خاورمیانه بار دیگر شاهد آتش افروزی‌های رژیم صهیونیستی علیه مردم بی‌دفاع غزه در جنگ ۲۲ روزه بود؛ جنگی که پس از چندروز با کشته شدن شماری از مردم بی گناه به پایان رسید. هر چند درباره علت‌های وقوع این بحران به برخی عوامل نظیر انگیزه‌های انتخاباتی در رژیم صهیونیستی و آزمایش سامانه دفاع موشکی پس از خیزش های مردمی خاورمیانه اشاره می شود اما به نظر می رسد، اهمیت ارزیابی پیامدهای بالقوه و بالفعل این بحران برای جریان مقاومت دوچندان باشد.
جنگ ۲۲ روزه در ۲۷ دسامبر ۲۰۰۸ میلادی و پس از ۲۲ روز تبادل آتش با توافق نامه آتش بس میان حماس و رژیم صهیونیستی پایان یافت و مرحله دیگری از رویارویی نظامی گروه های مقاومت فلسطینی و رژیم صهیونیستی را در قالب بحران خاورمیانه نشان داد. در این نبرد ۲۲ روزه، برای نخستین بار رژیم صهیونیستی با تمام توان و نیروهای خود و با حمایت قدرت‌های بیرونی مثل آمریکا در صدد حذف کامل حماس بود اما پس از ۲۲ روز مقاومت و شجاعت مردم غزه در ۲۹ دی نیروهای صهیونیستی مجبور به عقب نشینی شدند.
نامگذاری این روز به دنبال مقاومت مردم غزه در برابر تهاجمات همه جانبه رژیم صهیونیستی و پیروزی آنها در جنگ ۲۲ روزه صورت گرفت. هدف از نامگذاری با عنوان روز غزه، در گام نخست پاسداشت مقاومت دلیرانه و در عین حال مظلومانه مردم فلسطین و در گام دوم سعی در جلوگیری از فراموش شدن جنایات رژیم صهیونیستی در جهان و تلاش برای اجرای عدالت است.
کشتار و نقض حقوق بشر
رژیم صهیونیستی از آغاز، هدف خود از این حمله را اعلام نکرد. به عقیده تحلیل‌گران، عـلت این امر آن بود که این رژیم اطمینان به پیروزی نداشت و از تأمین نشدن هدف اعلام شده، سخت نگران بود، از این‌رو خواست فرصت اعلام پیروزی محفوظ باشد تا هر نتیجه‌ای را که ممکن شـد بـه عنوان هدف حمله معرفی کرده و شعار پیروزی بدهد. در عمل هم هیچ پیروزی نظامی به دست نیاورد و آنچه اتفاق افتاد، کشتار، جنایت، نسل‌کشی و نقض حقوق بشر و جنایات جنگی بود. اگر سـران ایـن رژیم، گاهی ادعا می‌کنند که به تمام اهدافشان دست یافته‌اند، کلی‌گویی و ادعای خالی از واقعیت است و هیچ یک از هدف‌های محتمل را نتوانستند به دست آورند. نه توانستند، سکوی پرتاب موشک‌های حـماس را از میان ببرند و آتش آن را خاموش سازند، نه موفق شدند، حماس را تضعیف کنند و مردم غزه را از رهبران جهادی و مقاومت جدا کنند. در طول ایـن جنگ، بـسیاری از پرده‌ها کنار رفت و بسیاری از توافق‌های محرمانه و تبانی‌های سران آمریکا و رژیم صهیونستی و بعضی از دولت‌های منطقه، هویدا شد و ماهیت پلید سیاست‌های خائنانه آنها آشکارتر شد.
برخی از ناظران سیاسی، بعد از کنفرانس ادیان نیویورک به میزبانی عربستان سعودی، پیش بینی کردند که در پشت پرده این کنفرانس، سازش ها و قـرار و مدارهای پنهانی به عمل آمده و در نهایت قرار شده برای به سـازش کشاندن فلسطینیان به هر قیمت که شده حماس را از صحنه حذف کنند. جنگ بی‌رحمانه غزه نشان داد که پیـش‌بینی ایـن ناظران درست بوده و کشتار مردم غزه محصول توطئه مشترک آمریکا، رژیم صهیونیستی و چند کـشور عـربی بود. در این ماجرا، منفعل بودن شورای امنیت، اتحادیه عرب، شورای همکاری خلیج فارس و سـران عرب به خوبی نمایان شد و برای چندمین بار ثابت شد که در روز بحران هـیچ کاری از آنها ساخته نیست زیرا هر کدام به گونه ای زیر یوغ قدرت‌های بزرگ دنیا قرار دارنـد.
