به گزارش ایرنا، تارنمای پژوهشی ربلیون اسپانیا در گزارشی تحلیلی به قلم نوام چامسکی (زبان شناس، فیلسوف و نظریه پرداز آمریکایی) و ویجای پراشاد (مورخ و روزنامه نگار ارشد هندی) به این موضوع پرداخت و نوشت: مسئله خروج نظامیان آمریکا از افغانستان که در اواخر آوریل ۲۰۲۱ اعلام و از نخستین روز ماه مه (۱۱ اردیبهشت) اجرا شد، آن چنان که به نظر می رسد، روشن نیست. موضوع اختلاف بین ارقام اعلامی پنتاگون و رسانه‌های مشهور آمریکایی درباره شمار نیروهای آمریکایی در افغانستان همچنان در پرده ابهام است.
۱۴ آوریل ۲۰۲۱ (۲۵ فروردین ۱۴۰۰) «جو بایدن» رئیس جمهوری آمریکا اعلام کرد: زمان آن فرا رسیده که نیروهای آمریکایی به خانه برگردند. همان روز، وزارت دفاع آمریکا تصریح کرد: ۲۵۰۰ سرباز آمریکایی، پیش از ۱۱ سپتامبر (۲۰ شهریور) خاک افغانستان را ترک خواهند کرد. این در حالی است که یک ماه قبل یعنی ۱۴ مارس (۲۴ اسفند ۱۳۹۹) روزنامه نیویورک تایمز افشا کرد: آمریکا ۳۵۰۰ سرباز در افغانستان دارد، هرچند «به طور علنی گفته می شود که ۲۵۰۰ سرباز آمریکایی در خاک این کشور است». سستی و ابهام ارقام اعلامی پنتاگون قابل تامل است.
همچنین، در یک گزارش دفتر معاونت وزارت دفاع نیز آمده بود: آمریکا حدود ۱۶۰۰۰ پیمانکار در افغانستان دارد. این پیمانکاران خدمات متنوعی ازجمله حمایت‌های نظامی را ارائه می‌دهند. بنابراین به خروج هیچ یک از این پیمانکاران و آن ۱۰۰۰ سرباز اضافه که در ارقام علنی اعلام نشده، در جایی اشاره نشده است.
به علاوه، بمباران‌های هوایی ازجمله حملات با هواپیماهای بدون سرنشین و مأموریت‌های نیروهای ویژه نیز در برنامه آمریکا پیش بینی نشده است.
آمریکا و استقبال معنادار از حضور طالبان در قدرت
ظاهراً آمریکا برای پذیرش بازگشت طالبان به صحنه قدرت به دو شرط اعلام آمادگی کرده است؛ نخست اینکه همچنان حضور (منافع) آمریکا حفظ شود و در ثانی رقبای آمریکا (چین و روسیه) هیچ نقشی در کابل بازی نکنند.
۲۱ آوریل (۱ اردیبهشت) «آنتونی بلینکن» وزیر امور خارجه آمریکا گفت: آمریکا ۳۰۰ میلیون دلار به دولت «محمد اشرف غنی» رئیس جمهوری افغانستان کمک کرده است. اما غنی هم مثل سلف خود حامد کرزای، به دلیل وجود رقبای قدرتمند بیشتر شهردار کابل به نظر می رسد تا اینکه رئیس جمهوری افغانستان باشد. هم اکنون در کابل از حضور قدرت های دیگر پس از خروج نظامیان آمریکایی سخن به میان می آید؛ «گلبدین حکمتیار» رهبر حزب اسلامی افغانستان طرح تشکیل دولتی با ریاست خود و بدون وابستگی به طالبان را داده است. این در حالی است که آمریکا ضمن ابراز موافقت با حضور طالبان در قدرت، حتی به طور علنی اعلام کرد: دولت بایدن بر این باور است که طالبان «با شدت و حدت کمتری» نسبت به سال های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱ حکومت خواهند کرد.
آمریکا و گسیل داعش به افغانستان
گویی ثبات و آرامش از گزینه‌های بازی در افغانستان به شمار نمی‌آید. مسئله خروج آمریکا از افغانستان به ویژه با حمله اخیر داعش به مدرسه سیدالشهدای کابل بحث برانگیزتر شده است. «ولادیمیر نورو» وزیر امور خارجه سابق ازبکستان و دبیر کل سازمان همکاری های شانگهای در ماه ژانویه (بهمن ۱۳۹۹) در وبیناری برگزارشده از سوی موسسه تحقیقات سیاسی اسلام آباد، اعلام کرد: داعش در حال انتقال نیروهای خود از سوریه به شمال افغانستان است. جابجایی نیروهای افراطی داعش نه تنها افغانستان، بلکه آسیای میانه و چین را هم نگران کرد. در سال ۲۰۲۰ نیز روزنامه واشینگتن پست افشا کرد که ارتش آمریکا همزمان با حاکمیت بر میدان های جنگی داعش، از طالبان نیز حمایت هوایی می کرده است. بنابراین حتی اگر بحث توافق صلحی با طالبان نیز در میان باشد، این داعش است که آن را سست و ناپایدار خواهد کرد.
تروریست‌ها روز شنبه (۱۸ اردیبهشت) با یک خودرو بمب گذاری شده مدرسه سیدالشهدای دشت برجی در منطقه کوه چهل دختران کابل را هدف حمله قرار دادند که در اثر آن ۶۳ نفر کشته و بیش از ۱۵۰ تن دیگر زخمی شدند. پیکر قربانیان روز یکشنبه در آیینی در کابل به خاک سپرده شد. مدرسه دخترانه سید الشهدا سومین مرکز آموزشی در غرب کابل است که دانش‌آموزان آن به صورت گروهی کشته شدند.
اشرف غنی ضمن ابراز همدردی با خانواده‌های قربانیان گفت: گروه‌های جهل و تاریکی گاهی تحت نام طالب و گاهی تحت عنوان داعش با اینگونه حملات وحشیانه می‌خواهند فرزندان ما را از کاروان علم و ترقی عقب نگهدارند و باور مردم ما را به آینده روشن تضعیف نمایند.
تاکنون کسی مسئولیت این حادثه را به عهده نگرفته ولی دولت طالبان را عامل این حمله می‌داند و طالبان نیز با محکوم کردن این حمله گفته‌اند که در آن دست ندارند.
به نوشته تارنمای ربلیون، نکته درس آموز ماجرا این است که آمریکا خاک افغانستان را ترک خواهد کرد، اما دارایی ها و گماشتگان خود را برای حفظ منافع واشنگتن و کیش و مات کردن رقبای خود در بازی جدیدی که در پیش گرفته، به جا خواهد گذاشت.