به گزارش ایرنا؛ برای عاشقان فوتبال، ستاره‌های زیادی بوده و هستند، اما هیچکس نمی‌تواند جای مارادونا را بگیرد. بهترین شماره ۱۰ تاریخ که جانشینی نخواهد داشت. جادوگری که با نبوغش در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی، خیلی‌ها را عاشق فوتبال و تیم ملی آرژانتین کرد. حالا اندوه و اشک برای عاشقان خورشیدی که زودتر از انتظار غروب کرد.
در سال ۱۹۷۶ جوانی لاغر اندام در باشگاه «آرژانتینوس جونیورز» با اعتماد به نفس بالا و خوش رقصی با توپ در زمین چمن، نظر همگان را به خود جلب کرد. او «دیگو آرماندو مارادونا» بود که طی پنج سال ۱۶۷ مرتبه برای این تیم به میدان رفت و ۱۱۶ گل به ثمر رساند.
درخشش دیگو موجب شد تا راهی بوکاجونیورز، باشگاه اول آرژانتین شود و در این تیم نیز ۴۰ بار به میدان رفت و ۲۸ گل ثبت کرد تا سپس راهی ایالت کاتالان شده و شماره ۱۰ بارسلونا را برتن کند.
او دو سال در بارسلونا بود و قهرمان کوپا دل‌ری شد اما زمان زیادی را به دلیل مصدومیت از دست داد. جوان آرژانتینی در جام جهانی ۱۹۸۲ نتوانست برای آلبی سلسته کار خاصی انجام دهد و تیمش که قدرت لازم را نداشت خیلی زود حذف شد.
مارادونا سپس بار سفر به ناپل را بست و این تصمیم مسیر جدیدی را در زندگی او قرار داد. تیم محبوب منطقه فقرنشین با کولاک مارادونا برای نخستین بار قهرمان سری‌آ شد، جام یوفا را برد و قهرمانی در سری آ را تکرار کرد. بزرگان فوتبال ایتالیا و مدافعان تنومند کشور چکمه‌ای از دست او کلافه شده بودند. هیچکس جلودار او نبود.
جام‌جهانی ۱۹۸۶ از راه رسید و آرژانتین همه حریفان را یک به یک درو می‌کرد. بازی مقابل انگلیس در مرحله یک‌چهارم نهایی در اوج اختلافات سیاسی دو کشور از راه رسید و دیگو با جادوی خود انتقام «جزایر فالکلند» ر از سربازان ملکه گرفت.
گل دست خدا و سپس گل قرن که با حرکت از میانه میدان و جا گذاشتن نیمی از تیم انگلیس به ارمغان آمد، دیگو را به جادوگر فوتبال جهان تبدیل کرد.
او تیمش را یک تنه به فینال رساند و آرژانتین در دیدار پایانی آلمان را سه بر دو شکست داد و جام قهرمانی را در ورزشگاه «آزتک» مکزیکوسیتی بالای سر برد.
مارادونا به درخشش خود در ناپولی ادامه می‌داد و جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا از راه رسید اما آرژانتین شروعی وحشتناک داشت و به عنوان مدافع عنوان قهرمانی با یک گل به کامرون باخت اما چیزی نمی‌توانست مانعی برای دیگو و یارانش باشد.
آنها همه را بردند؛ حتی برزیل رویایی و به نیمه‌نهایی رسیدند. تقابل با ایتالیای میزبان در ورزشگاه «سن پائولو» شهر ناپل؛ ورزشگاهی که مارادونا در آن پنج سال جادو کرده و ناپولی را به اوج رسانده بود. ۷۰ هزار تماشاگر ایتالیایی مارادونا را تشویق کردند. آرژانتین با او ایتالیا را شکست داد و به فینال رسید. اما تیم نصف و نیمه آرژانتین و داوری که عدالت را گم کرده بود موجب شد آلمان با یک پنالتی در دقیقه ۹۰ برنده شد و جام را از آلبی‌سلسته بگیرد.
اشک‌های مارادونا بند نمی‌آمد، اوا حاضر نشد در زمان گرفتن مدال به «هاولانژ» رییس برزیلی فیفا دست بدهد. اتفاقی که کار دستش داد و دیگو در جام جهانی ۹۴ امریکا و در حالی‌که تیمش مدعی اصلی قهرمانی بود به دوپینگ مهتم شده و آرژانتین تکه تکه شود.
دیگو سال‌های پایانی فوتبالش را در بوکا دنبال کرد و سپس وارد عرصه مربیگری شد اما در این راستا حرفی برای گرفتن نداشت؛ نه تیم ملی آرژانتین نه رده باشگاهی، اما شیرجه در زمین گل‌آلود بعد از گل دقیقه ۹۳ «مارتین پالرمو» و صعود تیمش به جام‌جهانی ۲۰۱۰ با هدایتش، هیچگاه از ذهن عاشقان آرژانتین خارج نمی‌شود.
این گزیده‌ای از زندگی ورزشی اسطوره‌ای بود که در زندگی شخصی برای سال‌ها درگیر مواد مخدر شد تا خیلی زود از دنیای حرفه‌ای خارج شده و در مربیگری هم به به توفیقی نرسد. اشتباهی که دیگو را با چندین بیماری مختلف درگیر کرد.
او خاطره تلخی از دوران تلخ زندگیش دارد. مارادونا مدتی به خاطر افسردگی بعد از ترک اعتیاد در بیمارستان روانی بستری بود. ستاره فوتبال جهان اینگونه گفته بود: "آنجا افراد زیادی بودند که همه دیوونه بودند. یکی می‌گفت گوارا هستم و همه باور می‌کنند. دیگری خودش را گاندی می‌دانست و همه قبول می‌کردند. ولی وقتی من بهشون می‌گفتم که من مارادونا هستم همه می‌خندیدن و می‌گفتن که هیچوقت، هیچکسی، مارادونا، نمیشه. از مردم خجالت می‌کشم که چه به سر خودم آوردم."
ستاره‌ای که چهره‌های بزرگ جهان چون «فیدل کاسترو» رفاقت صمیمانه‌ای با او داشتند. کاسترو برای رهایی دیگو از بند اعتیاد تلاش زیادی انجام داد.
در نهایت جادوگر فوتبال جهان، چهارشنبه شب در سن ۶۰ سالگی بر اثر عارضه قلبی درگذشت و این مرتبه دعاهای عاشقانش نیز اثری نداشت.
حالا فوتبال جهان بهترین شماره ۱۰ تاریخش را از دست داد. جادوگری که خاطرات را برای عاشقان فوتبال و آرژانتین از خودش به جای گذاشت. عشق به نبوغ مارادونا آنقدر زیاد بود که هیچ علاقمندی، اشتباهات او را به یاد نمی‌آورد؛ اما ای کاش او قدر خودش را بیشتر می‌دانست تا شاید سال‌های بیشتری در دنیای فوتبال حضور داشت.
پایانی تلخ برای شماره ۱۰ بی‌تکرار فوتبال جهان.