کارشناسان سیاسی شنبه ۲۵ بهمن در گفت‌وگو با روزنامه ایران اظهار داشتند: ماهیت توهین به‌گونه‌ای بود که حتی منتقدان دولت و رئیس جمهوری هم از آن تبری جستند، همین امر، ناظران و تحلیلگران را به این واقعیت رهنمون شد که باید ریشه این توهین‌ها را کاوید و آن را علاج کرد. به باور این کارشناسان آنچه جای تأسف دارد اینکه برخی تریبون‌های رسمی در سال‌ها و بخصوص چند ماه گذشته آتش بیار معرکه و زمینه ساز تحریک و تشویق هتاکان شده‌اند. تأسفبارتر اینکه چنین حاشیه‌سازی‌هایی در یک روز خاص که نماد وحدت ملی ایران است بروز کرده و این یعنی آنکه این جماعت در مسیر تخریب خود، از آسیب زدن به هیچ چیزی ابایی ندارند. بر همین اساس است که کارشناسان سیاسی بر ریشه‌یابی دلایل این اتفاقات فارغ از آنکه سازماندهی شده بوده یا خودسرانه، تأکید دارند. به گفته آنها اینجا جای مماشات نیست و نباید بنا بر برخی مصالح جناحی چشم بر واقعیت خطرناکی بست که حالا نه فلان شخصیت یا حزب و گروه که ماهیت نظام جمهوری اسلامی را تهدید می‌کند.
توهین به رئیس جمهوری و ۴ نکته
محمدرضا تابش فعال سیاسی اصلاح طلب: توهین به رئیس جمهوری در مراسم ۲۲ بهمن اصفهان از چند زاویه مختلف اقدامی غیرقابل چشم‌پوشی است. اول اینکه این شعارهای نفرت‌پراکنانه و وحدت‌شکن در مهم‌ترین روز ملی این نظام یعنی ۲۲ بهمن سر داده شده است. یعنی روزی که باید نماد وحدت و همبستگی و وفاق ملی ما باشد. این اقدام و اقدامات مشابه در واقع تیری بود به قلب فلسفه و محتوای روز پیروزی انقلاب اسلامی و علیه آرمان‌های دینی، اخلاقی و آزادمنشانه آن. نکته دوم این است که این شعارها کمتر از دو هفته پس از هشدارهای صریح، قاطع و روشن رهبر معظم انقلاب درباره پرهیز از بدزبانی انجام شده است. به همین اعتبار هم باید آن را مشخصاً نادیده گرفتن یکی از مهم‌ترین توصیه‌های مکرر رهبر معظم انقلاب در سال‌های اخیر دانست. نکته سوم مغایرت صریح این اقدام با مواد مختلف قوانینی است که توهین به مقامات کشور را اقدامی مجرمانه دانسته‌اند.
شکی نیست که از همین منظر انتظار می‌رود که مراجع ذیصلاح و مسئول در این زمینه پیگیری‌های قانونی لازم برای این اتفاق را در دستور کار قرار دهند. اما مسأله چهارمی که در این موضوع مشهود و پر رنگ است، آزادی برخی گرایش‌ها و طیف‌ها برای انجام هرگونه عمل و بیان هر نوع توهینی است. این سؤال از روز ۲۲ بهمن به کرات مطرح شده و به نظر می‌رسد آنقدر موضوع مهمی است که این تکرار از درجه اهمیت آن کم نمی‌کند. آن هم اینکه اگر به جای رئیس جمهوری، شعارهای داده شده در روز ۲۲ بهمن اصفهان علیه رؤسای دو قوه دیگر، مقامات دیگری از نهادهای خاص یا روحانیونی با گرایش‌های مختلف مطرح شده بود، شعاردهندگان اکنون با چه برخوردی مواجه می‌شدند؟ آیا اساساً برای بسیاری از این افراد نه امکان شعارهای توهین‌آمیز، بلکه نقدهای بنیادین وجود دارد؟
حرکت مشکوک علیه توصیه‌های رهبری
عباس سلیمی نمین فعال سیاسی اصولگرا: کارنامه دولت آقای روحانی کارنامه‌ای است که در جاهای مختلفی، انتقاداتی به آن وارد است، اما اینکه این کارنامه توجیه کننده رفتار عجیب رخ داده در راهپیمایی روز ۲۲ بهمن در اصفهان شود، اصلاً قابل قبول نیست. کسانی که شعار مرگ علیه رئیس جمهوری را سر دادند یا با آن همدلی کردند اول از هر چیز باید بگویند که مگر چقدر امکان نقد دولت و حتی پیگیری نقاط ضعف عملکرد دستگاه اجرایی مسدود بوده که آنها ناچار به سر دادن شعار مرگ شده‌اند؟ اتفاقاً در جمهوری اسلامی ایران در قبال عملکرد مسئولان آنقدرها زمینه انتقاد عمومی و منطقی فراهم هست که نتوان چنین شعاری را مطرح کرد. مضافاً اینکه شعار مرگ علیه رئیس جمهوری از یک سو هم باعث به حاشیه رفتن نقدهای درست و فنی به دولت و جایگزینی آن با یک پوپولیسم مخرب می‌شود. اما مهم‌تر از اینها این نکته است که شعار مرگ علیه رئیس جمهوری را مع‌الاسف باید شعار علیه مهم‌ترین سمبل ملی و انقلابی ایران از یک سو و شعار علیه منویات و توصیه‌های رهبری از سوی دیگر دانست.
روز ۲۲ بهمن برای همه ما دارای یک ارزش سمبلیک اخلاقی، سیاسی و اجتماعی است که این اقدام درست در جهت خلاف آن قرار دارد. نکته دیگر آنکه هنوز دو هفته از سخنان مهم رهبر معظم انقلاب درباره لزوم پرهیز از بدزبانی نگذشته که چنین حرکت عجیبی را شاهد هستیم. نه تنها بر تن داشتن لباس انقلابی‌گری نمی‌تواند این دست رفتارهای نابخردانه را توجیه کند که حتی باید گفت که چنین ماجرایی، آن هم درست در روز ۲۲ بهمن که باید صدای اتحاد ما در شرایط فعلی به دنیا برسد و در پی توصیه موکد و صریح رهبر انقلاب، یک اتفاق مشکوک و تأمل‌برانگیز است. بر همین اساس هم بهتر است به عوامل این رفتار و ریشه‌های آن، فارغ از صورت و سیمای انقلابی که دارند، با دیده شک نگریست؛ چرا که چنین حرکاتی فقط و فقط به نفع دشمنان این انقلاب است.