ایران از جمله بازیگران بین المللی است که نه تنها بارها قربانی حملات و تجاوزگری های خارجی شده، بلکه دانشمندان آن نیز همواره مورد اقدامات تروریستی قرار گرفته اند. ناتوانی دشمنان در متوقف‌سازی صنعت صلح آمیز هسته ای کشور که به دانشی بومی تبدیل شده، آنها را به اقدامات خرابکارانه وا داشته است. چند ماه بیشتر از اقدامات خرابکارانه آنها در تاسیسات هسته ای نطنز نمی گذرد که یکی از نخبگان هسته ای کشور را هدف قرار دادند. تروریست ها عصر جمعه هفتم آذر ماه جاری در شهر آبسرد دماوند در مسیر خودروی حامل شهید فخری‌زاده رئیس سازمان پژوهش و نوآوری وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح کمین کردند و طی عملیاتی مسلحانه، این دانشمند پرافتخار هسته‌ای و دفاعی کشورمان را به شهادت رساندند.
واکنش سنجیده ایران در برابر جنگ طلبی نتانیاهو و برخی رهبران عرب
شهید فخری‌زاده ششمین دانشمند هسته ای است که از سوی دشمنان ایران و عوامل رژیم صهیونیستی به شهادت رسیده است. پیش از او مسعود علی‌محمدی، مجید شهریاری، فریدون عباسی‌دوانی، داریوش رضایی‌نژاد و مصطفی احمدی روشن به درجه رفیع شهادت نایل شده بودند. در رخداد تروریستی اخیر و حوادث قبلی همواره انگشت اتهام به سوی سران رژیم صهیونیستی نشانه رفته است. درحالی که تمام شواهد و قراین بیانگر دست داشتن سرویس اطلاعاتی رژیم صهیونیستی در ترور شهید فخری‌زاده است، «زاخی هانگبی» وزیر شهرک سازی رژیم صهیونیستی تاکید دارد که تل آویو هیچ اطلاعی از ترور این دانشمند هسته ای نداشته است. با اینکه هیچ بیانیه ای مبنی بر انجام این ترور از سوی دفتر «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل منتشر نشده اما او فردی بود که مدتی پیش در یک ویدویی تبلیغاتی به صراحت از شهید فخری زاده به عنوان یکی از اهداف خود سخن گفت و اظهار کرد «محسن فخری‌زاده، این نام را به یاد داشته باشید»! این رژیم نه فقط در انفجار تاسیسات هسته ای نطنز و ترور دانشمندان هسته ای ایران دست داشته بلکه بارها مواضع سپاه و نیروهای حامی ایران را در سوریه مورد اهداف موشکی قرار داده است. از نگاه ناظران چنین اقداماتی یک هدف عمده دارد و آن کشاندن ایران به زمین بازی خود و رویارویی نظامی بین ایران و آمریکا است.
نتانیاهو و برخی رهبران عرب منطقه تلاش های زیادی را به کار بسته اند تا هزینه جنگ با ایران را بر دوش ترامپ بیافکنند؛ نقشه ای که تا کنون به دلایلی چون واکنش سنجیده و بدور از هیجان ایران و نیز اجتناب رئیس جمهوری آمریکا از ورود به جنگ پرهزینه، نقش بر آب شده است.
مذموم بودن تروریسم و سکوت غیر قابل توجیه برخی کشورها
تروریسم چه در بعد انسانی و چه از جنبه اقتصادی که مقامات جمهوری اسلامی از آن تحت عنوان «تروریسم اقتصادی» نام می برند، نکوهیده و مذموم است و انتظار می رود سران کشورهای مختلف جهان فارغ از ملاحظات سیاسی آن را محکوم کنند.
طی روزهای اخیر"ظریف" وزیر امور خارجه کشورمان در گفت و گوهای تلفنی با همتایان خود و نیز در حساب کابری خود در توئیتر بر لزوم پرهیز از استانداردهای دوگانه و محکومیت تروریسم دولتی از سوی جامعه جهانی تاکید کرده است. در همین ارتباط سردار «احمد وحیدی» رئیس دانشگاه عالی دفاع ملی و وزیر اسبق دفاع نیزبه سکوت برخی کشورها در این باره واکنش نشان داد و گفت: دولت‌های اروپایی باید موضع خودشان را درباره این حادثه تروریستی مشخص کنند در غیر این‌صورت مفهوم آن این است که زدن هر دانشمند یا مسئول دولتی در دنیا مجاز است و باید بدانند جمهوری اسلامی به این موارد توجه دارد!
بسیاری از کشورهای اروپایی یا به این رخداد تروریستی بی اعتنایی و سکوت کرده اند یا اینکه بازی با واژه ها را برای رهایی از محکوم کردن این اقدام تروریستی برگزیده اند. آنها بیش از تقبیح این جنایت از تشدید تنش ها در منطقه ابراز نگرانی کرده و از طرف‌های درگیر دعوت به خویشتن‌داری کرده اند.
