روزنامه شرق ۲۳ مهر یادداشتی به قلم غلام‌حیدر ابراهیم بای‌سلامی استاد دانشگاه تهران منتشر کرد در گزیده ای از آن می خوانیم: تفاوت و امتیاز ویژه شجریان با دیگر هنرمندان این حوزه، در این است که او به اکسیر و «ژنوم فرهنگی» ادب و هنر پارسی دست یافته بود و توانست با نوآوری‌های ویژه هنری در ادبیات و موسیقی، آوای مردمی، عرفانی و ربنای قرآنی را درآمیزد و در نهان‌خانه دل هر انسان ایرانی نفوذ کند.
شجریان تا واپسین لحظات سرشار از زندگی و امید بود و عمر و آبروی خویش را برای حفظ و تعالی هسته‌های ادب و هنر ایرانی، به‌ویژه موسیقی صرف کرد و از همین‌رو تمام دستگاه‌ها و گوشه‌های مهجور موسیقی ایران را به بهترین شکل و با سازهای گوناگون و عطر و بوی خاص خود می‌خواند و صدای حافظ قرن هشتم را به رسم و سیاقی دلنواز به گوش جان پارسی‌زبانان قرن پانزدهم می‌رساند.شجریان بر این باور بود که با شکست قشری‌نگری و زوال تعصب‌های کور، هسته‌های ادب و موسیقی ایران به همت و هنرنمایی نسل جوان، از دستگاه‌ها و پرده‌های موجود گذر خواهند کرد و سر به آسمان خواهند کشید.
بر آستان جانان گر سر توان نهادن/ گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد
شجریان با نوآوری و امتزاج ساز و آواز، میراث گرانقدر قدیم و هنر جدید را با استفاده از فنون روز، به هم آمیخت و عطر خاص خود را بر هر دستگاهی زد تا پرده‌های رنگارنگ موسیقی بروید و انسانیت، عدالت، صداقت، شجاعت و آزادگی در جامعه به جریان درآید.بزرگی بزرگان به کارهای بزرگ آنان است و شخصیت باشکوه شجریان محصول کنکاش‌های هوشمندانه در محیط قدیم و جدید و گزینش و انتخاب‌های متعالی او از ادب و هنر فارسی در موقعیت‌های مختلف بود که با شهامت به ترویج آنها پرداخت.
شجریان نمونه یک کنشگر اجتماعی و هنرمند متعهد بود که به فراخور هر مشکل و مسئله‌ای که در جامعه تشخیص می‌داد، هنرش را جاری می‌کرد و موسیقی را برای غنی‌سازی مفاهیم و تولید جریان‌سازی فرهنگی به عرصه می‌آورد. او «ایران را سرای امید» می‌دانست و رستاخیز مردمش را پاس می‌داشت، شجریان همدرد و همراه مردم ایران شد و در مصائب «فراتر از تختی» در کنار مردم بود. او به یاد ایرج بسطامی در زلزله بم با همکاری حسین علیزاده، کیهان کلهر، مرجان و همایون عزیز به یادگار فریاد از سنگ کوه برآورد و شکوهی تاریخی برای مردم و موسیقی ایران رقم زد.
شجریان اسطوره تکرارناپذیر و شوالیه هنر و ادبیات ایران است و کسی نمی‌تواند او را نادیده بگیرد و مردم و تاریخ نام و یاد او را همچون فردوسی، مولوی و حافظ با «صدای سخن عشق» بر تارک تمدن ایران‌زمین خواهد نشاند و همواره به‌عنوان یک پهلوان فرهنگی و قهرمان ملی از او یاد خواهند کرد.