به گزارش روز چهارشبه ایرنا، علی اصغر مونسان با انتشار تصاویری از مُرواربافی در حساب کاربری خود در اینستاگرام، نوشت: نامش مُروار و معنیش سرخ بید است؛ نوعی از هفده شکل بید در جهان. مروار در اصل به ترکه‌هایی گفته می‌شود که پس از طی فرآیند نرم شدن، توسط مرواربافان، بافت خاصی روی آن صورت می‌گیرد و به یک محصول مصرفی دست انسان تبدیل می‌شود.
وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خاستگاه رشته مروار بافی در کشور را استان‌های گیلان، تهران و همدان عنوان کرد و افزود: شهرستان ملایر و برخی از روستاهای آن نظیر قشلاق، گوراب و داویجان پرچمدار این صنعت دست است و دلیل اصلی آن رویش گیاه مروار در این منطقه است.
مونسان با اشاره به اینکه زمان دقیق رواج مرواربافی در ملایر مشخص نیست، تصریح کرد: کاربرد سبدهایی به نام محلی «تویجه» در شهرهایی مثل ملایر و نهاوند چندین سده است که رواج دارد.
«تیجه به سبدهای بلندی می گویند که بانوان می‌بافتند و باغ داران برای جابجایی انگور استفاده می‌کردند، و یا سبدهای کوچکی که به عنوان جای لوازم آرایش یا جای سوزن و نخ برای دختران تازه عروس تهیه می‌شد و نمونه‌های آن را می‌توان در موزه لطف علیان ملایر مشاهده کرد»
به گزارش ایرنا، هنر مرواربافی که شاید قدمتی حدود نیم قرن در ملایر دارد، امروز به جایی رسیده که به عنوان دومین شهر کشور، در تولید این هنر می درخشد و با حدود ۱۵۰ هنرمند، قطب تولید مرواربافی و سبدبافی استان همدان و حتی کشور به شمار می رود؛ شهری که بیش از ۳۰ درصد تولیدات خود را به خارج از کشور صادر می کند.
هنر مرواربافی در شهرستان ملایر گام های محکمی برداشته است و اکنون در روستاهای استان همدان ریشه پیدا کرد است و برای درخشیدن در بازارهای جهانی و رسیدن به قطار توسعه نیازمند حمایت و نگاه ویژه مسئولان است تا برندی بر گردن فرهنگ و هنر و صنایع دستی ایران زمین شود.