بسیاری از سیاسیون و کارشناسان در سراسر جهان بر این موضوع تاکید دارند که سیاست «فشار حداکثری» و نقشه دولت ترامپ، به جای تسلیم‌سازی باعث پیشرفت ایران شده و حال آمریکا هیچ راهی جز بازگشت به برجام و مصالحه پیش روی خود نمی بیند.
البته که این اتفاق به معنای آن نیست که ما دچار خوشبینی مفرط شویم یا در ورطه شعار بیافتیم اما به طور قطع و یقین به معنای پیروزی ملت ایران است و نباید آن را دست کم گرفت. این پیروزی بزرگ و عظیم نباید پوشیده بماند، پیروزی در برابر آمریکای ترامپی که مقابل چشمان حیرت زده همگان نه تنها از توافق بزرگ و تاریخی برجام خارج شد بلکه تا روز پایانی آن دولت، تمام توان خود را برای تحریم حداکثری ایران، تهدید جنگی و تحت فشار قراردادن مردم، به کار بست.
به گفته رئیس جمهوری، «بایدن رییس جمهوری آمریکا اما امروز به صراحت گفته که راهی جز مذاکره ندارد و اگر ایران آماده است آنها حاضرند مستقیم مذاکره کنند و اگر آماده نیست، حاضرند غیرمستقیم با گروه ۱+۴ مذاکره کنند.»
اما آیا این رخداد، اتفاقی ناچیز است؟ و آیا می توان بدون دیدن آن از کنارش عبور کرد؟ آیا می توان آن را کوچک شمرد و یا کتمان کرد؟ و آیا می توان به ثمره مقاومت و تحمل سختی های متعدد مردم ایران، تردید کرد؟
حجت الاسلام و المسلمین «حسن روحانی» در آخرین جلسه هیات دولت گفته که یکی از افتخارات دولت این است که در سال های ۹۷، ۹۸ و ۹۹ و در هفته های اولیه ۱۴۰۰ با همه سختی ها، فشارها و شدیدترین تحریم ها و جنگ اقتصادی کشور را طوری اداره کرده که نه تنها دوستان، بلکه دشمنان هم اعتراف دارند که فشار حداکثری شکست خورده است و این بالاترین عمل و از افتخارات دولت دوازدهم است.
صدای واحد در برجام
رییس جمهوری موفقیت جدید جمهوری اسلامی ایران را تشریح کرده و گفته در روزهای اخیر ما شاهد فصل تازه ای از تجدید حیات برجام هستیم همه کشورهایی که در برجام متعهد بودند، در این روزها در وین اجتماع کردند حالا با ترکیب‌های مختلف از جمله ترکیب ۱+۴ با حضور ایران و ترکیب ۱+۴ با حضور آمریکا. اما به هر حال به هر نحوی که بوده امروز یک صدای واحد شنیده می‌شود و آن این که همه، اطراف این توافق هسته ای به این نتیجه رسیده اند که هیچ راه حلی بهتر از توافق برجام و هیچ مسیری جز اجرای کامل برجام وجود نخواهد داشت و این موفقیت جدید برای جمهوری اسلامی ایران است.
سه سال اخیر که آمریکا پس از خروج از برجام فشارهای خود را به حداکثر رساند و در ادامه آن در سال ۹۹ که با شیوع پاندمی کرونا همزمان شد، بر ایرانیان به دشواری گذشت، دشواری که شاید سختی های آن هیچگاه از ذهن مردم ایران پاک نشود.
روحانی در این میان البته متذکر شده که برخی رسانه‌ها، فضای مجازی و حقیقی می‌خواهند این واقعیت را بپوشانند و این پیروزی را تحریف کنند. او یادآور شده که این یک پیروزی عظیم و بزرگ در تاریخ ملت ایران است و مربوط به دولت دوازدهم نیست بلکه متعلق به ملت ایران است زیرا سه سال و نیم در برابر همه فشارها ایستاده و مقاومت کرده است.
رییس جمهوری همچنین با اشاره به جنایت دولت آمریکا در چند سال اخیر و شکست سیاستش در برابر ایران، تصریح کرده که برای نخستین بار در تاریخ آمریکا، دولت ترامپ منزوی‌ترین دولت در سازمان ملل، شورای امنیت، مجمع عمومی و دادگاه لاهه و افکار عمومی بود. اگر تنها نمی‌ماند در شورای امنیت می‌توانست اسنپ بک را پیش ببرند، اگر تنها نمی‌ماند درباره پایان تحریم تسلیحاتی ایران می‌توانست موفقیت به دست بیاورد که نتوانست و تنها ماند. حتی یاران سنتی‌اش او را یاری نکردند. کشورهای عضو اتحادیه اروپا به عنوان متحدین سنتی آمریکا هم حمایت و قبول نکردند و رای مخالف دادند و یک جزیره پیدا کرد و آن را همراه خود کرد. یک کشور به درد بخور آمریکا را حمایت نکرد این پیروزی بزرگ است چرا آن را نمی‌گوییم.
همه همصدا شویم
حال که مردم ایران این همه سختی را تحمل کرده اند، در ابتدای سال ۱۴۰۰ هستیم که می تواند سال خوبی برای مردم و کشور رقم بخورد، امروز و در این شرایط چه باید کرد؟ آیا حال که انتخابات نزدیک است، باید به دنبال منافع حزبی، گروهی و جناحی بود و در این مسیر، منافع ملی را زیر پاگذاشت و بر طبل تضعیف و تخریب دولت کوبید؟! یا باید به فکر منافع ملی بود و همبستگی و همصدایی ملی را تقویت کرد، تا بتوان اکنون که شرایط می تواند فراهم باشد تا رنجی از مردم کاسته شود، پشت مذاکره کنندگان ایستاد تا با دلی محکم گام هایی بلندتر برای کم کردن از مشکلات مردم بردارند؟ کدام یک می تواند انتخاب شود؟ این یا آن...؟