«تیمور غیاثی» روز یکشنبه در گفت و گو با ایرنا اظهار داشت: زمانی که در این رشته فعالیت می‌کردم از نظر مادی و معنوی شرایط متفاوتی با الان داشتیم. در آن زمان پاداشی نبود و به عشق پیراهن تیم ملی به مسابقات می‌رفتیم. به یاد دارم در بازی‌های آسیایی تهران در سال ۱۳۵۳ به ورزشکارانی که طلا دریافت کردند، وعده یک دستگاه آپارتمان داده بودند اما پرداخت نشد. ورزشکاران الان پاداش می‌گیرند و هر سال تجلیل می‌شوند.
وی افزود: ورزشکاران زمان می‌گذارند و تمرین می‌کنند و حرفه‌ای شده‌اند و باید در این راستا مبلغی به آنان تعلق گیرد. اکنون ورزش به عنوان شغل برای ورزشکاران محسوب می‌شود. در دوران ما این حرف‌ها نبود. وقتی مدال می‌گرفتیم، استخدام می‌شدیم. اکنون به ورزشکاران از نظر سیستمی پاداش‌های خوبی تعلق می‌گیرد اما ورزشکاران قدر خود را نمی‌دانند. هر چند بسیاری از آنان تا به پاداش می‌رسند، مغرور می‌شوند. ورزشکار باید حرفه‌ای باشد و بداند دوره فعالیت او کوتاه است و این دوره تمام می‌شود و در صورت پایان، هیچ سیستمی هم به آنان توجه نمی‌کند و حقوقی هم نمی‌دهند.
دارنده طلای مسابقات قهرمانی آسیا در پرش ارتفاع گفت: وقتی ورزشکاری مغرور می‌شود پس از آن زمین می‌خورد. ورزشکار باید حرفه‌ای فکر کند که به مدت پنج یا ۱۰ سال در اوج است و در این زمان باید برای آینده سرمایه‌گذاری کند. هر چند باید آیین‌نامه‌ای برای ورزشکارانی که ۱۰ یا ۲۰ سال قهرمان ملی هستند و پرچم ایران را در عرصه‌های بین‌المللی به اهتزاز درمی‌آورند، تدوین کنند تا بعد از کنار گذاشتن ورزش قهرمانی سرمایه و بیمه‌ای داشته باشند.
غیاثی عنوان کرد: مدیریت در فدراسیون باید سیستماتیک باشد نه ورزشکار سالاری و آن فرد باید به تمام ماده‌های دو و میدانی اشراف داشته باشد. از همه مهم‌تر تصمیم‌گیری نباید فردی باشد بلکه باید از خرد جمعی و تلفیقی از جوانان و پیشکسوتان استفاده شود. رییس فدراسیون باید ساختار را درست کند و با تصمیمات مناسب قهرمانان خوبی را تحویل جامعه دهد.