ابراهیم همت‌بلند روز جمعه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: در روزهای اخیر شاهد تلف شدن ماهیان دریاچه زریوار بودیم که در چهار سال گذشته در این فصل از سال تکرار می‌شود، لذا بررسی این موضوع در دستور کار اداره حفاظت محیط زیست قرار گرفت.
وی افزود: در تحقیقات و بررسی‌های به عمل آمده مشخص شد به دلیل افزایش فعالیت‌های پلانکتونی و جلبکی آب زریبار و افزایش دما، اکسیژن محلول در آب کم شده و خفگی ماهیان دریاچه اتفاق می‌افتد.
رییس اداره حفاظت محیط زیست مریوان یادآور شد: تغذیه گرایی آب زریبار یکی از اصلی‌ترین تهدیدهای این دریاچه و علت اصلی مرگ ماهیان است که این مورد به دلیل ورود فاضلاب انسانی و کود حیوانی به تالاب و از همه مهمتر نحوه صید ماهی به روش استفاده از مواد نیترات زا از جمله جو پوسیده بوده که توسط ماهی‌گیران در دریاچه زریبار معمول شده است.
وی تاکید کرد: این نوع ماهیگیری، ورود فاضلاب روستاهای اطراف و از همه مهمتر ورود کود حیوانی از مزارع اطراف به داخل دریاچه زریوار، در آینده باعث کهولت زود رس و نابودی این اثر طبیعی خواهد شد.
همت‌بلند اضافه کرد: ماهیان تلف شده از نوع کاراس، اردک ماهی و فیتوفاک (ماهی سفید) است که در تمام دریاچه وجود دارند که بعد از تلف شدن باد اجساد ماهیان را به ساحل شرقی دریاچه محل گردشگری می‌کشاند و گردشگران شاهد ماهیان تلف شده، می‌شوند.
تالاب زریوار (زریبار) یکی از مهمترین دریاچه‌های آب شیرین در ایران و منطقه است و از غنی‌ترین و متنوع‌ترین اکوسیستم و پدیده زیست محیطی استان و کشور می‌باشد که با مساحت بیش از ۲ هزار و ۴۰۰ هکتار به عنوان پناهگاه حیات وحش جزء مناطق چهارگانه تحت مدیریت حفاظت محیط زیست استان کردستان است و به دلیل جایگاه منحصر به فرد آن، از اهمیت اکولوژیکی، گیاهی، جانوری و هیدرولوژیکی بالایی برخوردار است.
طول دریاچه زریوار حدود پنج کیلومتر و عرض آن حدود ۱.۶ کیلومتر، وسعت تالاب به دلیل تغییرات حجم آبی در فصول مختلف متغیر و حداقل و حداکثر عمق آن به ترتیب ۲ و ۶ متر است.
سیاه ماهی خالدار، سیاه ماهی معمولی، عروس ماهی و ماهی گامبوزیا از جمله گونه‌های بومی و ماهی آمور سفید، کپور آیینه‌ای، کپور معمولی، کپور سرگنده (بیگ هد) و فیتوفاک از جمله گونه‌های غیربومی این دریاچه است.
شهرستان مرزی مریوان در فاصله ۱۲۰ کیلومتری غرب سنندج مرکز استان کردستان واقع شده است.