روزنامه آرمان ملی ۱۱ خرداد یادداشتی به قلم محمد طبیبیان اقتصاددان منتشر کرد و نوشت: بیرون ماندن از قلمروی ترتیب‌های بین‌المللی و جرگه سایر کشورها برای ما زیانبار و پرهزینه است، از همین روی جای بحثی در پیوستن به FATF وجود ندارد. حالا عده‌ای نمی‌خواهند آن را بپذیرند حرف دیگری است. باید توجه داشت شاید پیوستن به این پیمان مالی ایده‌آل نباشد، مثلا ممکن است همین سازمان ملل را احتمالا ایده‌آل ندانیم اما عضویت در آن بهتر از نبودن است. اف‌ای‌تی‌اف هم یک ترتیب بین‌المللی است و چون تقریبا همه کشورها عضو آن هستند ما نیز باید به آن بپیوندیم.
شاید این موضوع منافع عده‌ای را به خطر می‌اندازد و مانع عضویت کشور در آن می‌شوند؛ به نوعی زور منافع خاص بر منافع عموم می‌چربد. بنابراین در این مورد عقل سلیم حکم به پیوستن ایران می‌کند و حتی نیاز به نظر کارشناسی پیچیده هم ندارد. وقتی تقریبا همه کشورها به یک ترتیب بین‌المللی پیوسته‌اند، بیرون ماندن از آن کار اشتباهی است. حتی بنده به یکی از سیاسیون گفتم فرض کنید همه کشورها داخل گودالی پریده‌اند، بهتر است ما نیز داخل این گودال باشیم تا بیرون آن.
بیرون ماندن از جامعه جهانی برای کشور و ملت زیانبار است، شاید عده‌ای منافعی در نپیوستن به این پیمان مالی دارند که با اهرم‌های در دسترس خود از آن دفاع می‌کنند اما این گروه نمی‌توانند در زمینه منافع ملی توجیه کنند. یعنی نپیوستن به FATF براساس منافع ملی قابل‌توجیه نیست و شاید پشت‌پرده آن بعدا مشخص شود.
تحریم‌های اقتصادی و FATF دو موضوع کاملا به‌هم‌پیوسته هستند و هر دولتی که می‌خواهد برای کشور و ملت کار کند باید از تحریم‌ها خارج و همچنین به ترتیبات بین‌المللی ملحق شود، بنابراین این دو مورد اولویتی بر یکدیگر ندارند. هرچند نظرم شاید آرمانی باشد و حریف مسائل پشت‌پرده نباشد اما این پروسه لازم است طی شده و هر دو مورد حل شوند. کشور ما در مخمصه تحریم‌ها گیر افتاده که بسیار پرهزینه است. شاید رفع تحریم‌ها سال‌ها طول بکشد؛ یعنی با برگزاری چند جلسه در یک اتاق موضوع حل نمی‌شود.
کسانی که روزی این تحریم‌ها را کاغذ پاره می‌خواندند باید پاسخگو باشند. باید تجربه جامعه بشری را فراموش نکرد، در حال حاضر برخی از تحریم‌های ژاپن و آلمان پس از جنگ جهانی دوم هنوز پابرجاست، بنابراین پروسه رفع تحریم‌ها و پیوستن به FATF مراحلی دارد که لازم است با تدبیر طی شود.