به عنوان کارشناسی که سند موسوم به «برنامه‌ی همکاری جامع فی‌مابین جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین» را خوانده و در برخی جلسات بررسی آن از جنبه‌های پولی، مالی و سرمایه‌گذاری شرکت داشته‌ام، نکات زیر را برای اطلاع عزیزانی که دل در گرو ایران و ایرانیان دارند، عرض می‌کنم:
سندی که به امضای وزرای خارجه‌ی دو کشور رسیده، نه قرارداد است و نه تفاهم‌نامه یا توافق‌نامه، بلکه سندی راهبردی است که بیشتر ماهیت نقشه‌ی راه و چهارچوب همکاری و زمینه‌های مشارکت را برای دو طرف دارد.
در عرصه‌ی جهانی و تعاملات بین‌المللی، وجود چنین اسنادی برای هر کشوری نوعی دارایی و ظرفیت تولید ثروت به شمار می‌رود، فارغ از آن‌که بین آلمان و ژاپن باشد یا کانادا و ترکیه. این که ایران با دومین قدرت اقتصادی جهان چنین سندی را مبادله می‌کند، یک دستاورد مهم و ارزشمند است.
در هیچ‌کدام از بندهای سند، جمله‌ای که نشان‌دهنده‌ی برتری یک طرف بر دیگری یا ضعف یکی در مقابل دیگری داشته باشد، ملاحظه نمی‌شود و از موضعی برابر و با رویکرد برنده-برنده و عزت‌مندانه تهیه شده است.
🔹عملیاتی کردن مفاد این سند، نیاز به دو گروه اسناد دارد:
برنامه‌ی اقدام و عمل (Action Plan) و قراردادهای تعهدآور موردی برای هر طرح. لذا حفظ منافع ایران در عمل، بستگی به این اسناد و اجرای آن دارد.
🔹 قدر فرصت‌ها را بدانیم و از ارتقاء و توسعه‌ی هم‌کاری‌های بین‌المللی ایران بزرگ حمایت کنیم.
م. خ