به همین سبب قطار فوتبال در دنیا با شتابی حیرت انگیز به حرکت روبه جلوی خود ادامه می دهد. در این رهگذر، فوتبال ما از دایره متحول شده دور مانده و در چنگال بداخلاقی و ناکارایی گرفتار شده است.
باید اقرار کرد که شوربختانه فضای فوتبال ما بدجوری ملتهب و غبارآلود است به طوری که تنش و حرکات شوک آور، وضعیت را روی لبه تیغ برده و دل‌های علاقه‌مندان به «فوتبال پاک» را آزرده خاطر کرده است.
ادبیات خشن، پاشیدن بذر مجادله و حاشیه‌های ویرانگر که نشات گرفته از ناکارآمدی است، فوتبال ما را در مسلخ فساد سوق داده است.
ماجرای قرارداد ویلموتس، پرونده شکایت خارجی‌ها، دلالیسم، بازیکن سالاری و از همه بدتر حیف و میل بیت المال، ارکان و شاکله فوتبال ما را به سمت و سوی فساد برده برده است.
در طول یک فصل، پول‌های هنگفتی به جیب این و آن می‌رود و فوتبالیست‌های مولتی میلیاردر و دلال‌ها و سودجویان خوش بحال شان می‌شود اما سوال اینجاست، خروجی لیگ برتر چیست و چه منفعتی برای ما دارد؟
اگر بخواهیم با خودمان روراست باشیم، باید بپذیریم فساد در تمامی لایه‌های فوتبال ما رسوخ کرده و چه از ابعاد فنی و چه اخلاقی و فرهنگی به شکل دردناکی از کاروان رشد در دنیا و حتی قاره کهن دور افتاده‌ایم.
با این اوضاع آشفته و تنش زا، بهتر است که چارچوبی اصولی اتخاذ نماییم و حداقل بمدت دو سال لیگ برتر را تعطیل کنیم.
در این مدت می‌توان در نوع آموزش و رفتار فوتبالی بازنگری کرد و با تغییر ذائقه، راه را برای فوتبال منزه و بالنده تسطیح نمود.
با این همه پول بی‌زبان می‌توان در مدت دوسال زیر ساخت فوتبال را ترمیم کرد و فردایی امید آفرین ساخت.
نباید ذره‌ای شک به دل راه داد که در صورت تحقق این دیدگاه، می‌توان فوتبال پایه‌ای را از ورطه سقوط نجات داد، زمین‌های خاکی در شهرستان‌های مستعد را مجهز به چمن طبیعی کرد، سیستم «وار» را در استادیوم‌ها راه اندازی نمود، مشکلات بی‌شمار ورزشگاه‌ها را مرتفع کرد و خلاصه اینکه رفته رفته ریشه فساد را براحتی خشکاند.
به زعم بسیاری از فرهیختگان و کارشناسان فوتبال، این دگردیسی تنها راه کنار زدن شاخ و برگ‌های مزاحم و برون رفت از شارلاتانیسم، فسادگرایی و حیف و میل بیت المال است.