به گزارش روز یکشنبه پایگاه خبری ساینس‌دیلی، این داروهای حساس به نور قابلیت باقی ماندن در بدن را تا زمان تابش پرتوهای نور دارند و بدین ترتیب می‌توانند بدون هرگونه عوارض جانبی و اثرگذاری بر بافت‌ها، درون جریان خون و سیستم گوارش به حرکت درآیند.
این داروها پس از رسیدن به بافت هدف و قرار گرفتن در معرض نور فعال می‌شوند. ایمپلنت جدید ام آی تی ابزاری است که پرتوهای نور موردنیاز را در محل اثرگذاری دارو تامین می‌کند.
این ایمپلنت از دو فیبر نازک مجزا تشکیل شده است که در کنار یکدیگر قرار دارند. یکی از این فیبرها در واقع یک لوله نازک برای عبور مایع است که دارو را در محل مناسب تحویل می‌دهد و دیگری یک فیبر نوری است که پرتوی نور را بر دارو می‌تاباند.
برای ساخت این ایمپلنت ابتدا یک نمونه بزرگ از آن ساخته می‌شود و سپس آن را تا دمای ذوب حرارت می‌دهند و می‌کشند تا به شکل دو فیبر بسیار نازک و طویل به هم چسبیده درآید. قطر نهایی این ایمپلنت در حدود چند میکرومتر است و می‌توان آن را از طریق جراحی و با حداقل آسیب درون بافت‌ها قرار داد.
محققان در آزمایشات اولیه توانستند این ایمپلنت را در مغز موش‌های زنده قرار دهند و از آن برای انتقال و فعال‌سازی یک ویروس به درون مغز موش استفاده کنند که موجب تقویت یک گیرنده کلیدی در نورون‌های موجود در نقطه هدف می‌شود.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه ACS Chemical Neuroscience منتشر شده است.