روزنامه همدلی یکشنبه ۲۰ مهر یادداشتی را به قلم صلاح‌الدین هرسنی کارشناس علوم سیاسی منتشر کرد در گزیده ای از آن آمده است: نباید درگذشت و سوگ خسرو آواز ایران را جناحی کرد. این را پسرش و بدیل شایسته‌اش همایون شجریان نیز گفته است. شجریان در کنار نمایش نبوغ هنری‌اش و تسلط بر شگرد و ردیف‌های موسیقی ایرانی، هیچگاه از مردم فاصله نگرفت و در کوران سختی‌ها و حتی در سر فراز دوران‌ها، در کنار مردم خود ایستاد.
بدون شک راز جاودانگی و بزرگی هنرمندی چون شجریان مردمی بودن آن است؛ هنرمندی که خود را شریک شادی‌ها و غم‌های مردم کرد و با صدای داودی خود پیام‌آور و خاطره‌بخش امیدها و عاشقی کردن مردم سرزمین خود شد و حتی در راستای مسئولیت اجتماعی خود توانست پیام‌های اجتماعی‌اش را متوجه دوستداران و طرفداران خود کند. این‌که هر هنرمندی باید دارای یک خط و منش سیاسی باشد، تردیدی در آن نیست، اما منش سیاسی شجریان همیشه به خدمت اجتماعی منجر می‌شد و هیچگاه نفع شخصی و جناحی را تعقیب نمی‌کرد و ترجیح می‌داد که صدای مردم شنیده شود و به همین خاطر بود که او ترجیح داد صدای مردم خود باشد.
متاسفانه و در کمال تعجب با رسانه‌ای شدن درگذشت استاد شجریان ما شاهد کنش‌های سیاسی از سوی دوستداران و البته مخالفان کنش‌های اجتماعی استاد شجریان بوده‌ایم.
بدون تردید با سیاسی کردن مرگ و سوگ استاد شجریان فضا نه تنها به زیان دوستداران و تنزل شأن و جایگاه این استاد می‌شود. البته داستان قهر و غضب جریان‌های رادیکال با استاد شجریان و محروم کردن مردم ایران از دعای ربنای او بر کسی پوشیده نیست.
شجریان آنقدر بزرگ و آنقدر شایسته است که بزرگ کردنش نیازمند جناحی و سیاسی شدن نیست و برای نمایش بزرگی‌اش همین مردمی بودن و البته نبوغ هنری‌اش کافی است.