نام «دیگو آرماندو مارادونا» در تاریخ فوتبال با موفقیت و حاشیه گره‌خورده است. اعجوبه آرژانتینی فوتبال دنیا یکی از خاص‌ترین فوتبالیست‌هایی بود که مستطیل سبز به خود دیده است؛ مردی که زندگی‌اش با موفقیت و حاشیه‌های زیادی گره‌خورده بود و درنهایت پس از ۶۰ سال زندگی به خاطر ایست قلبی چشم از دنیا بست تا بار دیگر فوتبال دوستان در حسرت از دست دادن یکی از نابغه‌های این رشته زانوی غم بغل کنند.
شاید بسیاری از مردم مارادونا را با آن دریبل‌های خاص و عبور از بازیکنان انگلیس به یاد دارند اما حرکت خاص او تنها آن گل نبود بلکه دست خدایی در میدان بود که خودش آن را به انتقام کودکان آرژانتینی جزیره فالکلند بر توپ زد و دروازه انگلیس را باز کرد ضربه‌ای که از چشم داور دور ماند اما دیگو بزرگ همواره از آن به‌عنوان انتقام سخت در زمین فوتبال یاد کرد که می‌تواند پاسخ بسیاری از جنایات جنگی باشد.
به دنبال پیام آزادیخواهی بود و از زمین فوتبال آن را به تمام دنیا انتقال می‌داد؛ شاید او بیش از هر شخص دیگر، رسانه پرقدرت فوتبال را شناخته بود و از ظرفیت آن استفاده می‌کرد. اگر در اوج شهرت و قدرت فوتبال با گل دست خدا به دنبال انتقام از انگلیس بود اما هزاران کیلومتر آن طرف تر از زادگاهش دوباره ندای آزادیخواهی سر داد و با این کار میلیون ها چشم را به شمت و سوی خود هداست کرد. گرچه او در آرژانتین زاده شده بود و با تیم آن کشور افتخاراتی مانند جام جهانی را در کارنامه داشت اما برخی از تفکرات حاکم بر آن کشور هیچ‌گاه بر او تأثیرگذار نبود او پشت به این تفکرات که برخی از آنان ریشه صهیونیستی دارد، ایستاد رو به تماشاگران استادیوم‌های امارات کرد و با چفیه‌ای که نماد مقامت مردم فلسطین است شعار زنده باد فلسطین سر داد.
رابطه خوبی با شخصیت‌های انقلابی داشت و از دیدار با هوگو چاوز و فیدل کاسترو به‌عنوان دیدارهای به‌یادماندنی نام می‌برد. عاشق مردم انقلابی ایران بود و دی‌ماه سال ۱۳۸۶ با حضور در سفارت ایران در آرژانتین پیراهنش را به مردم کشورمان اهدا کرد. البته عشق وی به ایران موجب نشد تا از گل دقایق پایانی لیونل مسی به تیم ملی فوتبال کشورمان خوشحال نباشد.
زبان سرخی داشت که در کام نگه‌داشتن آن سخت بودِ زبانی که حتی به پله الماس سیاه برزیل رحم نکرد. مارادونا در سال ۱۹۹۷ پله را کسی دانست که قلبش را به فیفا فروخته است. وی همچنین منتقدان مسی را در جام جهانی احمق خطاب کرد و گفت: هرکسی باور دارد که بازیکن تیم ملی این کشور در جام جهانی خوب کارنکرده یک احمق است.
عاشق تیم ریور پلاته آرژانتین بود و سال ۲۰۰۰ قبل از دیدار این تیم برابر بوکا جونیورز گفت «این برد مانند بوسه مادری بود که فرزندش را صبح با ناز از خواب بیدار می‌کند.»
خود را صاحب همیشگی پیراهن شماره ۱۰ آلبی سلسلته دانست. بعد از بازنشستگی او از فوتبال چهره‌های زیادی در آرژانتین ظهور کردند که برخی در کوتاه مدت آنان را با مارادونا مقایسه کردند اما این اعجوبه در سال ۱۹۹۸ اعلام کرد هر اتفاقی که بیافتد و هرکسی که مربی شود، همه دنیا می‌دانند که پیراهن شماره ۱۰ تیم ملی مال من خواهد بود.
مربیگری را با تیم ملی آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۰ تجربه کرد اما نتوانست به افتخارات دوران بازیگری خود برسد بلکه با حذف از این تورنمنت سیبل انتقادات شد اما او بی‌تفاوت به برخی ادعاها گفت: این تقدیر من است و می‌دانم روزی به تیم ملی فوتبال کشورم بازخواهم گشت. نابغه بود و بسیاری از نابغه‌ها از وی به نیکی یاد می‌کرد. این تمجیدها تا جایی بود که آلفردو دی‌استفانو، رییس افتخاری رئال مادرید؛ مارادونا هموطن خود را فردی بزرگ، اسطوره‌ای و حتی عظیم‌تر از نام خودش توصیف کرد.