مناظره، نظرگاه گفتمانی می‌باشد، نه محل منازعه و مناقشه برای کسب رای در هنگامه هیجانات انتخاباتی؛ اساس مناظره بر تبیین مبانی نظری گفتمان‌ها و تلاش برای اثبات نظریه های مطرح شده است که کاملا با مجادله به منظور کسب رای معطوف به قدرت کاملا متفاوت است.
متاسفانه آنچه در ایران در قالب مناظرات انتخاباتی شاهد هستیم برگرفته و اقتباسی از رفتار مشابه در سایر کشورها به ویژه آمریکا است درحالیکه در آن کشور مناظرات انتخاباتی ریشه در ادبیات کابویی وفرهنگ دوئلی نهفته در هنجارهای اجتماعی آن کشور دارد و در آن منازعات انتخاباتی سخیف‌ترین عبارات از سوی نامزدها برای کسب برتری علیه یکدیگر به کار گرفته می‌شود که مورد توجه و رغبت جامعه این کشور است. اما ارزش‌های اجتماعی در ایران نهفته در اخلاقیات تمدنی واعتقادات دینی دارد و به همین دلیل گرته برداری از آن منازعات در مناظرات ایرانی مذموم و ناپسند است.
از سوی دیگر در آمریکا دو نامزد به پشتوانه دو حزب بزرگ و سراسری و سابقه دار در مناظرات شرکت کرده و کاملا تحت نظر و اشرافیت مشاوران حزبی تلاش می کنند تا جایگاه حزب برای قدرت در نظام سرمایه داری تحکیم کنند. اما در ایران هیچ یک از نامزدها پشتوانه قوی حزبی نداشته و به طور مقطعی و در زمان انتخابات بخشی از مطالبه قدرت طلبانه برخی جریانات را نمایندگی می‌کنند.
مناظرات آمریکایی بدون هیچ‌گونه ملاحظه سیاسی و امنیتی، توسط رسانه‌های خصوصی برگزار می‌شود در حالی که در ایران مناظرات زیر سایه انبوهی از ملاحظات صحیح امنیتی به ویژه مخاطرات منطقه‌ای و بین المللی صورت می‌گیرد.
به طور کلی می‌توان اذعان داشت که بزرگترین اشتباهی که منجر به نارضایتی از مناظرات انتخاباتی شده است، ایجاد مطالبات غیرواقعی از چند ساعت مناظره تلویزیونی است که هر نامزد نهایتا ۳۰ دقیقه فرصت اعلام گستره‌ای متنوع و متکثر از مواضع خود دارد در حالی‌که ده‌ها ساعت برنامه از رسانه ملی و صدها ساعت فرصت تبلیغ در سایر رسانه‌ها و برنامه‌های انتخاباتی خود دارند که در سایه این مطالبه نادرست، مغفول مانده و مورد توجه قرار نمی‌گیرد.