در ادامه نقد وندی آید (Wendy Ide) در روزنامه گاردین آمده است: آوا (ماهور جباری) به عنوان یک موسیقیدان بااستعداد و یک دانش‌آموز کوشا، با دختران نوجوان هم سن و سالش در کره زمین علایق مشترکی دارد: ماجرادرست کردن، شایعه‌پراکنی و پسرها. اما واکنش افراطی مادرش به یک بی احتیاطی جزئی از سوی آوا، به بالاگرفتن تنش‌ها در خانه و مدرسه منجر می‌شود. آوا هم از آن دخترها نیست که در مواجهه با مخالفت، ابرو بالا انداختن و هشدار درباره بی‌آبرویی، عقب‌نشینی کند.
آید می‌افزاید: آوا به عنوان اولین فیلم بلند داستانی صدف فروغی نویسنده و کارگردان ایرانی از برداشت‌های بلند و همپوشانی دیالوگ‌ها برای آوردن نشاط و انرژی تازه به روی پرده نمایش استفاده می‌کند. در ابتدا وقتی والدین آوا درباره او صحبت می‌کنند، وی در حاشیه داستان است. درست مثل بازیگری که منتظر است نوبت حضورش روی سن فراهم شود، چیزی که خیلی زود اتفاق می‌افتد. این دختر نوجوان تحت تاثیر حال و هوای دوره نوجوانی است.
به نوشته این منتقد با تجربه انگلیسی، شتاب صفر تا صد مصیبت و ملودرام در این فیلم و گرایشی که آوا و مادرش به خودتخریبی و خودزنی از خود نشان می‌دهند، کمی گیج‌کننده و آزاردهنده است. اما یک اصالت احساسی چون اسمی که روی یک نیمکت کنده شده باشد، در دل این فیلم وجود دارد.
آوا فیلمی به نویسندگی و کارگردانی صدف فروغی و بازی ماهور جباری، وحید آقاپور، پرنیان اختری، سارا علی‌مرادی، هومن هورسان، بهار نوحیان، لیلی رشیدی و شایسته سجادی است که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد. این فیلم که محصول مشترک ایران، کانادا و قطر است، توانست در جشنواره‌هایی از جمله چهل و دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو و ششمین دوره جایزه هنرهای تصویری کانادا جوایزی کسب کند.