دریاچه ارومیه که به عنوان بزرگترین دریاچه کشور و دومین دریاچه شور جهان شناخته می‌شود از سال ۱۳۷۶ با روند تدریجی خشک شدن مواجه شد.
این فاجعه زیست محیطی در طول نزدیک به ۲۰ سال بیش نیمی از آب خود را از دست داد و این روند به قدری کند اتفاق افتاد که زمانی افکار عمومی را به سمت خود جلب کرد که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان احیای این نگین آبی نه تنها دشوار بلکه غیر ممکن بود.
با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، نام دریاچه ارومیه در همان نخستین جسله هیات دولت بر سر زبان دولتمردان در آمد که نشان از عزم راسخ دولت در تحقق وعده ها و نیز پاسخ به یک مطالبه ملی بود.
دیری نکشید که از همان ابتدا با اجرای طرح های مقدماتی احیای دریاچه ارومیه، وضعیت این دریاچه به حالت ثبات در آمده و پس از آن روند افزایشی تراز آبی دریاچه آغاز شد.
در این میان که دیگر مهر امنیتی از پیشانی دریاچه ارومیه با حمایت دولت دکتر روحانی حذف شد، هنرمندان با دغدغه‌های محیط زیستی با خیالی آسوده در نقاط مختلف کشور به‌ویژه در استان‌های همجوار با دریاچه، درراستای آگاهی بخشی و فرهنگسازی برای احیای این نگین آبی شروع به تولید آثار هنری با محوریت دریاچه ارومیه کردند.
در سال‌های اخیر چند نمایشگاه هنری در خصوص آگاه‌سازی و تنویر افکار عمومی نسبت به دریاچه ارومیه شکل گرفت که با نگاهی گذرا به این رویدادهای هنری می‌توان یک تصویر ذهنی از حال روز دریاچه ارومیه در یک دهه اخیر را مجسم کرد.
نخستین نمایشگاه با محوریت دریاچه ارومیه با عنوان "دریاچه تعطیل است! " آثار اسفندیار اصغرخانی که به مقایسه شرایط دریاچه ارومیه در آن سال و دهه ۷۰ شمسی پرداخته بود، در سال ۱۳۹۰ در نگارخانه "لاله" تهران برگزار شد. پس از آن با فاصله زمانی چهار ساله، مجتبی اسماعیل‌زاد در نمایشگاه عکس"شور تلخ" شرایط دریاچه را در آن سال‌ها به تصویر کشید.
نمایشگاه عکس "زنده‌ام من" پس از آن در نگارخانه میلان ارومیه به نمایش در آمد و در نهایت نمایشگاه عکس" تو روزی باز خواهی گشت" از رضا امن‌زاده برای دومین بار از امروز در معرض دید علاقمندان به هنر و دوست‌داران محیط زیست قرار می‌گیرد.
با نگاهی اجمالی به عناوین این رویدادهای هنری می‌توان دریافت که با گذشت این سال‌ها، این اسامی و به تبعیت از آن خود آثار نیز رنگ‌وبوی امیدوارانه به خود گرفته اند که اگر از دید جامعه شناسی به آن بنگریم کاملا پیداست که امید احیای دریاچه ارومیه در دل مردم جاری شده است.
امن زاده درباره رسالت هنرمند در پرداختن به موضوعاتی نظیر دریاچه ارومیه معتقد است که همه ما در قبال مشکلات زیست محیطی دریاچه ارومیه مسوول هستیم
وی گفت: بازگو کردن چالش های زیست محیطی به واسطه خلق آثار هنری وظیفه هنرمند است و من بعنوان عکاس و فیلم ساز مسوولیت دارم تا این دغدغه های را منعکس کنم.
این هنرمند ارومیه ای با بیان اینکه همه انسان ها در سرتاسر کره زمین با مشکلات زیست محیطی دست به گریبانند در باره اهمیت برگزاری مجدد این نمایشگاه گفت: برگزاری نمایشگاه های هنری با موضوع محیط زیست در همه جای جهان می تواند مورد استقبال مخاطبان قرار بگیرد و حس مسوولیت در قبال محیط زیست را در مردم برانگیزد.
