به گزارش شنبه شب خبرنگار فرهنگی ایرنا، حالا دیگر یک سالی هست که جهان درگیر ویروسی ناشناخته است؛ یکسالی که شاید بدبین ترین آدم‌ها هم فکر نمی کردند که تا به این اندازه دوام یابد و زندگی را در تمام کره زمین مختل و ارتباطات را محصور کند.
در این یک سالی که گذشت همه مشاغل خرد و کلان از کووید ۱۹ آسیب دیدند و عمدتا موقتی و بعضا دائمی به تعطیلی و اختلال کشیده شدند.
بر این اساس فعالیت‌های فرهنگی و هنری شاید یکی از اولین قربانیان کرونا بودند. قربانیانی که در برخی از حوزه ها مانند برنامه و فیلمسازان، در تنگنایی دوسویه قرار گرفتند که از جهتی باید برای جامعه ای که ترغیب به انزوا می شد خوراک تولید می کرد و از سوی دیگر خود در معرض آسیب بودند. آسیبی که نگاهی به تعداد هنرمندان قربانی کرونا در یکسال گذشته گواه آن است.
از جمله مشکلاتی که این روزها برنامه‌سازان تلویزیونی و تولیدکنندگان محتواهای فرهنگی همچنان با آن دست به گریبان هستند، رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و الزامات پیشگیری از شیوع کروناست. از سویی باید برای مردمی که دائم تشویق به ماندن در خانه می‌شوند برنامه تولید شده و آنان ترغیب به گذراندن بخشی از ساعات خود از طریق تماشای تلویزیون شوند و از سوی دیگر برنامه‌سازان و تولیدکنندگان محصولات فرهنگی در این دوران تحت فشار رعایت موارد بهداشتی و حفظ سلامت عوامل هستند.
تقریباً هیچ حوزه‌ای نیست که در یک سال گذشته فارغ از هیاهوی کرونا مانده باشد؛ بلایی که همه عرصه‌ها و جغرافیای جهان را در نوردید و موجب شده شیوه زندگی تمام دنیا عوض شود؛ در این مدت رویدادهای فرهنگی و هنری بسیاری لغو یا به شیوه‌ای برگزار شد که از فلسفه وجودی اش فاصله داشت. برنامه سازی های تلویزیونی هم یکی از عرصه‌هایی بود که آسیب دید و بعضاً به رغم نیاز به گسترش و افزایش کیفیت دچار کوچکی و افت کیفیت شد.
تئاتر نفس یک جامعه است
نادر سلیمانی بازیگر سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در توضیح چالش‌هایی که کرونا در ترکیب با سایر مشکلات برای هنر ایران ایجاد کرده است گفت: کرونا تمام جنبه‌های زندگی ما را تحت الشعاع قرار داد؛ موضوعی که صرفا شامل حوزه سینما و فیلمسازی نبود. کرونا همه چیز را از بین برد.
به دلیل مشکلاتی که پیشتر وجود داشت و با معضلات کرونا ترکیب شد، سینما به آرامی و نرم نرم درحال از بین رفتن است.
بازیگر مجموعه‌های تلویزیونی ساعت خوش (۱۳۷۳)، مرد هزار چهره (۱۳۸۶)، کلاه پهلوی (۱۳۹۱) و بچه محل (۱۳۹۹) تصریح کرد: ما در بسیاری از قسمت ها در حال تضعیف شدن بودیم و پس از شیوع کرونا همه چیز بدتر شد و اسم آن فاصله گذاری شد.
در صورتی که آنقدر که در سینمای ما پروتکل های بهداشتی اجرا می شود در جاها و حوزه های دیگر اجرا نمی شود اما نمی دانم چرا پس از شیوع این بیماری روی سینما تمرکز شد و این مراکز به تعطیلی کشید؛ موضوعی که در مورد تئاتر هم صدق می کرد.
سلیمانی تاکید کرد: امروز تئاتر ما کلا از بین رفته است، برای این که مردم دیگر نمی توانند به تماشای تئاتری بنشینند.
تئاتر نفس یک جامعه است اما امروز به واسطه این بیماری (کرونا) نفس خودش گرفته شده است و چیز دیگری در مورد این هنر باقی نمانده است.
هنرپیشه فیلم‌های سینمایی سنتوری (۱۳۸۵)، نهنگ عنبر (۱۳۹۴)، آبادان یازده شصت (۱۳۹۸) و گیجگاه (۱۳۹۹) در توضیح دشواری‌های برنامه سازی در دوران کرونا تصریح کرد: من از ابتدای کرونا تا همین امروز بر سر کار بوده ام.
ما در این یکسال گذشته جان به لب شدیم و کار کردیم؛ البته کار می کردم نه چون مجبور بودم بلکه با عشق این کار را انجام می دادم و اگر هم کرونا می گرفتم (که البته تاکنون مبتلا نشده ام) می دانستم که این بیماری به زودی از من دوری خواهد کرد چرا که من عاشقانه برای هرچیزی طلب خیر می کنم و از چیزی فرار نمی کنم.
سلیمانی که آخرین فیلمش گیجگاه در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد در مورد این فیلم خاطرنشان کرد: حذف شدن بخش‌هایی از فیلم که برای آن کار و زحمت کشیده شده است خوشایند نیست؛ امیدوارم روزی برسد که کارگردان آن چیزی را که می‌سازد به مخاطب منتقل کند.