روزنامه ایران دوشنبه ۲۴ آذر در ستون درنگ خود آورده است: بیغش در نطق تند خود انتقاداتی را به همکاران خود در مجلس و بخصوص نمایندگان استانهای شمال غرب کشور وارد کرد که چرا در برابر سخنان رئیس جمهوری ترکیه غیرت به خرج ندادهاند.
فارغ از محتوای این نطق که خود نیز قابل نقد است، اما کیفیت مواجهه مجلسیها و مشخصاً رئیس جلسه و قیاس آن با موارد مشابه قابل تأمل است. امیر حسین قاضیزادههاشمی که در غیاب محمدباقر قالیباف، ریاست جلسه را عهدهدار بود در پاسخ به سخنان نماینده شازند گفت که «در زمان دفاع از منافع ملی نباید سخنان ما سبب اختلاف افکنی داخلی شود. نمایندگان باید در نطقهای خود انصاف را رعایت کنند نطقهایی که در مجلس ایراد میشود، نظر شخصی نمایندگان بوده و موضع مجلس و نظام نیست.»
نمایندگان آذری زبان مجلس هم نسبت به سخنان بیغش اعتراض کردند از جمله محمدرضا میرتاجالدینی نماینده تبریز هم گفت: «ما همدلی و وحدت خود را حفظ میکنیم و باید بدانیم هر نوع حمله به دوستان یا مجلس شورای اسلامی به نفع مردم و کشور نیست. شما که پشت تریبون قرار میگیرید و به همه مجلس و همه نمایندگان آذربایجان حمله میکنید، چه سودی میکنید و به دنبال چه هستید؟ این تندیها هیچ وقت جواب نداده است و خروج از جاده انصاف و عدالت است.»
روحالله متفکر آزاد، نماینده دیگر تبریز و عضو هیأت رئیسه مجلس هم در تذکری یادآور شد که «ما باید در اظهار نظرهایمان دقت بیشتری کنیم تا منافع ملی به خطر نیفتد.» اعتراض به این نماینده مجلس تا جایی پیش رفت که احمد نادری نماینده تهران خواستار تجدید نظر هیأت نظارت بر رفتار نمایندگان در مورد عضویت محمود احمدی بیغش در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شد.»
این اهتمام نمایندگان به رعایت شئونات مجلس و عدم خروج از جاده انصاف و عدالت و پرهیز از تندروی نکته قابل دفاعی است و جای بسی خوشحالی است که چنین مواضعی از تریبون بهارستان به گوش می رسد اما نکته قابل تأمل در همینجاست که آیا این سفارشها و تأکیدها به صفات پسندیده فقط مختص به یک موضوع خاص است یا قابل تعمیم به همه حوزهها و موضوعات است. کارنامه بهارستان نشان از آن دارد که متأسفانه از منظر مجلسیها این اهتمام یک اصل کلی و قابل تعمیم نیست و حالا که خود مجلسیها از سوی یکی از همکاران مورد شماتت قرار گرفته، آن را برجسته کرده و معلم اخلاق شدهاند.
حال آنکه پیش از این و از همین تریبون شاهد نطقهای آتشین و اتهامات و توهینهای محسوسی علیه دولت بودهایم که هیچ واکنشی هم از سوی دیگر نمایندگان و بخصوص هیأت رئیسه یا رئیس جلسه به دنبال نداشته است. همین نمایندگان مجلس محمدجواد ظریف، وزیر خارجه کشورمان را خائن خواندند، از همین تریبون برای رئیس جمهوری طلب مرگ شد و همین نمایندگان در توئیتر رئیس جمهوری کشور را تهدید به مرگ کردند اما هیچ صدایی به نشانه اعتراض از کسی بلند نشد. بدتر آنکه رئیس جلسه هم در مواجهه با این مواضع سکوت کرد.
حالا بر این اساس حکایت بهارستانیها و توصیه آنها به رعایت اخلاق و انصاف و پرهیز از تندروی گویا مصداق این ضربالمثل است که «مرگ خوب است اما برای همسایه.» به تعبیری دیگر تندروی و هجمه و حمله به دولت و چشم بستن بر منافع ملی و انصاف خوب است اما وقتی مخاطب مجلس باشد، کاری است ناپسند.