روزنامه همدلی ۲۳ مهر یادداشتی به قلم علی نامجو نویسنده منتشر کرد در گزیده ای از آن می خوانیم: مرد خاطره‌ساز سینمای مستند، ۱۰ مهرماه ۱۳۹۹برای ساخت یک مستند راهی بیمارستانی شده بود که با وجود رعایت پروتکل‌های بهداشتی، او و سه همکار دیگرش همگی به کووید ۱۹ مبتلا شدند. این گوینده توانمند، فارغ‌التحصیل رشته سینما از دانشکده هنرهای دراماتیک و همچنین دارای مدرک دکترای سینما از انگلستان بود.
دکتر اکبر عالمی، استاد دانشگاه تربیت مدرس هم بود و از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۶ در فرهنگستان هنر و فرهنگستان زبان و ادب فارسی عضویت داشت. حدود ۳۰سال پیش، یعنی آن‌وقتی که تلویزیون فقط دو شبکه داشت، برنامه‌ای تخصصی در حوزه سینما بانام «هنر هفتم»، پخش می‌شد که فصل تازه‌ای از برنامه‌سازی در تلویزیون ایران به‌حساب می‌آمد. «هنر هفتم» زنده‌یاد اکبر عالمی هر هفته پنجشنبه‌شب‌ها از شبکه اول سیما پخش می‌شد و در مدت‌زمان کوتاهی از آغازش توانست مخاطبان سینما به‌ویژه کسانی را که به تاریخ سینما علاقه‌مند بودند، به سمت خود بکشد.
«هنر هفتم» با اجرای دکتر اکبر عالمی در آن روزگار، در حقیقت آغازگر برنامه‌های نقد و تحلیل در حوزه سینما در سیما به‌حساب می‌آمد، اما با برنامه‌های امروز سینمایی تلویزیون یک تفاوت عمده داشت؛ علاقه‌مندان به سینما در هنر هفتم می‌توانستند فیلم‌های مهم تاریخ سینما را به‌طور کامل تماشا کنند. زنده‌یاد عالمی درباره تولید برنامه هنر هفتم می‌گفت که او و همکارانش با خون‌جگر آن را تولید می‌کرده‌اند.
این مدرس کهنه‌کار و مستندساز قدر حوزه سینما درباره راه‌اندازی آن برنامه گفته بود: «در آغاز دهه هفتاد مدیر وقت شبکه یک سیما از من دعوت کرد تا در جلسه‌ای حضور داشته باشم. آنجا، از من خواست تولید محتوا و اجرای برنامه «هنر هفتم» را قبول کنم. مدیر شبکه یک این را هم گفت که به دلیل مشکلات مالی امکان خرید آثار سینمایی جدید وجود ندارد و به همین خاطر می‌شود فیلم‌هایی را که بیش از ۳۰ سال از تاریخ ساختشان گذشته، از آرشیو بیرون کشید و با نگاهی تحلیلی به آن‌ها بار دیگر در تلویزیون اکرانشان کرد.
گاهی پیش می‌آمد، فیلم‌هایی را انتخاب می‌کردیم که هفت بار از تلویزیون پخش شده بود و برای بار هشتم از برنامه «هنر هفتم» پخش می‌شد!»روانشاد دکتر اکبر عالمی اعتقاد داشت که مجری‌های برنامه‌های تلویزیونی باید وقت بیشتری را در اختیار مهمان برنامه قرار بدهند. او دراین‌باره می‌گفت: «میزبان حق ندارد بیشتر از مهمان دستش را در سفره دراز کند و همیشه باید بیشترین زمان را به مهمان بدهد. شخصاً به‌عنوان مجری برای هر قسمت از برنامه «هنر هفتم» گاه چند جلد کتاب می‌خواندم تا بتوانم برنامه را خوب پیش ببرم.»