مدیر گردشگری سلامت دانشگاه علوم پزشکی مشهد روز جمعه به خبرنگار ایرنا گفت: متن پیشنهادی پروتکلهای بهداشتی برای ارائه خدمات درمانی به گردشگران سلامت در اختیار قرارگاه ستاد مبارزه با کرونا قرار گرفته است.
دکتر اسماعیل خیامی افزود: مراکز پزشکی دارای مجوز برای درمان گردشگران خارجی در مشهد، پس از تصویب و ابلاغ پروتکلهای مورد اشاره اجازه پذیرش بیماران خارجی را خواهند داشت.
وی مراکز پزشکی دارای مجوز در حوزه گردشگری سلامت را در مشهد که تا پیش از شیوع کرونا دایر و فعال بودند شامل ۱۴ بیمارستان و سه مرکز جراحی محدود ذکر کرد.
مدیر گردشگری سلامت دانشگاه علوم پزشکی مشهد ادامه داد: این کلانشهر پس از تهران بیشترین تعداد مراکز گردشگری سلامت کشور را به خود اختصاص داده است.
وی گفت: مشهد پیش از شیوع کرونا بخاطر وجود بارگاه ملکوتی ثامن‌الحجج حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع) و جاذبه‌های گردشگری تاریخی، طبیعی و همچنین توانمندیهای شایان در بخش پزشکی و درمانی از ظرفیت مناسبی در این زمینه برخوردار و فعال بود.
دکتر خیامی افزود: ورود گردشگران سلامت به مشهد با شیوع کرونا از ماههای پایانی سال گذشته تاکنون ۹۵ درصد کاهش داشته است.
وی ادامه داد: در شرایط کرونایی که رفت و آمد مسافران خارجی به داخل کشور ممنوع بود فقط برای مسافران خارجی که داخل ایران بودند، خدمات اورژانسی درمانی ارائه می‌شد و مابقی روند درمان را باید در کشور خود می‌گذراندند.
مدیر گردشگری سلامت دانشگاه علوم پزشکی مشهد گفت: مواردی که روند درمان آنها شروع شده بود و باید این روند ادامه می‌داشت نیز اجازه استفاده از خدمات درمانی را داشتند اما بیمار جدید با عنوان گردشگر سلامت در شرایط کرونایی وارد شهر مشهد نشده است.
گردشگری سلامت (health tourism) به گردشگری پزشکی، گردشگری درمان طبیعی و همچنین گردشگری صحت، تندرستی و نیز پیشگیری تقسیم‌بندی می‌شود و در رشد اقتصاد سلامت نقش مهمی دارد.
ایران از مقاصد بزرگ گردشگری سلامت در منطقه خاورمیانه و غرب آسیا محسوب می‌شود. بر این اساس اتباع کشورهای همجوار مانند عراق، ترکمنستان، جمهوری آذربایجان، افغانستان و دیگر کشورهای دور و نزدیک بطور مستمر و روزافزون متقاضی سفر به ایران برای استفاده از خدمات و امکانات پیشرفته پزشکی آن هستند.
سالانه حدود ۶۰۰ هزار گردشگر سلامت برای درمان به ایران می‌آیند.
طی سالهای گذشته گردشگران سلامت از ۵۵ ملیت مختلف در مشهد پذیرش شده‌اند که افزون بر نیمی از آنها از کشور عراق و بقیه بیشتر از کشورهای افغاستان، بحرین، ترکمنستان، کویت، پاکستان، عربستان، عمان، تاجیکستان و قطر بودند.