به گزارش روز پنجشنبه پایگاه خبری ساینس‌دیلی، ویژگی اصلی بیماری پارکینسون از بین رفتن گروهی از سلول‌های عصبی دوپامین در مغز است که برای شروع و هماهنگی اندام‌ها در حرکت، نقش اساسی دارند.
از بین رفتن این سلول‌ها موجب کم تحرکی و کندی حرکت می‌شود.
سلول‌های عصبی دوپامین پروتئینی موسوم به سینوکلئین را تولید می‌کنند که از تجمع آن ها ساختارهایی موسوم به اجسام لویی شکل می‌گیرد.
اجسام لویی با شدت بیماری پارکینسون ارتباط دارند. در کنار این ساختارها انواع دیگری از ساختارهای کوچک نیز تشکیل می‌شوند که طیف وسیعی از اثرات سمی را دارند.
در این تحقیقات مشخص شد با رساندن مقادیر اندکی از پروتئین سینوکلئین به نورون‌های دوپامین می‌توان کانالی را در غشای سلولی باز کرد که موجب کاهش شدید تحریک‌پذیری نورون‌ها می‌شود.
محققان از این رویداد نتیجه گرفتند که مسدود کردن این کانال‌ها احتمالا می‌تواند موجب کاهش ساختارهای پروتئینی سمی و اجسام لویی شود.
همچنین محققان دریافتند برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان دیابت مانند گلی‌بنکلامید موجب بسته شدن این کانال‌های سلولی شده و اثر پروتئین سینوکلئین را به شدت کاهش می‌دهند و بدین ترتیب عوارض بیماری پارکینسون کاهش یافته و بیماری پیشرفت نمی‌کند.
به اعتقاد محققان با درک بهتر مکانیزم کارکرد پروتئین سینوکلئین و اثرگذاری آن بر نورون‌های مغزی می‌توان روش‌های درمانی موثری برای پارکینسون شناسایی کرد.
بیماری پارکینسون معمولا با لرزش غیرارادی یک دست آغاز می‌شود و به تدریج اکثر اندام‌ها را درگیر می‌کند.
عدم تعادل، درد عصبی، بی‌اختیاری، اختلال خواب، تعریق بیش‌از حد، افسردگی و اضطراب از دیگر علائم این عارضه است.
علائم اولیه بیماری شامل لرزش بی‌اختیار در دست، انگشتان دست و چانه، ریز شدن دست‌خط، کاهش حس بویایی، اختلال خواب و بدخوابی، مشکل در حرکت و راه رفتن و کاهش تعادل، احساس سفتی و کاهش انعطاف‌پذیری پاها، یبوست، کاهش تن صدا، سرگیجه و غش کردن است.
در مجموع می‌توان گفت این عارضه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است که منجر به آسیب به سلول‌های عصبی می‌شود.
این افراد به مرور از شرکت در اجتماع و فعالیت‌های اجتماعی سر باز می‌زنند و دچار افسردگی می‌شوند.
بر اساس گزارش روزنامه ایندیپندنت، معمولا علائم پارکینسون از ۵۰ سالگی نمایان می‌شود. البته ممکن است از هر ۲۰ بیمار مبتلا، علائم در یک نفر قبل از ۴۰ سالگی بروز کند.
بر اساس اطلاعات بنیاد پارکینسون، مردان ۱.۵ برابر بیشتر تحت تاثیر این بیماری قرار دارند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه eNeuro منتشر شده است.