چه فرقی دارد کرونا باشد یا نه! زمستان، زمستان است و برای برخی خلاصه می شود در اسکی و چه جایی بهتر از توچال.
شکی نیست اسکی یکی از ورزش های مفرح و لذت بخش زمستانی است و بسیاری از طرفداران این ورزش، مدت ها منتظر برف پوش شدن دماوند می مانند تا این لذت را یکبار دیگر تجربه کنند؛ حتی برای ما که پول خرید تجهیزات، لباس و چوب اسکی و اسنوبرد را نداریم، سُر خوردن روی برف ارتفاعات سفیدپوش تهران و ویراژ دادن با تیوب تجربه و خاطره ای فراموش نشدنی و سوژه ای مناسب برای فخرفروشی در استوری اینستاگرام است.
بنابر آنچه که بیان شد می شود گفت دل بریدن از این لذت سخت و زجر آور است اما می توان با قطعیت عنوان کرد که اسکی امسال قطعا روی برف نخواهد بود و طمعی به جز تکثیر کرونا نخواهد داشت.
تصاویر منتشر شده توسط خبرنگار یکی از رسانه ها در شبکه های اجتماعی مبنی بر صف های طویل و بهم پیوسته دوستداران اسکی در توچال موید این نکته است که کرونا برای انتخاب قربانیان خود جا و مکان نمی شناسد و برای آن، چه فرقی دارد صف مرغ باشد یا ازدحام در ایستگاه پنجم تله‌کابین توچال بدون رعایت فاصله اجتماعی.
حال این موضوع را با وضعیت قشر متوسط و متوسط به پایین که به دلیل شرایط اقتصادی و اشتغال مجبور به استفاده از مترو و اتوبوس هستند مقایسه کنید؛ جمعی ناگزیر از استفاده از حمل و نقل عمومی بدون رعایت فاصله اجتماعی و جمعی بدون توجه به شیوع کرونا تنها به فکر لذت بردن و سرگرمی.
این موضوع در حالی رخ می دهد که مدت هاست تعداد قربانی های کرونا در ایران روزانه سه رقمی است و وزیر بهداشت بارها در مورد چهار رقمی شدن این آمار در ایران در صورت رعایت نشدن پروتکل های بهداشتی هشدار می دهد.
مطمئنا تصمیمات و اقدامات ستاد ملی مقابله با کرونا و مسئولان ذی ربط باید با همکاری و رعایت پروکل های بهداشتی توسط شهروندان همراه شود تا شعار کرونا را شکست می دهیم عملی شود اما انتشار این تصاویر در شبکه های اجتماعی حاکیست که تا تحقق این شعار، حداقل تا زمانی که واکسنی برای بیماری کووید ۱۹ پیدا شود، فرسنگ ها فاصله داریم.