حسین مسگرانی روز شنبه در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهارداشت: با توجه به کرونا، بزرگداشت روزهای ملی فردوسی به صورت مجازی و برگزاری در فضاهای باز با رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی برگزار می‌شود.
وی گفت: ادارات فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان‌های سیستان و بلوچستان همزمان با این بزرگداشت فعالیت در فضای مجازی را با برگزاری عصرهای شعر، شب‌های شعر و سخنرانی پیرامون شخصیت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان و ادبیات فارسی آغاز کرده‌اند.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی سیستان و بلوچستان افزود: همایش فردوسی و زبان فارسی روز دوشنبه در فضای باز مجتمع بزرگ فرهنگی و هنری زاهدان و نیز به صورت مجازی در صفحه اینستاگرامfarahang.ir برگزار می‌شود.
به گزارش ایرنا ۲۵ اردیبهشت ماه در سالنامه رسمی جمهوری اسلامی ایران با عنوان "روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی" نامگذاری شده است.
شاعر حماسه‌سرای بزرگ ایران زمین، حکیم ابوالقاسم فردوسی که آفریده‌اش "شاهنامه" حاصل ۳۰ سال تلاش و مطالعه شبانه‌روزی وی همچنان بر تارک ادبیات جهان می‌درخشد، اوایل قرن چهارم هجری (سال ۳۱۹ خورشیدی) در روستای 'پاژ' از توابع توس خراسان در خانواده‌ای دهقان متولد شد و اواخر قرن چهارم (سال ۳۹۷ خورشیدی) در سن ۷۸ سالگی چشم از جهان فرو بست و در باغ متعلق به خود در زادگاهش به خاک سپرده شد.
فردوسی در دوران جوانی با مطالعه سروده‌ها، متون پیشینیان و آشنایی با زبانهای پهلوی، عربی و همچنینن دیوان‌های شاعران عرب‌زبان دانشی اندوخت که بعدها دستمایه او در سرایش شاهنامه شد.
کودکی و جوانی فردوسی در زمان سلسله پادشاهی سامانیان سپری شد که از دوستداران ادب فارسی بودند لذا از ۳۰ سالگی آغاز به نگارش شاهنامه کرد و تا ۷۰ سالگی دست‌اندرکار تدوین و چندبار ویرایش آن بود.
اثر جاودان فردوسی یکی از مهمترین اسناد مکتوب ایران زمین و ادبیات کهن پارسی، حماسه‌ای منظوم با حدود ۶۰ هزار بیت شامل اسطوره‌ها، افسانه‌ها و تاریخ چهار دودمان پادشاهی پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان ایران از ابتدا تا آغاز دوران اسلامی در سده هفتم است.
این اثر حماسی شامل سه بخش "اسطوره، پهلوانی و تاریخی" که نفوذی عمیق در ادبیات جهان دارد و تقریبا به همه زبانهای رایج ترجمه شده، از سوی ادیبان بزرگی همچون "گوته و ویکتور هوگو" مورد ستایش قرار گرفته است.
فردوسی و اثر ماندگارش در ابعاد گسترده و مهم دیگری نیز تاثیرات بسیار زیاد از خود برجای گذاشته بطوری که به اعتقاد همه پژوهشگران متخصص در تاریخ و ادبیات، نقش شاهنامه فردوسی در پاسداری از "اصطلاحات و دستور زبان فارسی، حفظ عناصر ملی، ملیت و درونمایه‌های شالوده‌ای قومیت ایرانی، حتی احیا هنر نقاشی و خطاطی و همچنین توجه ویژه آن به تربیت و اخلاق" غیرقابل انکار است.