به گزارش ایرنا صهیونیست های اشغالگر که از هر روشی برای اشغال سرزمین های فلسطینیان استفاده می کنند، هیچ خط و مرز اخلاقی و انسانی برای جنایات خود قائل نیستند و با ذهنیت سازی رسانه ای همواره از گزند انتقادات و نیز پاسخگویی به اذهان عمومی فرار کرده اند.
امروز شنبه ، ششمین روز آغاز درگیری های نظامی مستقیم بین مقاومت فلسطین و رژیم اشغالگر قدس است. درگیری‌ای که بین سارق و مسروق برای احقاق حق رخ داده اما کسی نمی خواهد بپذیرد که اینجا در غزه چیزی دزدیده شده است؛ چیزی به نام وطن!
جهان در طول تاریخ هرساله حوادث تلخ و غمبار مختلفی را تجربه می کند. درهمین چند سال اخیر که سایه شوم تروریسم و افراطی گری بر دنیا سنگینی می کرد که به پیامدهای مختلف و دردناکی هم ختم شد؛ همگان متوجه شدند که جنگ چقدر می تواند چهره جهان را زشت کند.
پناهجویان غیرقانونی که هر از چندگاهی خبر واژگون شدن قایق هایشان منتشر می شد و یا تیراندازی های تروریستها در اروپا و غرق شدن "آلان کردی" کودک چهارساله ای که جسد بی جانش را آب به ساحل آورده بود مثال هایی برای یادآوری اثرات جنگ است که می توان به آنها اشاره کرد.
در این شش روز دستکم 122 فلسطینی زیر حملات صهیونیست ها شهید شده اند که نزدیک ۳۰ کودک درمیان آنهاست که با حملات امروز صبح رژیم صهیونیستی باید منتظر ماند تا این آمار ساعاتی دیگر افزایش یابد.
درگیری های اخیر نظامیان صهیونیستی با مردم بیت المقدس ریشه ای تاریخی دارد چراکه چند خانواده فلسطینی که پدرانشان به منطقه شیخ جراح کوچ اجباری داده شدند، حالا با حکم دادگاه های رژیم صهیونیستی دوباره در شرف اخراج از خانه های خود هستند که این مساله چندین ماه است تنش میان مردم فلسطین که برای نماز به مسجدالاقصی می روند را با ماموران صهیونیست افزایش داده است.
اما فشار و یورش ماموران صهیونیست در ماه رمضان و شب های محترم قدر نیز متوقف نشد. تیراندازی مستقیم با تیر جنگی و گلوله های پلاستیکی، مقابله با ماشین های آب پاش، گاز اشک آور و نارنجک های صوتی سلاح های ساده ماموران بودند که نمازگزاران و روزه داران فلسطینی حاضر در مسجدالاقصی را هدف قرار میدادند.
این درگیری ها که در ماه رمضان بیش از یک هزار زخمی برجای گذاشت نهایتا به جنگ کنونی منجر شد که مقاومت فلسطین به هجوم های بی امان و بی پایان صهیونیست ها به شهروندان بی دفاع پاسخ داد.
مقاومت فلسطین که همواره رشادت های زیادی از خود نشان داده بار دیگر با شجاعت به حمله هایی ناجوانمردانه صهیونیست ها پاسخ دادند. این حمله ها جدای از خسارات عدیده ای که به سرزمین های تحت اشغال صهیونیست ها وارد کرده، به ترس و وحشت گسترده شهرک نشینان انجامیده است.
در روزهای اخیر فیلم های متعددی از واکنش شهرک نشینان به حملات راکتی حماس منتشر شده که این افراد از ترس جان پا به فرار می گذارند و خانه های غصبی خود را ترک میکنند و به پناهگاه های زیرزمینی می روند.
از سوی دیگر ناآرامی ها فقط به حملات راکتی و جنگنده ها ختم نمی شود. بلکه در شهرهای تحت اشغال نیز شهروندان فلسطینی که گویی می خواهند انتفاضه دیگری را رقم بزنند به خیابان ها آمده و بغض فروخورده سالیان متمادی را خالی میکنند و با شهرک نشینان درگیر شده اند.
شهر اللد شاهد شدیدترین درگیری ها بود. ناآرامی ها به قدری در این شهر گسترده شد که عملا کنترل شهر از دست صهیونیست ها خارج شد و مقامات صهیونیست نهایتا مجبور شدند حکومت نظامی در این شهر برقرار کنند.
