«دون دیگو» پسر محبوب و موفرفری «آلبی سلسته» هوش عجیبی در فوتبال داشت و هرچند به خاطر سن کم از حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ جا ماند اما بدون او آرژانتین قهرمان و «ماریو کمپس» ستاره‌ای آرژانتینی با آن موهای بلند و پریشان آقای گل جام جهانی شد.
جام جهانی ۱۹۸۲ در اسپانیا نیز بدلیل شگفتی تیم ایتالیا و «پائولو روسی» مهاجم افسانه‌ای لاجوردی پوش‌ها و آقای گل جام جهانی، فرصتی برای عرضه اندام قهرمان سابق جهان با «دانیل پاسارلا» و «اسوالدو آردیلس» سرد و گرم چشیده و «دون دیگو» جویای نام نداد.
اما صبر روزگار برای «دون دیگو» به سر آمد و در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک، ورق بخت شماره ۱۰ ریزه نقش آرژانتینی‌ها برگشت.
«دون دیگو» در این جام جهانی زیبایی فوتبال را به نمایش گذاشت و یک تنه تیم ملی آرژانتین را به قهرمانی رساند و بر جام طلایی بوسه زد.
«دون دیگو» در این جام جهانی پنج گل به ثمر رساند و تا کسب عنوان آقای گلی که به «گری لینه‌کر» انگلیسی رسید، یک گل فاصله داشت.
«دون دیگو» در این جام جهانی بهترین بازی دوران خود را در مقابل تیم ملی انگلیس به نمایش گذاشت.
در این بازی تیم انگلیس مغلوب شد و «دون دیگو» دو بار دروازه انگلیسی‌ها را باز کرد؛ یکبار با عبور از پنج بازیکن و دریبل دروازه‌بان و گل دوم را پس از پروازی بلند با دست روانه فاتحان جنگ «فالکلند» (مالویناس) کرد.
«دون دیگو» پس از این بازی گفت: «این گل کمی با سر و کمی با دست خدا به ثمر رسید».
جام جهانی ۱۹۹۰ همه نگاه‌ها به ساق‌های «دون دیگو» معطوف شده بود، اما ژرمن‌های زیرک با گرفتن انتقام فینال جام جهانی ۱۹۸۶، چیزی جز اشک نصیب کاپیتان «آلبی سلسته» نکردند.
در جام جهانی ۱۹۹۴ در حالیکه طرفداران «دون دیگو» انتظار داشتند که به معجزه او، آرژانتین دوست داشتنی، قهرمانی خود را تکرار کنند، اتهام دوپینگ به «دون دیگو» مانع از حضور او در ادامه مسابقات شد و آرژانتینی‌ها با پا طلایی‌های همچون «کلودیو کانیگیا» و «گابریل باتیستوتا» از جام خداحافظی کردند.
با پایان جام جهانی ۱۹۹۰ پرونده حرفه‌ای «دون دیگو» بسته شد و ستاره دست نیافتنی فوتبال جهان، عرصه مربیگری را پیش گرفت که هیچگاه در این سمت نتوانست حتی در هدایت تیم ملی موفقیت قابل توجهی بدست آورد.
«دون دیگو» در زندگی خود حاشیه‌های فراوانی داشت، اما هیچکدام از این حاشیه‌ها، نتوانست خدشه‌ای به جایگاه و عظمت دست نیافتنی او در «هنر - صنعت - ورزش» فوتبال وارد کند.
عمر تقویمی «دون دیگو» گرچه امروز به پایان رسید اما روح تازه‌ای که در کالبد فوتبال دمید تا ابد جاودانه می‌ماند و بعید است فوتبال با همه جادو و شگفتی، بار دیگر چون او به خود ببیند.
از: امید غیاثوند