محمدعلی شجاعی در پیام خود که چهارشنبه به مناسبت درگذشت هنرمند پیشکسوت موسیقی مقامی شمال خراسان، بخشی سهراب محمدی صادر شد، اظهار داشت: مرحوم استاد محمدی تمام تلاش خود را صرف انتقال اندیشه، تعالی هنر و تجربیات ارزنده خود به نسل جوان کرد تا این موسیقی را برای همیشه ماندگار کند.
وی افزود: موسیقی بخشی یکی از روح نوازترین موسیقی های محلی است که برای گوش کمتر کسی در خطه خراسان بزرگ ناآشناست که قطعا حضور استادان بزرگی همچون استاد سهراب محمدی موجب مجد و عظمت این سبک از موسیقی شده است.
استاندار خراسان شمالی درگذشت این هنرمند برجسته موسیقی بخشی های شمال خراسان و نوازنده مطرح دوتار، معروف به سهراب بخشی را که دارای نشان درجه یک هنری بود به جامعه هنری و مردم هنردوست این استان تسلیت گفت و خاطرنشان کرد: درگذشت استاد سهراب محمدی، از راویان فرهنگ شفاهی منطقه، اینجانب و مردم استان، بویژه خانواده محترم موسیقی خراسان شمالی را در بُهتی عظیم فرو برد.
سیدمجتبی حسینی، معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز چهارشنبه در پیامی درگذشت محمدی را تسلیت گفته و نوشت: سهراب محمدی از هنرمندان ارزشمند موسیقی نواحی ایران و بخشیهای شمال خراسان است که حماسهخوانیها و منظومهخوانیهای زندهیاد محمدی، شاخص و ماندگار است.
استاد محمدی، از هنرمندان کرمانج شهرستان مانه و سملقان و از بخشی های سرشناس خطه شمال خراسان بود که پس از ۶۰ سال فعالیت هنری و درخشش در عرصه موسیقی مقامی و جشنواره ها، صبح چهارشنبه در ۸۰ سالگی، بر اثر ایست قلبی جان به جان آفرین تسلیم کرد.
این هنرمند مردمی که در سال ۱۳۱۷ دیده به جهان گشوده بود فنون آواز و دوتارنوازی را نزد پدر فراگرفته و سپس از او پیشی گرفته و در حماسهخوانی و منظومهخوانیهای کرمانجی نیز سرآمد عصر خود شده بود و نزدیک به چهل ترانه انقلابی در زمان انقلاب و جنگ تحمیلی از جمله آثار تولیدی سهراب محمدی بود.
نخستین بار خانم «فوزیه مجد» مادر اتنوموزیکولوژی موسیقی نواحی، او را به جامعه هنری معرفی کرد. سهراب نخستین خواننده کرمانج بود که همکاری خود را با رسانه رادیو آغاز کرد و در برنامههای تلویزیونی و رادیویی و همینطور جشنوارههای مختلف کشور پس از انقلاب اسلامی حضور داشت.
او تنها بخشی بود که مدرک درجه یک هنری معادل دکترای نوازندگی و خوانندگی را دریافت کرده بود.
موسیقی بخشی های شمال خراسان شامل خراسان شمالی و بخشی از خراسان رضوی، سال ۸۹ در اجلاس بین الدول مجمع یونسکو به عنوان میراث معنوی جهانی به ثبت رسید.