امن زاده رسالت عکاس مستند را بازگویی واقعیت بدون دستکاری توصیف کرد و افزود: باتوجه به شرایط کنونی دریاچه ارومیه ناامیدی حس غالب در تصاویر است و ترس و اضطراب را در مورد سرنوشت دریاچه به نمایش می گذارد؛ من بعنوان یک عکاس شرایط حال دریاچه و احساسم را مستند کردم ولی با این حال درانتخاب عنوان نمایشگاه مایل بودم که امیدوارانه به سرنوشت نگین آبی آذربایجان نگاه کنم.
دراین نمایشگاه ۲۰ اثر در ابعاد ۳۰*۴۵ به سبک استیج و مستند به نمایش گذاشته شده است که در عین انسجام، روایت های گوناگونی از حال و روز دریاچه ارومیه را بیان کرده و مخاطب را در مراحل مختلف از نظر مفهوم، محتوا و حتی احساس و عواطف به چالش می کشد.
برای مثال در برخی تصاویر هنرمند چهره سوژه انسانی در پشت ماسک‌های شیمیایی به تصویر کشیده و این هشدار را می‌دهد که "مردم خطر طوفان‌های نمکی کمتر از انفجار بمب شیمیایی نیست! "
در "استیتمنت/” statement این نمایشگاه جمله ای از مرحوم فریدون مشیری به چشم می خورد که نام این نمایشگاه را به خود مزین کرده است؛ که نشان از امیدواری به آینده روشن دریاچه ارومیه خبر می دهد.
من اینجا ریشه در خاکم/ من اینجا عاشقِ این خاکِ اگر آلوده یا پاکم/ من اینجا تا نفس باقی ست می مانم/ من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم! / امیدِ روشنایی گر چه در این تیره گی ها نیست /من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می رانم/ من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی/ گل بر می افشانم/ من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید/ سرود فتح می خوانم/ و می دانم/ تو روزی باز خواهی گشت!
آثار این نمایشگاه دریاچه ارومیه را در انزوا و به دور از حضور انسان نشان می دهد و پس از حضور عنصر انسانی در تصاویر نه تنها انزوای دریاچه به پایان نمیرسد بلکه حضور انسان ها بصورت منزوی، تنهایی دریاچه را بیشتر نمایان می کند.
ساسان پژمانفر، مدیر "گالری ۱۷" بیان کرد: خالق آثار این نمایشگاه، چیدمان تصاویر را به گونه ای انتخاب کرده تا این انزوا را به مخاطب نشان دهد از این رو تصاویر بصورت سیاه و سفید به نمایش درآمده است زیرا به این طریق احساس هنرمند در مورد این آثار و پیام نمایشگاه با صراحت بیشتری به مخاطب انتقال می‌یابد.
وی در ادامه گفت: زاویه باز در کادربندی و عدم استفاده از رنگ در آثار، غربت و نا امیدی را به بیننده القا می‌کند که در نگاه اول مخاطب را با تناقضی در عنوان و آثار نمایشگاه روبرو می‌کند که به گفته عکاس این تناقض آگاهانه و از روی عمد است.
پژمانفر همچنین با اشاره شرایط کنونی ناشی از ظهور بیماری کرونا، افزود: پس از مشاهده نخستین مورد کرونا در سال گذشته در کشور این نخستین نمایشگاهی است که در این نگارخانه برگزار می‌شود.
وی با بیان اینکه این نمایشگاه با اعمال سختگیرانه دستورالعمل‌های بهداشتی برگزار می‌شود، افزود: این نمایشگاه به مدت یک ماه در این نگارخانه برگزار می‌شود تا از ازدحام جمعیت جلوگیری شود، همچنین استفاده از ماسک، رعایت فاصله گذاری اجتماعی و حضور علاقمندان به صورت محدود و در بازه های زمانی مشخص از دیگر اقداماتی است که برای جلوگیری از شیوع بیماری کرونا در طول این نمایشگاه اجرا می‌شود.