البته این درگیری ها هم مثل همیشه در شرایط نابرابر بود. فلسطینی هایی که با سنگ از خود دفاع می کردند و شهرک نشینانی که ظاهرا غیرنظامی هستند اما با خود سلاح کمری حمل میکنند، توسط پلیس حمایت می شوند و در هنگام مخصمه نیز شهروندان فلسطینی را با خودرو زیر می گیرند!
با گذر از تمام وقایع چند ماه و روزهای اخیر در غزه که داستانش مرور شد؛ درحالت عادی و استاندارد، انتظار است که مجامع بین المللی با محکومیتی سریع اقدامات جدی و اساسی و راستین به منظور توقف درگیری علیه شهروندانی شود که در جستجوی وطن پرپر می شوند.
اما اینجا روند سیاسی، درست مانند روند زندگی، عادی نیست. کودکان غزه همانند دختران کابل هستند که علیرغم جنایت بی سابقه ای که رخ داد سکوتی مرگبار جامعه جهانی را فراگرفت.
به منظور بررسی واکنش ها، به بررسی اجمالی حادثه تروریستی ۶ سال پیش فرانسه می پردازیم.
سال ۲۰۱۵ حمله ای ازسوی گروهک تروریستی داعش به پاریس پایتخت فرانسه رخ داد. با انتشار خبر این حمله در سطح شهر پاریس حتی درهای ورزشگاه توردو فرانس که میزبان بازی دوستانه آلمان و فرانسه بود بسته و تدابیر امنیتی در اطراف ورزشگاه تشدید شد و چند روزی جو فرانسه امنیتی شده بود و پاریس در صدر توجهات جهان قرار داشت چراکه داعش حالا نه در سوریه بلکه در قلب اروپا بود.
درادامه شورای امنیت به سرعت این حملات را محکوم کرد و سیلی از پیام های تسلیت، همدردی و محکومیت از سوی کشورهای جهان، سازمان ملل و حتی سریر مقدس اسقف نشین کاتولیک به کاخ الیزه سرازیر شد و تا مدت ها تحلیل ها، تفسیرها و واکنش ها به این وقایع ادامه داشت و از صدر توجه رسانه ها به پایین نمی آمد.
روی تابلو نوشته: تل آویو در کنار پاریس ایستاده است
اما پس از آن چندین حمله به نقاط مختلف دیگر در جهان رخ داد. همانند بمبگذاری تروریستی در منطقه کراده بغداد که بیش از ۲۰۰ کشته و ۲۰۰ زخمی برجای گذاشت. از این دست حملات در آسیای غربی زیاد رخ داده اما واکنشی که به حمله ای حتی با مقیاس کوچکتر مانند حمله با چاقو در اروپا نشان داده می شود به هیچ عنوان در آسیای غربی نشان داده نمی شود. گویی این اتفاقات در اینجا معمولی بوده و جان سپردن انسان ها هم امری روزانه است.
اگر حمله ای مشابه در کابل، بغداد یا غزه رخ دهد و صدها نفر کشته شوند هیچ صدایی در حمایت از مردمان مظلوم این شهرها بلند نشده و کشورهای جهان به سادگی از کنار آن عبور می کنند. در این هیاهو غزه جایی است که اخبار سقوط قیمت نفت و مسابقات فوتبال ارزش بیشتری برای توجه دارند.
در این بین، واشنگتن فقط برای رژیم صهیونیستی "حق دفاع" می داند و خواستار توقف حملات از سوی مقاومت فلسطین است؛ نخست وزیر و وزیر امور خارجه انگلیس هم با انتشار پیام‌هایی در یک رویکرد کاملا محتاطانه و محافظه‌کارانه فقط "خواستار کاهش تنش‌ها" شدند.
پاریس در حالی حملات تروریستی کابل را با چند روز تاخیر محکوم کرد که علیه حمله راکتی مقاومت فلسطین به سرزمین های تحت اشغال را -که در پاسخ به جنایات مرگبار این رژیم صورت گرفت- سریعا واکنش نشان داده و آن را نقض حقوق بین الملل دانست. فرانسه حتی اشاره ای به حملات اشغالگران نداشت و در قبال آن سکوت کرد.
