غلامرضا غفاری روز یکشنبه به مناسبت گرامیداشت ۱۶ آذر روز دانشجو در یادداشتی آورده است: شصت و هفت سال از شانزده آذر ۱۳۳۲ سپری شده است، روزی که سه دانشجوی دانشکده فنی دانشگاه تهران، مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و آذر شریعت رضوی به شهادت رسیدند و نقطه عطفی در تاریخ فعالیت‌های سیاسی دانشجویان علیه استبداد و استکبار شد.
این رخداد تقریباً چهار ماه بعد از ۲۸ مرداد اتفاق افتاد؛ یعنی بعد از کودتای ۲۸ مرداد و آن اختناق عجیب، سرکوب عجیب همه نیروها و سکوت همه، ناگهان به‌وسیله دانشجویان در دانشگاه تهران طوفان اعتراض علیه استبداد و استکبار جهانی شکل گرفت.
در این هفت دهه دانشگاه به سان دیگر مجموعه ها فراز و فرودهای زیادی را تجربه کرده است. این فراز و فرود برآمده از شرایط محیطی و تاریخی بوده است که این روز و جریان محاط در آن بوده است. لیکن فصل مشترک این حرکت همواره آرمانخواهی، آزادگی، ظلم ستیزی و استکبارستیزی بوده که همچنان جامعه دانشجویی بر آن ابرام دارد. جنبش دانشجویی در واقع بخشی از جنبش های اجتماعی محسوب می شود که از آغاز تا امروز و حتی پس از این از سوی دانشجویان به صورتی خودجوش و داوطلبانه در جهت تغییر یا تحول در اندیشه و رفتار، در حوزه های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه، در پویش هایی غیررسمی پیگیری می شود.
به گفته غفاری، جنبش دانشجویی به دنبال اهداف و آرمان های انسانی و آگاهی بخشی اجتماعی است و درصدد کسب قدرت، امتیازگیری و سیاست بازی نیست. بی گمان دانشجویان و متولیان سیاسی و فرهنگی این حرکت را باید قدر دانسته تا روشنی و گرمای آن، فریاد سلطه ستیزی، استکبارزدایی و عدالتخواهی را در جامعه فرهیخته در پرتو بصیرت، بالنده و رسا حفظ و تقویت کند.