او عالم و استادی نواندیش بود که کوشید فقه پویا را معنا بخشد. تمرکز اصلی او در همه این سال‌ها، بر اندیشه سیاسی بود و در این میان، رابطه فقه و سیاست یا به بیان دیگر، دین و دولت، نقطه پرگار این سویه فکری بود. همین هم، مهم‌ترین میراث اوست.
گزارش حمیدرضا محمدی، درباره اوست که از امروز، جهانِ علم سیاست و نواندیشی دینی، با جای خالیِ پرناشدنی‌اش روبه‌رو خواهد بود.