به گزارش پایگاه خبری هلث، این حسگر جدید قادر است مانند سیستم‌های الکتروشیمیایی موجود، میزان سختی پوست را با دقت و سرعت بالایی اندازه‌گیری کند، اما برخلاف سایر فناوری‌های فعلی ابعاد بسیار کوچکی داشته و از ساختار ساده‌ای بهره می‌برد.
مزیت اصلی این حسگر قابلیت سنجش میزان سختی بافت در عمق یک تا هشت میلی‌متری پوست است، در حالی که فناوری‌های کنونی تنها تا عمق چند میکرومتر کارآیی دارند.
این حسگر تنها ۲.۵ میلیمتر ضخامت و حدود ۲ سانتیمتر مربع مساحت دارد، در پوست بدون مو و پوشیده از مو به خوبی کار می‌کند و از یک صفحه نرم، یک سیم‌پیچ و یک لرزشگر تشکیل شده است.
محققان در آزمایش‌های اولیه توانستند ضایعات مرتبط با بیماری پسوریازیس را درعمق پوست تشخیص دهند. به اعتقاد محققان این ابزار در ردگیری میزان اثرگذاری روش‌های درمانی، بهبود زخم‌های سطحی و نظارت بر بیماری‌های پوستی از جمله سرطان کارآیی دارد.
پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن پوستی است که دو تا سه درصد افراد سفید پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد. نتایج مطالعات نشان می‌دهد این بیماری خود ایمنی از نظر ژنتیکی با چاقی، دیابت و دیگر اختلالات سندرم متابولیک مرتبط است.
مهم ترین علایم پسوریازیس شامل ایجاد تکه‌های ضخیم قرمز رنگ پوستی و فلس‌های نقره‌ای رنگ است که بسیار دردناک بوده و سبب خارش می‌شود. این عارضه معمولا زانو، آرنج، پوست سر، کف دست و پا و کمر را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ همچنین در اطراف ناخن، ناخن پا و داخل دهان نیز دیده شده است.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.