شخصیت پردازی بر روی کاغذ مهم است اما باور پذیری زمانی شکل می گیرد که بازیگر بتواند با تکیه بر خلاقیت فردی آن نقش را از آن خود کند.
روشن تازه ترین فیلم روح الله حجازی، یک فیلم شخصیت محور است. او کاراکتری خلق کرده که به هیچ وجه اِلمان های قهرمان بودن ندارد و به شدت قرار است مُنفعل و بی خاصیت باشد. یک شخصیت عجیب و غریب که هیچ کاری نمی کند و در جهان ذهنی خود دست و پا می زند. رضا عطاران تمام توان خود را به کار می گیرد تا شخصیت روشن را احیا کند اما این بی خاصیت بودن کاراکتر؛ در پایان بندی نمی تواند تراژدی ایجاد کند.
قصه از دقیقه پنجاه آغاز می شود و پیش در آمدی طولانی دارد. از آغاز با خنثی بودن شخصیت همراه می شویم؛ رنج و سختی، خیانت ، از دست دادن زن و فرزند را می بینیم، شکستن و فروپاشی را تماشا می کنیم اما در پایان تلخش تراژدی حاصل نمی شود و بار دراماتیک ندارد.
اما با یک کارگردانی جوندار و قوی طرف هستیم که با فیلمبرداری خلاقانه فیلمبردارش به ترکیب قاب بندی استثنایی رسیده است. اتمسفر حاکم بر نوع روایت و میزانسن‌های نسبتا خوب، نقطه قوت فیلم تازه روح الله حجازی است. روشن وام گرفته از جهان بینی جوکرِ تاد فیلیپس است و به نوعی ایرانیزه شده و شاید نسخه وطنی همان فیلم تحسین شده باشد اما در جوکر طغیان شخصیت بی اندازه جذاب است اما در اینجا چنین نمی شود.
به هرحال روشن اتفاق مثبتی در سینمای ایران است و کمتر کارگردانی این لحن و فُرم روایت را برای بیان قصه اش انتخاب می کند.
رضا عطاران، سیامک انصاری، سارا بهرامی، مهدی حسینی‌نیا، مسعود میرطاهری و محمد ولی‌زادگان بازیگران فیلم سینمایی روشن هستند.
روشن، مرد میانسال عشق بازیگری، نمی‌تواند خانه ثبت‌نامی‌اش را بگیرد و در آستانه فروپاشی همه‌چیز، تصمیم می‌گیرد نقشش را بازی کند.
حجازی، پس از ۳ سال، با فیلمی در جشنواره فجر حاضر است. فیلمی که برخلاف دیگر ساخته‌های کارگردان، از ترکیب جالبی در گروه بازیگران بهره می‌برد. البته که روشن در ادامه دغدغه‌های اجتماعی حجازی روایت شده و بازیگران فیلم، با نگاهی به فضای کمیک، در نقش‌هایی اجتماعی محک زده شده‌اند. تصویربرداری فیلم، اسفندماه سال گذشته و در نخستین روزهای شیوع کرونا و درحالی‌که تنها تصاویر بیرونی و خیابانی آن باقی مانده بود، متوقف ماند و چند سکانس معدود شبانه باقی‌مانده در اردیبهشت‌ماه جلوی دوربین رفت.