به گزارش ایرنا در زمان‌های قدیم از این شش ساعت چشم پوشی می‌کردند و این خود مشکلات دیگری را به وجود می آورد. مشکل این بود که مثلا پس از دوازده سال، دوازده ضربدر شش ساعت که می‌شود هفتاد و دو ساعت از تقویم کسر می شد. حالا ببینید این هفتاد و دو ساعت، سه شبانه روز می‌شد.
به عبارتی شروع سال به جای اینکه اول فروردین باشد، بیست و شش اسفند بود و هر چقدر که ادامه می یافت، سال جلوتر و به سمت اسفند می‌آمد. یکی از کارهایی که در قدیم انجام می‌دادند، در هر صد و بیست سال، یک ماه به تقویم اضافه می کردند و آن سال، به جای اینکه دوازده ماه می داشت، سیزده ماهه می‌شد. با این یک ماه اضافه مجدد شروع فروردین در همان زمان خودش یعنی نقطه اعتدال بهاری انجام می گرفت.
جالب است بدانید که اصطلاح"الهی صد و بیست ساله شوی" نیز از همین بخش نجوم گرفته شده است. وقتی که در دید و بازدید عید می گویند که الهی صد و بیست ساله شوی، یعنی اینکه بتوانی یک بار دیگر سال سیزده ماهه را ببینی و در جشن های ویژه مخصوص سال سیزده ماهه شرکت کنی. اما امروز، آن صد و بیست سال، به چهار سال رسیده است. حالا چطور، به این صورت که چهار سال را سیصد و شصت و پنج روزه حساب می‌کنیم.
در این چهار سال، چهار تا شش ساعت به سمت اسفند می رویم. چهار تا شش ساعت می شود بیست و چهار ساعت یا یک شبانه روز. حالا به جای اینکه عید، از یک روز مانده به نقطه اعتدال بهاری شروع شود، یک روز به اسفند اضافه می کنیم و اسفند سی روزه می شود. با این یک روز اضافه، آن بیست و چهار ساعت عقب مانده جبران شده و عید هنگام اعتدال بهاری آغاز می شود. کبیسه قبلی در سال نود و پنج بود و پس از چهار سال، امسال یعنی سال نود و نه مجدد سال کبیسه است.
لحظه تحویل سال هزار و چهارصد هجری شمسی بر اساس شورای مرکز تقویم دانشگاه تهران: ساعت سیزده و هفت دقیقه و بیست و هشت ثانیه روز شنبه سی اسفند نود و نه.