بومی سروده های هرمزگان از نگاه کتاب روزون رفته هیچ وه نتاتن

این مجموعه ۲۳۶ صفحه ای با شمارگان یک هزار نسخه و قیمت ۲۰۰ هزار ریال در سال ۹۵ توسط انتشارات دارالتفسیر به چاپ رسید.
کتاب روزون رفته هیچ وه نتاتن در دو فصل نوشته شده که فصل اول شامل تحلیل دوبیتی، شروه و چهاردهمی و نمونه هایی از شعرهای دوبیتی و شروه برای آشنایی مخاطب است و در فصل دوم به بررسی ترانه ها و معرفی دو ترانه سرای هرمزگانی(نصرک و رامی) پرداخته می شود.
همچنین در پاورقی های کتاب، شرح کوتاهی از سرایندگان سایر ترانه ها آورده شده و در مقدمه آن نیز اشاره شده که دوبیتی نقش مهمی در حوزه شعر جنوب دارد و حیات آن با موسیقی بومی منطقه که گونه ای از آن شروند یا شروه نامیده می شود، دارای پیوندی تنگاتنگ است.
دوبیتی های فایز، محیا، مفتون، نادم، باقر، فایز بستکی و دیگر شاعران جنوب توسط خوانندگان محلی در دستگاه های مختلف موسیقی محلی خوانده می شود.
بیشترین سهم را در فهلویات ترانه های عاشقانه به خود اختصاص می دهد، این ترانه ها هر چند عاشقانه هستند، اما سوز و گداز زیادی در آن ها نهفته است.
در هرمزگان یکی از این شیوه های شعر و بیان آن، شروه خوانی است که شروه معمولا بیت هایی است که با لحن و صدایی خوش ترنم می شود؛ قالب اینگونه شعرها دوبیتی است اما گاهی غزل، قصیده و تک بیتی نیز به آن اضافه می شود.
بومی سروده ها و ترانه های محلی همچون دیگر شعرهای عامه، از لحظه پیدایش بشر اولیه در روح و جان مردم بوده و رشد یافته است.
در بررسی های به انجام رسیده، مشخص شده که واژه ترانه پیشینه ای بس دراز دارد و تاریخ آن به عهد ساسانیان بر می گردد.
قسمت هایی از کتاب
نخل یکی از عناصر اقلیمی هرمزگان است که چه در شعر عامه و چه در شعر رسمی هرمزگان بسامد بالایی دارد.
نخل در چیستان ها، زبان زدها، ضرب المثل ها و ترانه ها جایگاه ویژه ای دارد.
نصرک در ترانه «مه نادنم چطو بو» به درخت نخل و خرمای آن که با ارده خورده می شود، اشاره کرده است.
البته بهترین نوع خرما که با ارده خورده می شود، نخل مرداسنگ است که جهت حفظ و نگهداری برای بلندمدت آن را با زیره، برگ درخت نارنج و خرمای درخت نخل آغشته می کنند و در هرمزگان به خرما شیره معروف است.
هوور شگه و زرده، خرما شگه و ارده
بارش ننشست رو گرده، مه نادنم چطو بو
ترجمه: ماهی هوور و زرده را از دریا صید کردند و آنگاه خرما و ارده تهیه کردند، بارش به مقصد نرسید من نمی دانم چطور شد.
در بخش دیگری از این کتاب آمده است: «یادتن» صالح سنگبر نمونه بارز فرهنگ عامه هرمزگان است؛ این هنرمند علاوه بر ثبت و ضبط واژگان اصیل هرمزگانی به فرهنگ عامه و آنچه مردم و سنن آن ها مربوط می شود، در اثر گرانسنگ خود آورده و اشاره های فراوان به محصولات و مراسم جنوب شده است.
صالح سنگبر را باید شاعر فولکلور نامید. 
«یادتن» دایره المعارف کوچک منظوم آداب و رسوم و اصطلاحات خاص مردم هرمزگان است و این اثر را باید فولکلور منظوم خواند.
چرا که رسم ازدواج، بازی ها، نان ها، پرندگان، انواع خواننده ها، شاعران، ترانه و شروه خوانان بومی و قدیمی، اصطلاحات و واژگان مربوط به نخل و صنایع دستی نخیلاتی، انواع سازها، باورها و عقاید، لباس ها، تاریخ، زیورالات، انواع درختان و هر آنچه که در تقسیم بندی جز فرهنگ عامه محسوب می شود، در خود جای داده است.