به گزارش ایرنا، حس عجیبی داریم. هم خوشحالیم و هم کمی عذاب وجدان داریم. مسروریم بابت اینکه از پایین‌ترین سطح با شایستگی و بدون رابطه به موفقیت رسیده و عذاب وجدان داریم چون از هیچ تلاشی برای به حاشیه بردنش کوتاهی نکردیم. سر از پا نمی‌شناسیم که فصل بعد در لیگ قهرمانان اروپا نماینده‌ای قطعی داریم(سردار مشخص نیست در زنیت بماند و حضور تیم‌های خنت با میلاد محمدی و دیناموزاگرب با صادق محرمی در مرحله گروهی قطعی نیست) و شرمنده‌ایم که چقدر او را تحت فشار قرار دادیم. این حال و روز خیلی از فوتبالدوستان ایرانی در چند ساعت اخیر است بعد از اینکه خبر انتقال مهدی طارمی به باشگاه پورتو قطعی شد و این بوشهریِ ۲۸ ساله با لباس آبی و سفیدِ بهترین باشگاه پرتغال خودنمایی کرد.
وقتی انتقالش به ریزه‌اسپور آنقدر حواشی داشت و شکست خورد، کسی انتظار لژیونر شدن دوباره‌اش را نداشت. زمانی که در الغرافه با وجود گلزنی‌های متوالی، موقعیت‌های زیادی را از دست می‌داد و مدام رسانه‌های قطری علیه‌ش مطلب می‌زدند فکر می‌کردیم که خیلی زود به ایران برمی‌گردد. حتی زمانی که راهی ریوآوه شد با وجود اینکه کمی متعجب شده بودیم تصور می‌کردیم به خاطر سن و سالش خیلی زود این تجربه اروپایی برایش تمام می‌شود اما اینطور نشد. مهدی در سومین چالش خارج از ایران خود بالاخره همان کاری را کرد که شایسته‌اش بود. با ۱۸ گل یکی از آقای گل‌های لیگ شد و مرد اول ریو آوه بود. مقابل بیگ‌تریِ فوتبال پرتغال(پورتو، بنفیکا و اسپورتینگ لیسبون) خوش درخشید و چشم‌ها را خیره به خود کرد.
هوش بالا، گام‌های بلند و سریع، توانایی بالا در خلق موقعیت و هنرِ منحصربه‌فرد در گرفتن پنالتی، از مهدی طارمی پکیجی جذاب ساخته است؛ پکیجی که بهترین تیم حال حاضر کشور پرتغال را مجاب کرد تا برایش مدت‌ها وقت بگذارد و او را استخدام کند. حالا به دنیا آمده‌ی محله شباب شهرستان بوشهر در ایران به یکی از اعضای باشگاه پورتو، بزرگترین تیمِ دومین شهر بزرگ پرتغال تبدیل شده است؛ او حالا رسما یک اژدهاست(لقب باشگاه پورتو).
مهدی طارمی به تیمی آمده که ۷۸ جام در تاریخ خود به دست آورده است. تیمی که در سال‌های ۱۹۸۷ و ۲۰۰۴ جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا(جام باشگاه های اروپا) را بالای سر برده و ۲ بار هم برنده لیگ اروپا(جام یوفا) شده است. تیمی که بزرگان زیادی درش شناخته شده‌اند و یا فوتبالشان را تمام کرده‌اند. ایکر کاسیاس، ویتور بایا، دکو، ریکاردو کاروالیو، ماریو ژاردل، ریکاردو کوارشما، تئوفیلو کوبیاس، لوچو گونزالز، ژوزه بوسینگوا، فرناندو کوتو، رائول میرلش و ... بخشی از بزرگان پورتو بوده‌اند. تیمی که مربیان بزرگی چون ژوزه مورینیو، نونو اسپریتو سانچز، یولن لوپتگی، پائولو فونسکا، آندره ویلاش بواش، فرناندو سانتوش، بابی رابسون، تومیسلاو ایویچ و ... را روی نیمکت خود داشته است.
طارمی حالا قرار است مهاجم پورتو باشد. پیش از او مهاجمان بزرگی چون هالکِ برزیلی، فالکائوی کلمبیایی و ... خوش درخشیده‌اند و در فوتبال اروپا معروف شده‌اند و حالا چرا این اتفاق برای مهدی طارمیِ ایرانی رخ ندهد؟ او حالا در کنار بازیکنان شناخته شده‌ای چون پپه، شویا ناکاجیما، موسی مارگا، خسوس کورونا، دانیلو پریرا، آگوستین مارچسین، ژوآئو ماریو و ... برای موفقیت‌های بیشتر بجنگد. هدایت پورتو هم به عهده سرجیو کونسیسائو است. کسی که در یورو ۲۰۰۰ با شماره ۱۱ تیم ملی پرتغال خوش درخشید و در برابر تیم ملی آلمان و اولیور کان هت‌تریک کرد.
حالا دیگر مانند گذشته نیست که وقتی اسم مهدی طارمی بیاید ابتدا به یاد از دست رفتن موقعیت بزرگ جلوی پرتغال یا از چیپی که در پرسپولیس از دست داد و یا از گاف‌های عجیبی که در فضای مجازی داده است؛ بیافتیم. ما مهدی طارمی را حالا نماینده بزرگِ فوتبال ایران در بالاترین سطح فوتبال اروپا می‌دانیم. او باید مانند سردار و پیش‌تر به سانِ علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا و علی کریمی در میادین بین‌المللی بدرخشد. مهدی هم باید بداند موفقیت‌های بزرگِ اخیرش مرهون آرامشی است که در زندگی بیرون از زمین داشته است. پس باید بدون توجه به حواشی با تلاش و توکل به بالا رفتن چند تا یکیِ پله‌های موفقیت ادامه دهد.