به گزارش ایرنا، مهدی علی نژاد به صراحت از اینکه تعداد سهمیه های المپیک تنیس روی میز از سه به یک سهمیه کاهش پیدا کرده ابراز نارضایتی کرد.
«نوشاد و نیما عالمیان» و «ندا شهسواری» در المپیک ۲۰۱۶ میلادی موفق به کسب سهیمه شدند، اما برای شرکت در المپیک توکیو تنها یک سهمیه کسب شد. نیما عالمیان این سهمیه را که در رقابت‌های انتخابی منطقه‌ای برگزار شد، کسب کرد.
این درحالی است که در المپیک ۲۰۱۲ لندن نیز نوشاد و ندا شهسواری سهمیه تنیس روی میز ایران را کسب کرده بودند.
علی نژاد همچنین دراین مجمع یادآور شد از ورزشکاران تنیس روی میز انتظار مدال در المپیک را نداریم اما این بدان معنا نیست که از کاهش سهمیه‌ها رضایت داریم. بی‌تردید باید گفت سخن معاون وزارت ورزش درست است و باید به آن توجه کرد.
به‌نظر می‌رسد با توجه به برنامه‌ریزی و عملکرد مسوولان فدراسیون در خصوص تربیت ورزشکاران و جایگزین کردن استعدادهای جوان، این نتایج قابل پیش‌بینی بود.
آنچه مسلم است و نمی توان منکر آن شد به روش‌های آموزش در تنیس روی میز که به صورت گلخانه‌ای انجام می شود باز می‌گردد؛ روشی که به این ورزش آسیب جدی وارد کرده و چرخه استعدادیابی ناقص و استعدادها را خشکانده و مانع رشد ورزشکاران درتمامی رده های سنی شده است.
این روزها از هر مخاطبی درباره تنیس روی میز سوال شود، بیشتر پاسخ‌ها به طور یقین به نوشاد و نیما عالمیان ارتباط پیدا می‌کند. چرا اینگونه است و مسوولان فدراسیون چرا نباید بیش از این‌ها از نوشاد و نیما خرج کنند؟
همانطور که می‌دانید نوشاد و نیما محصول نهایی این فدراسیون نیستند و درگذشته استعدادیابی شده و سال‌ها است در این رشته فعالیت می کنند.
نوشاد سال‌ها است به صورت حرفه‌ای پینگ پنگ بازی می کند و به گفته خودش اگر در حرفه دیگری فعالیت کرده بود، پنج سال دیگر بازنشسته می‌شد و در این مدت نزدیک به ۱۵ سال است که نفر اول کشور در این رشته است.
نیما نیز بیش از ۲۰ سال است که در این رشته به صورت حرفه ای ورزش می کند و کمتر از ۱۰ سال است که خود را به عنوان نفر دوم تنیس روز میز کشور بر سر زبان ها انداخته است. بنابراین ظهور این دو به مدیریت فعلی فدراسیون مرتبط نمی‌شود و مسوولان فدراسیون نباید خود را پشت موفقیت‌های این دو ورزشکار پنهان کنند و باید این موضوع را از خود بدانند.
به راستی اگر نوشاد و نیما را از تنیس روی میز ایران بگیریم درآخر چه می‌ماند؟ بی‌تردید همگان تصدیق می‌کنند تمامی اعتبار و موجودیت فدراسیون تنیس روی میز به نوشاد و نیما محدود شده و دیگران دراین بازی نیستند. برای تغییر این وضعیت چه باید کرد؟
چنانچه با خود رو راست باشیم متوجه می‌شویم فدراسیون تنیس روی میز برنامه مدونی برای توسعه این رشته در کشور ندارد و اگر هم مدعی باشند که برنامه دارند به خوبی آشکاراست که با این برنامه به جایی نرسیده‌اند و تغییری را ایجاد نکرده اند.
باید بدانیم چه میزان از بودجه فدراسیون در سال گذشته به پروژه استعدادیابی اختصاص یافته است. تصور می کنید ورزشکاران، کارشناسان و خانواده‌های ورزشکاران در رده های سنی و ملی درصورت پرسش از میزان رضایتمندی درباره عملکرد فدراسیون چه پاسخی می‌دهند؟
افزون براین، یکی از راه های توسعه و افزایش ضریب نفوذ ورزش در کشور به برگزاری منظم لیگ برمی گردد. فدراسیون تنیس روی میز حتی در این مورد نیز عملکرد قابل قبولی نداشته است.
تعداد تیم‌های شرکت کننده در این رشته در لیگ سال گذشته، به کمتر از مجموع انگشتان ۲ دست رسید و در حالی که هم اکنون در سال جدید به سر می بریم هنوز آن را نتوانسته اند به پایان برسانند.
بدون شک در شرایط حاضر و برای برون رفت از بحران، فدراسیون تنیس روی میز به تحولی بنیادی در ساختار توسعه این رشته در کشور و چگونگی روند افزایش توجه مردم به آن نیاز دارد که البته این امر باتوجه به مغفول ماندن و ناقص انجام شدن بسیاری از فعالیت‌های اولویت‌دار در راستای مدیریت، نشدنی به نظر می رسد.
به امید روزی که بتوانیم با انتخابی درست به این رشته و اهالی محجوب آن کمک کنیم.