به گزارش روز شنبه ایرنا، آسیا تایمز می نویسد: مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا نگران بی اثر شدن "کارزار فشار حداکثری" او توسط دولت آتی جو بایدن، در حال اعمال تحریمهای جدید علیه ایران است و لاف می زند که سیاست‌های تنبیهی دولت ترامپ علیه ایران موفقیت آمیز بوده است. در واقع دولت در حال خروج از قدرت دونالد ترامپ در حال افزایش تحریم و تنش برای مسدود کردن راه دولت بایدن برای آشتی دوباره با ایران است.
این گزارش با اشاره به تحریمهای جدید اعمال شده علیه ایران می افزاید: این تحریمهای تازه در حالی است که فهرست بلند بالای تحریمها تا کنون نتوانسته ایران را برای امتیاز دادن تحت فشار بگذارد. پمپئو در دو سال و نیم گذشته فهرست بلندی از خواسته ها برای گنجاندن در یک توافق جدید هسته ای تهیه کرده اما دولت ایران به این درخواستها جواب نداده است.
با هر معیاری و همچنین طبق اذعان خود پمپئو، فشار آمریکا بطور کامل شکست خورده هر چند لطماتی به اقتصاد ایران وارد کرده است.
به بیان دیگر ، علیرغم ادعاهای پمپئو مبنی بر اینکه تحریم ها "ابزار مهم امنیت ملی" بوده اما در واقعیت این اقدام موجب افزایش ریسک اشاعه هسته ای شده است. این یک واقعیت راهبردی است که انتظار می رود دولت بایدن از طریق تدابیر آشتی جویانه به آن بپردازد. در این حال پمپئو به زعم خود تلاش می کند تا با افزایش اندازه و مقیاس تحریم ها ، کار دولت بایدن برای تغییر مسیر در خصوص ایران را دشوارتر سازد.
بایدن در صورتی که بخواهد به چهارچوب توافق هسته ای برجام و تبعیت از قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت بازگردد، می تواند با استفاده از اختیارات ریاست جمهوری و صدور چند دستور ریاستی تحریم های دولت ترامپ علیه ایران را معکوس کند. این درحالی است که مقامات ارشد ایران هم بر امکان پذیر بودن بازگشت آمریکا به برجام تاکید کرده اند، هر چند دولت ترامپ بدون اعتنا به توصیه های دادگاههای عالی جهانی همچنان به تحریم ایران ادامه داده و در بحبوحه شیوع کرونا قوانین حقوق بشری را هم به طور گستاخانه ای نقض کرده است.
از سوی دیگر، بایدن و تیم سیاست خارجی او این گزینه را خواهند داشت تا مشابه دولت اوباما مسائل هسته ای و غیرهسته ای را جدا کنند زیرا رویکرد کلی به اعتقاد کارشناسان راه به جایی نخواهد برد و حل مساله هسته ای را هم پیچیده خواهد کرد. مشکل رویکرد کلی و تمامیت خواهانه علیه ایران این است که واقعیت بازدارندگی متقابل در واشنگتن و تهران که مورد حمایت روسیه و چین هم قرار دارد را نادیده می گیرد. همانند روابط آمریکا با چین و روسیه، تنش زدایی و بازدارندگی می تواند نتیجه بخش باشد و کانالهای دیپلماتیک صرف نظر از مناقشه های بین دو طرف می تواند ایجاد شود.
کلید حل مساله، تنظیم روابط و مناقشه ها و اعمال منطق و پیش بینی پذیری در آنها است، بجای اینکه همانند رویکرد دولت ترامپ با شیوه های تقابلی و لفاظی اجازه دهیم مناقشه ها از کنترل خارج شوند.