روزنامه همدلی یادداشتی نوشت: یکم: امید در اصل و اصالت خود یک واژه و مفهوم و معنای میان تهی و توخالی نیست، امید امکان گشوده بودن و ماندن راه زندگی و امکان گشایش امور و رهایش از گرفتاری‌های زندگی سوز است. امید باز شدن افق‌های پیش رو و احساس و تلقی گشودگی راه‌های زندگانی آینده بشر است....خبرهای ناخوشایند و جانسوز از اطراف و اکناف عالم دریافت و مشاهده می‌شود، در ژاپن این کشور کار و پیشرفت و صبوری، خودکشی‌ها نسبت به قبل چند برابر شده است، در زمان بیماری وحشتناک و چموش کرونا بسیاری از مردم خصوصاً آنان که از حمایت‌های خاص برخوردار نیستند و کار و بار و کسب خود را از دست داده‌اند و دغدغه نان بر حفظ جان پیشی گرفته است، افق‌ها را بسته و امیدها را بر باد رفته می‌یابند، خودکشی یک انسان چه در ایران و چه جاهای دیگر، برای کل انسانیت و وجدان‌های بیدار، عزا و عذاب‌آور است.
سوم: اگرچه اهل عقل و علم و آزمایش و متخصصان و کادر درمان در تلاش و تقلا هستند گره‌گشایی کنند و در خط مقدم یاری‌گری می‌کنند، اما هنوز در مرحله کنترل هستیم و با پیدایش امیدهای روشن و افق‌های نورانی فاصله‌ها داریم. پس چه باید کرد؟
چهارم: در این مرحله به تصور بنده اهل خرد و اندیشه‌ورزان مسئولیت سنگین‌تری دارند، چون اندیشه‌ورز واقعی کسی است که لایه‌ها و بطون پنهان بیشتری را می‌بیند و با عقل و اندیشه امیدها و افق‌های پنهان را رصد می‌کند و به مردم گرفتار نشان می‌دهد، اندیشه‌ورزان و نویسندگان دردمند لطفاً قلم‌ها را زمین نگذارند و امیدآفرینی و افق‌گشایی کنند، چشم خرد گشوده دارند تا چشمه‌های امید و بهبودی نمایان شود.
پنجم: تاریکی و سیاهی و سردی هر چند طولانی و مشکل‌زا باشد، تمام خواهد شد و صبح یلدا آفتاب یک دقیقه بیشتر خواهد درخشید و روشنی و نور از افق حق و حقیقت و هستی پیدا خواهد گشت و اثر امیدبخش خود را نمایان خواهد کرد.