حمید فخرانی روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: آبشخورهای این منطقه از جنس فلز ساخته شده، زیراکه آبشخورهای سیمانی بر اثر تخریب هر از چندگاهی نیاز به مرمت داشت.
وی گفت: آبشخورهای ساخته شده در مناطق گلیل شامل یامان چشمه، چاه بیر، سرخ دار و چشمه کلاته است که ساخت سه آبشخور دیگر برای تامین آب وحوش منطقه ضروری است و چند مورد هم نیاز به جانمایی دارد.
فخرانی افزود: عمده افراد ساکن منطقه عشایر کوچرو هستند که دام های آنها هم از آبشخورها مشترک وحوش استفاده می کنند و نظافت آن توسط خود عشایر، محیط بانان و اهالی منطقه صورت می گیرد و مشکل خاصی در این زمنیه وجود ندارد.
رییس اداره حفاظت محیط زیست شیروان گفت: آبشخورهای ایجاد شده در مناطق سخت گذر موجب شده تا پرندگان و گونه های جانوری و وحوش هم از آنها استفاده کنند و بدین ترتیب این گونه ها از خطر تشنگی و کم آبی رهایی پیدا کرده اند.
منطقه حفاظت شده گلیل و سرانی با ۱۸ هزار هکتار وسعت در شمال شهرستان شیروان و مرز بین ایران و ترکمنستان قرار دارد که دارای ذخیره گاه غنی و ارزشمند گیاهی و جانوری است.
این منطقه در ۸۵ کیلومتری شهر شیروان قرار دارد که با توجه به دارا بودن ویژگی‌های خاص طبیعی از جمله جنگل‌های انبوه ارس و گوناگونی پوشش گیاهی و نیز زیست خالص ترین قوچ اوریال، در ۲۷ تیرماه ۱۳۵۰ به عنوان منطقه حفاظت شده زیست محیطی اعلام شده است.
منطقه حفاظت شده گلیل و سرانی دارای آب و هوایی عموما کوهستانی، با شیب های تند و دره های عمیق و صخره های مرتفع است، این منطقه قسمتی از رشته کوه های موسوم به کپه داغ را تشکیل می دهد و از مناظر زیبایی برخوردار است.
شهرستان شیروان با گستره ۳۷۸۹ کیلومترمربع، علاوه بر منطقه حفاظت شده مرزی «گلیل و سرانی» که به عنوان زیست کره به ثبت جهانی رسیده، مناطق بکر زیست محیطی «زوارم و گلیان، بوستان شیرکوه، ییلاقات گیل‌نامانلو، بوانلو و نیز چپانلو» را در خود دارد که زیستگاه انواع پرندگان و جانوران وحشی است.