به گزارش ایرنا؛ از پوریای ولی تا جهان پهلوان تختی، نام‌های نیک بسیاری در تاریخ ایران زمین بوده‌اند که هیج اتفاقی نمی‌تواند ذره‌ای از علاقه مردم به آنان را بکاهد. حتی گذر زمان نیز چیزی را تغییر نمی‌دهد و با اینکه جوانان امروزی تنها داستان‌های پهلوانان ورزش خود را شنیده‌اند اما به آنان افتخار کرده و نام افرادی چون تختی برای آنان حرمت زیادی دارد.
در طول تاریخ ورزشکارانی از کشورمان بوده و هستند که مدال‌ها و افتخارات زیادی را در المپیک، مسابقات جهانی، بازی‌های آسیایی و مسابقات قاره‌ای کسب کرده‌اند و در زمره پرافتخارترین‌ها قرار دارند.
یکی از آنها، «هادی ساعی» است که با دو مدال طلا و یک برنز، پرافتخارترین المپین تاریخ ورزش ایران است اما رفتار دور از ذهن وی در مسابقات روز پنجشنبه لیگ برتر تکواندو موجب شد تا بار دیگر به این جمله برسیم که قهرمانی و منش پهلوانی داشتن به مدال نیست.
مدیر فنی تیم‌های ملی که همزمان مدیریت فنی تیم فرمانیه را هم برعهده دارد در جریان مسابقات گروه «ب» لیگ برتر تکواندو با «مصطفی بابایی» دبیر سازمان لیگ درگیری فیزیکی پیدا کرده و به گفته حاضرین در سالن با سیلی به صورت او می‌زند.
دلایل ساعی برای این اقدامش هم جالب است و بنظر می‌رسد که قابل دفاع نیست. او می‌گوید: "از سال قبل چند باری به دوستان اعلام کردم که نام مرا پشت میکروفون اعلام نکنند. عادت ندارم به جایگاه ویژه بروم و معمولا کنار بچه ها روی سکوها می نشینم. هفته گذشته هم از صبح در سالن بودم، اما نزدیک ظهر بود که رییس فدراسیون وارد سالن شد و من وقتی کنار او رفتم، تازه گوینده اعلام کرد که هادی ساعی هم در سالن است و به او خوشامد می گوییم. به پولادگر گرفتم که این عین بی احترامی است که بعد از چند ساعت نام مرا اعلام می کنند. امروز نیز دقیقا همین اتفاق افتاد. من در سالن بودم که تمجید رییس سازمان لیگ آمد و گفت که به جایگاه ویژه بروید، اما از او تشکر کردم و گفتم که روی سکوها راحت هستم. شاید 10 بار به او تاکید کردم که نام مرا پشت بلندگو اعلام نکنند، اما بازهم دیدم بعد از نیم ساعت دبیر سازمان لیگ نام مرا گفت. به همین خاطر دیگر از کوره در رفتم."
وی افزود: "با این کارها می خواهند مرا اذیت کنند. برخی در فدراسیون تکواندو ناراحت هستند که من آنجا هستم. حتی نحوه اعلام کردن نام من هم عجیب است. می گویند قهرمان تکواندوی جهان آمده، اما من پرافتخارترین ورزشکار المپیک و مدیرفنی تیم ملی هستم. به این آقا گفتم که یا مرا نمی شناسی یا از روی عمد این کار را می کنید."
حال بنظر مخاطبان این صحبت‌های مطرح شده، دلیلی برای پرخاش و درگیری با عوامل برگزاری مسابقات در حضور ده‌ها ورزشکار جوان و نمایندگان رسانه‌هاست؟
عجیب‌تر اینکه قهرمان سابق تکواندوی جهان پس از این درگیری، با تلاش «آرش فرهادیان» رییس سازمان تیم‌های ملی به بیرون سالن برده می‌شود و هنگامی که یکی از خبرنگاران متعهد و کاربلد رسانه‌ها را می‌بیند با لحنی عجیب می‌گوید مقصر این اتفاقات همین‌ها هستند و در ادامه واژه‌ای دور از ذهن را خطاب به او بکار می‌برد.
این دو رفتار عجیب و ناپسند ساعی جای بسی تامل دارد؛ فردی که پرافتخارترین المپین ورزش ایران است چرا باید یکی از عوامل برگزاری مسابقات را به دلیل دیر اعلام کردن نامش و یا اینکه او را پرافتخارترین ورزشکار المپیکی ایران اعلام نکرده مورد لطف قرار دهد. خبرنگاری که نقشی در این ماجرا نداشته چرا باید مورد اهانت فردی قرار بگیرد. وی نمی‌داند که هزاران نوجوان و جوان با الگوبرداری از امثال او، یوسف کرمی، مهدی بی‌باک ....، به دنیای شیاپچانگ روی آورده‌اند؟
فردی که رئیس کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک است، علاوه بر بهره‌بردن از مدال‌های خود باید کمی هم درس پهلوانی و اخلاق‌مداری بیاموزد.
از مسوولان فدراسیون تکواندو، مدیران کمیته ملی المپیک که ساعی ریاست کمیسیون ورزشکاران آنرا برعهده دارد انتظار می‌رود این ماجرا را پیگیری کنند تا هر فردی به خود اجازه ندهد تا نمایندگان رسانه‌ها را که با کمترین حقوق و مزایا درپی ارائه تهیه اخبار برای مخاطبان هستند را مورد اهانت قرار دهند.
و در پایان یادی می‌کنیم از شاعر بزرگ ایران زمین؛ «رودکی» و آن مصراع دلنشین که می‌گوید «گر بر سر نفس خود امیری، مَردی»