای داخلی قطار و کوپه ها نیز مزیدی بر علت می شود تا فضا برای روایت های داستانی شخصیت ها مهیا شود.
وی ادامه داد: در فیلم ترن با بازی فرامرز قریبیان و مرحوم خسرو شکیبایی که یک فیلم اجتماعی جدی و مهم در حوزه راه آهن است به خوبی به نقش و جایگاه مهم قطار پرداخته شد اما باید بگویم با توجه به فیلم های ساخته شده هنوز خدمات ارزنده راه آهن که در ۸ سال جنگ تحمیلی وبحران های طبیعی به جامعه کرد، کامل نشان داده نشده است.
سالور توجه دست اندرکاران برنامه‌های فرهنگی و هنری به گمنامی خیلی از مردان و زنان تأثیرگذار در دفاع مقدس را خواستار شد و خاطرنشان کرد: به نظرم در مسابقه طراحی بنای یادبود شهدا که توسط راه آهن برگزار می‌شود نیاز است که کمی از ساخت تندیس و لوح افرادی که شناخته شده اند و در طول سال های گذشته به آن ها پرداخته شده است، فاصله بگیریم و به شهدا و جانبازان عزیزی که در گمنامی به سر می‌برند و در عین حال قصه‌های جالبی نیز برای مخاطب دارند، بپردازیم.