در این میان کشورهایی نیز بودند که به شدت این اقدام تروریستی را محکوم کردند که امارات، اردن، لبنان، افغانستان، ترکیه، آذربایجان و... چند نمونه از آنهاست. سکوت برخی کشورها نسبت به این رخداد، صدای اعتراض صاحبنظران سیاسی را در نقاط مختلف جهان بلند کرده است.
«هو شی جین» سردبیر روزنامه گلوبال تایمز از جمله این منتقدان است که در مقاله ای با اشاره به ترور شهید فخری زاده و سکوت کشورهای غربی درباره این اقدام «وحشیانه» و «شرم آور» هشدار داد که چنین سکوتی می‌تواند باعث شکل‌گیری روندی شود که جهان را به سمت شوربختی پیش ببرد. وی نوشت: تصور کنید اگر یک دانشمند برجسته در آمریکا و یا انگلیس ترور شده بود، چه سونامی محکومیتی علیه این اقدام در غرب به راه می افتاد؟! چگونه ممکن است چنین اصول متعارفی در این جهان وجود داشته باشد؟
انفعال و بی عملی غرب در برابر تروریسم
در این میان موضع گیری آمریکا که با حضور نظامیان خود در گوشه و کنار کره خاکی و تسلیح کشورهای مختلف جهان نقش قابل توجهی در پیدایش و تقویت گروه های تروریستی دارد، قابل توجه بود. ترامپ ساعتی پس از انتشار خبر ترور شهید فخری زاده از طریق رسانه‌های ایران توئیت «یوسی ملمان» خبرنگار صهیونیستی در مورد شهادت وی را بازنشر کرد. خبرنگار صهیونیست ادعا می کرد که این مساله یک ضربه حرفه‌ای و روانی بزرگ به ایران بود.
ستیزه جویانه ترین واکنش از سوی «جان بولتون» صورت گرفت که در دوران تکیه زدن بر کرسی مشاور امنیت ملی آمریکا در دولت ترامپ، تلاش زیادی را برای رویارویی نظامی ایران و آمریکا بکار بست. روابط نزدیک او با گروهک مجاهدین خلق تاثیر قابل توجهی بر دیدگاه ضدایرانی وی داشت. بولتون در واکنش به ترور دانشمند برجسته کشورمان، این اقدام تروریستی را توجیه پذیر تلقی کرد و در پیامی توییتری با بازنشر خبر ترور شهید فخری زاده در روزنامه «وال استریت ژورنال»، مدعی شد: حکومت ایران به دنبال تسلیحات هسته‌ای است. در مواجهه با چنین تهدیدی، حمله‌ای پیش‌دستانه کاملا توجیه پذیر است.
با نگاهی به واکنش مقامات کشورهای مختلف جهان استاندارد دوگانه غربی ها در مواجهه با تروریسم آشکار می شود. آنها چشمان خود را بر روی کشتار مردم بی گناه یمن توسط ائتلاف عربی به رهبری آل سعود بسته اند. رفتار ددمنشانه رژیم صهیونیستی با مردم فلسطین و اشغال سرزمین آنها همواره مورد تایید غرب به ویژه آمریکا بوده است. آمریکا با وتوی خود بارها از اقدامات سایر کشورهای عضو سازمان ملل علیه رژیم صهیونیستی ممانعت به عمل آورده به طوری که از سال ۱۹۷۲ آمریکا در برابر بیش از ۴۰ قطعنامه شورای امنیت علیه اسراییل از حق وتوی خود استفاده کرده است.
در دولت ترامپ نیز اقدامات حمایتگرانه وی از رژیم صهیونیستی بر کسی پوشیده نبود. اقداماتی از قبیل خروج از یونسکو در حمایت از اسراییل، انتقال سفارت کشور خود از تل آویو به بیت المقدس، بهبود بخشیدن به روابط اعراب و اسراییل تنها چند مورد این رویکرد حمایتگرانه از رژیم صهیونیستی است؛ رژیمی که نماد یک «تروریسم دولتی» در جهان به شمار می رود.
سیاست یک بام و دو هوای کشورهای غربی تنها در مواجهه با تروریسم نیست. وقتی مسائلی چون دموکراسی، حقوق بشر، آزادی بیان، عدالت و دیگر ارزش ها نیز مطرح می شود، خودی و غیرخودی آشکارا نمایش داده می شود. در حالی که غرب مدعی نقض ارزش های مذکور از سوی جمهوری اسلامی ایران است، اینکه در عربستان و اسراییل این ارزش ها از چه جایگاهی برخورداند، حایز اهمیت نیست؛ استانداردی دوگانه که همواره مورد نقد و انتقادات جدی قرار گرفته است.