به گزارش گروه فرهنگی ایرنا، پانزدهم اردیبهشت روز شیراز نام دارد، شهری که به واسطه بسیاری از شاخص‌های فرهنگی و تمدنی آیینه تمام‌نمای سرزمین مادری و دیار همزیستی و گفتمان اقوام و مذاهب در طول تاریخ بوده است. شیراز، شهری آکنده از حس جاودانه شعر و شاعرانگی از سالهای دور و نزدیک که شهرت شاعرانش تنها به مرزهای این کشور محدود نمی شود.
علی اصغر مونسان در حساب کاربری خود در توییتر با تبریک روز شیراز به علاقه‌مندان این شهر و شهروندان شیرازی، نوشت: اردیبهشت که از راه می‌رسد، زیبایی‌های شیراز، دوچندان می‌شود. از همین رو ۱۵ اردیبهشت را روزشیراز نام گذاشته‌اند.
وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی با بیان اینکه «شیراز به میراث ادبی و تاریخی شهره است و پرورش مفاخر» نوشت:«خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش / خداوندا نگه دار از زوالش».
به گزارش ایرنا، شعر و شیراز از یک ریشه‌اند. ریشه تنومندی که حافظ را می برد به رکن آباد و مصلا تا «خوشا شیراز و وضع بی مثالش» را مستانه بسراید و سعدی را که به قدم از شیراز می رود تا از قید بندگی آزاد شود، به سر، باز می‌گردد تا سر دهد عاشقانه شیراز را و بخواند «دست از دامنم نمی دارند، خاک شیراز و آب رکن آباد».
شهرت این شهر تنها به حافظ و سعدی و شاعران پرآوازه اش خلاصه نمی شود. شیراز شهر یادمانهای باستانی، باورهای اهورایی و اندیشه های پرفروغ اسلامی است که از دل تاریخی باشکوه به جای مانده است.
شهری که با هزاران جاذبه دلفریب و افسونگرش شهر تمام فصل‌ها نامیده می شود. شهری که نمی‌توان آوازه بهارها و حال و هوای دلنشین و غیرقابل وصف اردیبهشت‌هایش را کتمان کرد. اردیبهشتی که زیبایی بی نظیر و عطر شکوفه‌های بهار نارنجش هوش از سر هر بیننده ای می‌برد و روح انسان را تازه می‌کند.
زمانی که به کوچه و خیابان های اردیبهشتی شیراز قدم می‌گذاری، زمین زیر پایت آسمان می شود، شعر بر لبانت و عشق بر قلبت نقش می بندد.
هرچند که امسال حال و هوای اردیبهشتی شیراز با طعم تلخ کرونا آمیخته شده و این مهمان ناخوانده، گشت و گذار در این شهر زیبا و مسحور کننده را با محدودیت های زیادی مواجه کرده است اما طبیعت بهاری شیراز بی اعتنا به ویروس منحوس کرونا همچنان ردای سرسبز خود را بر تن دارد و هنوز هم پیام عشق و رویش را از سراپرده سبز درختان فریاد می زند.
شاید همین زیبایی های همیشه جاری و چشم نواز طبیعت در کنار جاذبه های فرهنگی، تاریخی و ادبی شیراز است که موجب شده روز میانی بهار، یعنی ۱۵ اردیبهشت ماه، به نام روز شیراز نامگذاری شود. روزی برای توجه به شهری که آیینه تمام نمای تمدن، هنر و فرهنگ ایران زمین است.