دوستانش می‌گفتند ورد زبانش بود که کودکان نباید بین درست خواندن و خطر یکی را انتخاب کنند باید مدرسه بسازیم تا بچه‌ها مجبور نشوند در این راه‌های خطر ناک تا مدرسه رفت و آمد کنند. خودش در همان راه تصادف کرد و درگذشت و همسر و پسر نوزادش را تنها گذاشت و ۳۲ هزار کودکی که گفته بود برایشان ۳۴۰ مدرسه می‌سازد.
فیلمسازی قصد داشت از مرد جوانی که تهران دنیا آمد انگلستان درس خواند و در سیستان و بلوچستان حین خدمت داوطلبانه درگذشت مستندی بسازد که متأسفانه در سفری که باهم داشتند روز هشتم آذر در جاده پیرسهراب شهرستان دشتیاری در اثر تصاف درگذشت.
خیلی زود بود اما انسان‌ها سرانجام فانی اند از سویی نیت او که آرزوی هر ایرانی است باقیست; ساختن مدرسه برای کودکان محروم برای بسیار دخترکانی که نمی‌توانند راه دور به مدرسه بروند و پسر بچه‌هایی که اگر در آن منطقه محروم خانواده توان فرستادنشان را با هزار زجر و سختی فراهم کند تازه اول راه پر خطر رفت و آمدند.
«حسین علیمرادی» متولد خرداد ۱۳۷۴ تهران و فارغ التحصیل دبیرستان در انگلستان بود سال ۹۲ در دانشگاه علامه طباطبایی در رشته حسابداری قبول شد و همانجا پایه‌گذار و مدیر مؤسسه خیریه دانشجویی «دستِ یاری به دشتیاری» شد هدف او و دوستان دانشجویش رفع فقر آموزشی بود.
یک سال بعد با گروه‌هایی از دانشجویان جهادگر دانشگاه علامه برای رفع محرومیت‌های آموزشی منطقه دشتیاری دست به کار شد و در سال ۹۶ مؤسسه مردم نهاد و مستقل "دست یاری برای دشت یاری" را تأسیس کرد.
این مؤسسه با انجام نیاز سنجی کار خود را نسبت به آسیب شناسی و رفع اساسی مشکلات منطقه پیرسهراب و تلاش برای جذب منابع مالی، فکری برای رفع محرومیت تحصیلی منطقه متمرکز کرد.
* هدف: ساخت ۳۴۰ مدرسه در دشتیاری
حسین همواره می‌گفت: «هدفم آبادانی کامل ۳۴۰ مدرسه منطقه دشتیاری سیستان و بلوچستان با ۳۲ هزار دانش آموز است»، او به قدری بر این حرفش مصمم بود که آن را در پروفایلش نوشته بود و به آن افتخار می‌کرد.
حسین معتقد بود ما فقط مدرسه نمی‌سازیم، مدرسه‌سازی، مدرسه‌داری، مدرسه‌یاری و اشتغال‌زایی مبتنی بر مدارس و توانمندسازی روستایی را در دشتیاری در دستور کار داریم. برای ما اصل کیفیت است چه در مدرسه‌سازی و چه در آموزش؛ در مدرسه‌سازی ما خودمان مدرسه نمی‌سازیم، ابتدا هر مدرسه را پایش و مطالعه می‌کنیم و بر مبنای آن پایش و مطالعه اقدام به تعمیر، بازسازی یا ساخت یک مدرسه می‌کنیم. خود ما یا خیران ما هم مدرسه نمی‌سازند. پایش و اعتبارات خیری ساخت‌وساز یا تعمیر مدرسه را به نیروهای متخصص بومی با نظارت خود واگذار می‌کنیم. این گونه مدارس استاندارد با بازدهی بالا و با کمترین سرمایه‌گذاری خواهیم داشت.
علیمرادی فعالیت خود را با ایده نوسازی مدارس این منطقه محروم و در قالب طرح «سهم ما از فردای دشتیاری» و با قرار هر نفر ۲۰ هزار تومان شروع کرد. ۲ مدرسه به‌همین ترتیب بازسازی و تجهیز و زمینه‌ای برای جذب اعتماد و مشارکت ۵۰ درصدی خیرین و مسؤولان منطقه آزاد چابهار، شد.
وی سال ۱۳۹۷ و همزمان با برگزاری سی‌ویکمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران برای ساخت نخستین کتابخانه منطقه دشت یاری تلاش‌های خود را آغاز کرد و در نهایت موفق به جمع‌آوری ۴۰ میلیون تومان شد که برای ساخت کتابخانه کفاف نمی‌داد، بنابراین این طرح متوقف شد.
او پیش از مرگ ۱۳۵۷ جلد کتاب کمک‌آموزشی و آمادگی کنکور برای دانش‌آموزان روستای نگور منطقه دشتیاری با تلاش اعضای مؤسسه خیریه دست‌یاری به دشتیاری جمع‌آوری و ارسال کرده بود.
**حاصل: ساخت ۲۳ مدرسه با ۱۷۰ کلاس
سمن دست یاری به دشت یاری ۲۳ مدرسه با ۱۷۰ کلاس درس را بنا نهاد، که تعداد زیادی از آنها با همیاری و مشارکت خیرین عزیز به بهره‌برداری رسید و تعدادی دیگر نیز در حال ساخت و تکمیل است.
ارائه خدمات آموزشی، برگزاری اردوهای جهادی علمی، راه‌اندازی و تجهیز کتابخانه، ارائه مشاوره‌های تربیتی، خانواده و توزیع لوازم کمک آموزشی و نوشت افزار از دیگر اقدامات مؤسسه دستِ یاری به دشتیاری برای فرزندان دشت یاری است.
دو مدرسه در شهرستان‌های «دلگان و چابهار» به نام وی نامگذاری شد و از تندیس او رونمایی شد تا دل مردم سیستان گرم باشد که وطن پسرش را از یاد نبرده است.
زهرا محمدی همسرجوان حسین علیمرادی برنده جایزه دانشجوی فداکار هنگام دریافت جایزه اش از مادر حسین خواست سخن بگوید و این مادر داغ به دل به جای یاد کردن خوبی‌های پسرش یا بیان انده قلبی خود چنین گفت: از همه‌ی خیرین مدرسه‌ساز و دانشجویان جهادگر می‌خواهم تا به سمن دست‌یاری به دشتیاری کمک کنند تا پس از پسرم حسین بتوانیم راه او را ادامه دهیم و پروژه ساخت بیش از سیصد مدرسه در منطقه سیستان و بلوچستان را که آرزوی پسرم بود به ثمر برسانیم.
همه از دانستن زندگی او و همت بلندش تحت تأثیر قرار می‌گیریم پس هموطن ما هم می‌توانیم با همان توان حتی اندک یک گام برای رسیدن به هدفمان و نیت پاک حسین برداریم ره دراز است و شب تاریک اما دستی به کمک پیش آر و در این لذت شریک شو خوشا کاروانی که شب راه طی کرد / دم صبح اول به منزل نشیند