موضع غربی‌ها در قبال درگیری‌های اخیر بسیار نزدیک به هم و روی محکومیت نیروهای مقاومت، ابراز همدردی با رژیم صهیونیستی و تاکید بر لزوم کاهش تنش‌ها متمرکز است. گویی هیچ جنایتی از سوی نظامیان رژیم کودک‌کش صهیونیستی علیه فلسطین رخ نداده و اگر هم اقدامی رخ داده در چارچوب حق دفاع از خود قابل تفسیر است.
حملات صهیونیست ها که در ماه روزه داری ادامه داشت سرانجام به عزا کردن عید فلسطینیان بدل شد. صحنه ای که اجساد پاره پاره شده کودکان از زیر آوار ساختمان هایی که رژیم کودک کش صهیونیستی آنها را مقر حماس می داند بیرون کشیده می شوند اما کسی نمی پرسد که این کودک "به کدامین گناه کشته شد"؟
رژیم صهیونیستی برای توجیه حملات خود به ساختمان های مسکونی مدعی است که "فرماندهان حماس را مورد هدف قرار می‌دهد" اما به دلیل استفاده آنها از منازل مسکونی بعنوان پوشش، در حملاتش غیرنظامیان و کودکان نیز کشته می شوند!
این ادعاها در حالی مطرح می شود که رژیم صهیونیستی همواره مدعی است که تحرکات فرماندهان مقاومت را زیرنظر داشته و به محض اراده می تواند آنان را ترور کند.
حمله و جنگ یکی از ابعاد ماجراست. اما بُعد دیگر، حمایت های پیدا و پنهانی است که در قالب رسانه از رژیم صهیونیستی انجام می شود. در روزهای منتهی به روز قدس چند شبکه اجتماعی مطالب مرتبط با بیت المقدس و ملت فلسطین را سانسور، حذف و محدود می کردند که پس از اتمام روز جمعه آنرا اشکال فنی عنوان کردند که به زودی رفع می شود.
با این اوصاف چیز عجیبی نیست که واکنش های چندان محکم و قاطعی در برابر این جنایات اتخاذ نمی شود و حتی مردم جهان نیز از آنچه که برسر ملت فلسطین سالهاست آوار شده خبر نداشته باشند، اما بارها این زمزمه در گوش می پیچد که ای کاش، جان یک معلم فلسطینی همانقدر ارزش داشت که جان یک معلم فرانسوی هتاک به پیامبر اسلام؛ گلوله ای که در بیت المقدس شلیک می شود به همان مقدار مورد توجه قرار بگیرد که یک گلوله در میانمار برای اهداف سیاسی مورد توجه رسانه هاست؛ ای کاش خانه کودکی که در غزه کشته می شود، خمی به ابروی سیاستمداران بیاورد. ظاهرا در غزه، جنگ مانند سایر نقاط جهان زندگی را تلخ و جهان را زشت نمی کند.
اینکه نتانیاهو پیشنهادهای مطرح شده از سوی طرف‌های بین‌المللی در زمینه توقف جنگ علیه غزه را نپذیرفته است خبر تازه ای نیست، اما اگر همه چیز روند عادی خود را طی می کرد، دبیرکل سازمان ملل نه در توییتر بلکه در تریبون رسمی اقداماتی جدی برای پایان درگیری ها انجام میداد. ولی اینجا هیچ چیز عادی نیست.
حتی اگر وزارت بهداشت غزه اعلام کند در اثر انفجار موشک توسط جنگنده های صهیونیستی علیه اهداف غیرنظامی، شهدا در معرض گازهای سمی قرار گرفته اند باز رژیم اشغالگر قدس پاسخگو نیست و مانند نابود کردن منازل مسکونی، استفاده از "فسفر سفید" را هم توجیه می کند.
فلسطین شاید کمرش خم شده اما در تاریخ هیچگاه سر خم نکرده و در برابر متجاوز ایستادگی کرده است. نه نیازی به واکنش سیاستمداران دارد و نه پاسخگو بودن آدمکش‌ها دردی از آنرا دوا می کند؛ خودش هم می تواند به تنهایی پاسخ حریفش را بدهد اما "انسانم آرزوست".
به هر حال، قرار نیست نوار غزه همواره روی نوار فشار باشد و حالا روزی رسیده که جواب موشک با موشک داده می شود و تمام سرزمین های اشغالی در تیررس موشک ها و راکت های مقاومت فلسطین است؛ سرزمین هایی که قریب به ۸۰ سال است که تحت اشغال قرار دارند. اما امروزه "قدس نزدیکتر از همیشه است".