هدف های راهبردی رژیم صهیونیستی از جنگ علیه غزه
در کنار هدف های کوتاه مدت رژیم صهیونیستی از جنگ غزه چند هدف بلند مدت و راهبردی جلب توجه می کند. ارتش رژیم صهیونیستی یا نهاد نظامی این رژیم در موقعیتی بسیار استثنایی قرار داشت. وجود ارتش در سایه با عنوان نیروی احتیاط متشکل از تمامی شهروندان و الزامی بودن آن، نشان می دهد که رژیم صهیونیستی به لحاظ راهبردی و برای حفظ کارآمدی نیروهای مسلح برای خود ماموریت هایی از قبیل حمله پیشگیرانه به همه هدف های موجود در قلمرو کشورهای دارای خصومت با تل آویو و دارای خصلت تهدید دراز مدت قائل است. انتقال مدل و الگوی نسل جدید جنگ ها به قلمرو حیاتی رژیم صهیونیستی یکی دیگر از مخاطراتی است که به لحاظ راهبردی می تواند، مفهوم امنیت این رژیم را دستخوش دگرگونی عمیق کند. ارتش رژیم صهیونیستی از زمان اعلام موجودیت این رژیم تا جنگ غزه به مدل الگوی جنگ های منطقه ای کلاسیک و جنگ های پیرامونی محدود عادت کرده بود. شکل گیری جنبش مقاومت خارج از کنترل و هدایت دولت ها و انتقال آموزه آن به بدنه مقاومت فلسطینی ها و نهادینه شدن آن در قلمرو حیاتی رژیم صهیونیستی پدیده ای نیست که برای آنها قابل تحمل باشد، این پدیده ها یک تهدید راهبردی برای این رژیم به شمار می رفت. هدف های کوتاه مدت و بلند مدت رژیم صهیونیستی در جنگ غزه در مقایسه با آنچه در پی این جنگ ددمنشانه در مقیاس جهانی به وجود آورد، بسیار ناچیز بود. کشورهای اسلامی، عربی و نیز فلسطینی ها در طول ۶۰ سال موجودیت رژیم صهیونیستی و با به کارگیری تمامی توان مالی و حمایتی و نظامی خود موفق به ایجاد دگرگونی شگفت انگیزی که جنگ غزه در افکار عمومی خانواده بین المللی به وجود آورد، نشدند. رژیم صهیونیستی در جریان جنگ غزه به عنوان رژیم نسل کش و اشغالگر، مافوق قانون و شکننده همه مرزهای اخلاقی و انسانی جهان شناخته شد.
نقش رسانه‌ها در انعکاس جنایت های رژیم صهیونیستی
در این جنگ نابرابر، رسانه‌های غربی، صهیونیستی و نیز رسـانه‌های تـعدادی از کـشورهای عربی نه تنها مظلومیت مردم غزه را سانسور کردند، بلکه آنان را آتش افروز جنگ معرفی کـرده در جـهت تطهیر و تبرئه رژیم جنایتکار صهیونیستی کوشیدند اما رسـانه‌های مـستقل و حـق طلب در منطقه به افشاگری پرداختند و جنایات تکان دهنده ارتش صهیونیستی را بر ملا ساختند به حـدی کـه مـوج نفرت جهانیان را بر ضد این رژیم جنایتکار برانگیختند و در شرق و غرب جهان، مـلت های مـختلف، از نژادهای مختلف و وابسته به نظام های مختلف، طی تظاهرات بزرگ و از راه‌های دیگر، این جنایات را محکوم کردند.
پیامدهای جنگ غزه
جنگ غزه با درایت مقاومت فلسطینی به نتایجی منجر شد که سبب بهت رژیم صهیونیست و حلقه عربی- غربی حامی آن شد. نتایج جنگ کاملا به نفع مقاومت و حامیان آن تمام شد. مقاومت فلسطینی نه تنها از هویت نظامی به هویت صرفا سیاسی تغییر جهت نداد، بلکه بر حفظ و توسعه جنبه نظامی مقاومت تاکید بیشتری شد. نتایجی که شلیک موشک های مقاومت را در پی داشت و پیروزی های دور از انتظاری که آفرید، آن دسته از رهبران حماس که در خارج از غزه زندگی و روی عنصر مذاکره و جلب همکاری عربی تاکید می کردند، ناگریز به اعتراف به تاثیر گذاری مطلق قدرت نظامی مقاومت شدند. بر این اساس این جنگ در حالی به پایان رسید که نه تنها تهدیدات ناشی از شلیک موشک های مقاومت فلسطینی و لبنانی کاهش نیافت، بلکه بر حجم و کیفیت آن افزوده شد. بر این اساس این وظیفه کشورهای اسلامی، نخبگان جهان اسلام و سازمان های مردم نهاد و همچنین هر فرد آزاده و انسان دوستی است که از مقاومت مظلومانه مردم فلسطین تا پیروزی نهایی دفاع کنند و مظلومیت آنها و جنایات رژیم صهیونیستی را به گوش جهانیان برساند.
پی نوشت:
۱. سعدالله زارعی، موقعیت امنیتی اسرائیل قبل از جنگ و بعد از جنگ غزه
۲. عابدینی، حسن، آرایش رسانه ای در جنگ غزه، ۱۳۸۷
۳. موسسه اندیشه سازان نور، گزارش، واکنش به حوادث غزهف مطالعات منطقه ای جهان اسلام، شماره ۳۶، زمستان ۱۳۸۷